The next Direction (#Netties2017)

Hoofdstuk 23

Op zaterdag lukt het me nauwelijks een ontbijtje naar binnen te krijgen vanwege de spanning. En dan te bedenken dat ik vanavond niet eens naar huis gestemd kan worden!

Uiteindelijk gooi ik de helft van mijn brood weg omdat ik niet te laat bij de studio wil komen. Mijn moeder en zus wensen me succes en dan ga ik op pad. De route voelt inmiddels vertrouwd. Als ik het red tot de finale, kan ik dit stuk tegen die tijd vast dromen.

Ik doe mijn best om in gedachten nog even alles door te nemen, maar daar ben ik te zenuwachtig voor. Het moet maar goed gaan vanavond. En als het misgaat dan is het voor nu nog niet zo'n heel grote ramp. Dan moet ik alleen volgende week wel nog harder werken en ik voel me nu al alsof ik vierentwintig uur per dag niks anders heb gedaan dan dansen.

Stijf van de stress arriveer ik bij de studio. Stilletjes ga ik naast Tyrrell in de grote zaal zitten, waar we wachten op het programma van vandaag.

"Hé Luca," begroet mijn vriend in de rolstoel me. "Je ziet echt bleek. Je wordt toch niet ziek, hè?"

"Alleen van de zenuwen."

"Doe chill, je hebt een wildcard. Vanavond moet je gewoon genieten. Er is niemand die je iets kan doen."

Daar ben ik het niet mee eens. Hoe zit het met al die mensen achter Twitter en Facebook en elk ander mogelijk sociaal medium? Die hebben allemaal een mening en het is lekker makkelijk om die rond te spuien op internet als ze het niet recht in mijn gezicht hoeven te zeggen.

Gelukkig worden mijn gedachten afgeleid doordat James aan mijn andere kant neerploft. "Goedemorgen. Klaar voor de grote dag?"

"O, hou op," kreun ik. Waarom kijkt iedereen hier zo naar uit behalve ik, degene die toch al door is?

James kijkt me bevreemd aan, waarop Tyrrell uitlegt dat ik last heb van zenuwen. Daar ben ik hem dankbaar voor, want ik denk niet dat ik het trek om het nog een keer te moeten uitleggen. Dan word ik alleen maar nog zenuwachtiger.

"Joh Luca, jij bent hartstikke goed. Maak je niet zo druk," vindt James.

Ja hoor. "Ik ben echt ontzettend goed, ja. Vooral in dansen. Dat is echt mijn sterkste punt."

"Ten eerste heb je veel geleerd de afgelopen weken en ten tweede heb je een van de beste stemmen hier. Niet zeuren, jij." Streng kijkt James me aan. Zo streng dat ik wel in de lach moet schieten.

"Oké," lach ik. "Ik zal proberen wat meer te ontspannen."

"Hoor ik daar iets over ontspannen?" klinkt de stem van Mitch plotseling door de zaal. "Want dat is dus wat we vandaag níét gaan doen. Loop maar met mij mee allemaal."

In mijn buik begint meteen weer van alles te kriebelen als ik opsta en samen met James, Tyrrell en de anderen achter Mitch aan loop. Hij leidt ons een lange gang door waar geen eind aan lijkt te komen. Hoewel we tot nu toe steeds gebruik hebben gemaakt van dezelfde ruimtes, wist ik dat het studiocomplex behoorlijk groot was, maar zo groot?

Na een paar minuten houdt Mitch stil voor een brede deur. Met een serieuze blik kijkt hij de groep rond. "Hierachter ligt het podium waarop jullie vanavond zullen optreden. Vandaag zal één grote generale repetitie zijn. We doen de hele show twee keer van begin tot eind, zodat jullie vanavond precies weten wat jullie moeten doen."

Zodra die woorden zijn mond hebben verlaten, trekt hij de deur open. In eerste instantie heb ik geen idee wat de ruimte die voor me verschijnt precies voor moet stellen, maar dan besef ik dat het de achterkant van het podium is. Overal waar ik kijk, zijn trappetjes en snoeren en lampen. Wauw. Ik ben nog nooit in een zaal zoals dit geweest, en al helemaal niet backstage.