The next Direction (#Netties2017)

Hoofdstuk 19

"Waar kom jij vandaan?" vraagt mijn vader fronsend als ik aan de eettafel aanschuif.

"Ja, eh... Daar wilde ik het even over hebben." Shit, hoe moet ik dit zeggen? "Ik heb nog steeds ruzie met Ginny."

Omdat mijn vader ook niet achterlijk is – sterker nog, hij is enorm intelligent – zie ik achter zijn ogen de puzzelstukjes op hun plek vallen. "Met wie was je dan gaan picknicken? Met een jongen?"

"Soort van," antwoord ik. "Met negentien jongens eigenlijk. En Simon Cowell."

Nu valt het laatste stukje in de puzzel. De blik in zijn ogen is allesbehalve geamuseerd. "Luca Deborah Harrison, had ik je niet gezegd onmiddellijk te stoppen met die onzin?"

"Jij wilde dat ik me op mijn examens zou concentreren en dat heb ik gedaan. Ik hoef alleen nog maar op de uitslag te wachten. Dan kan ik ondertussen toch wel iets doen wat ik echt graag wil?"

Hoofdschuddend snijdt hij zijn vlees in kleine stukjes. "Ik vind het onacceptabel dat je hier toch mee door bent gegaan ondanks dat ik je nadrukkelijk heb verzocht om te stoppen."

"Wat is het probleem dan? Ik heb nu vakantie, dus ik kan toch doen wat ik wil? Als dit niks wordt, ga ik in september gewoon studeren, hoor." Opgefokt prik ik met mijn vork in mijn broccoli. Waarom ziet hij nou niet in dat ik dit gewoon heel graag wil?

"Jij gaat hoe dan ook studeren in september, als je dat maar weet. Al moet ik je aan je haren naar de collegezaal slepen. Ik kan niet toestaan je je kansen verspilt. Er zijn wereldwijd miljoenen meisjes die maar wat graag zouden gaan studeren."

"Er zijn nog veel meer meisjes die er een moord voor zouden doen om bij One Direction te kunnen," kaats ik terug, wetend dat ik gelijk heb. Die jongens zijn zo onmetelijk populair. Ik snap gewoon niet hoe een paar simpele jongens zo beroemd kunnen zijn.

Mijn vader staart me aan alsof hij even niet zo goed weet wat hij met me aan moet, wat vermoedelijk ook zo is. "Wij zijn hier nog niet over uitgepraat, jongedame. Nog lang niet."

Daar was ik al bang voor. Toch voelt het als een overwinning. Niemand die mij ervan kan weerhouden om morgen weer naar de studio te gaan.

**

Op dinsdag moet ik weer op het onmenselijk vroege tijdstip van zes uur opstaan. Dat zal de komende tijd wel zo blijven, als ik tenminste niet in de eerste liveshow eruit vlieg. Niemand heeft gezegd dat dit makkelijk was, en nu begin ik in te zien waarom.

Nog half in slaap strompel ik naar de bus. Daarin vallen mijn ogen blijkbaar dicht, want als ik ze open doe zijn we er al bijna. Een ietsiepietsie meer uitgerust vervolg ik mijn weg naar de studio. Bij de deur haal ik een gapende James in.

"Ook niet veel slaap gehad vannacht?" begroet ik hem.

Hij schudt zijn hoofd. "Ik moest om vijf uur op. Wie verzint het?"

"Volgens mij heet die persoon Mason Price," grap ik. "Ik moest om zes uur op."

"Ik zou zaterdag na de show in een hotel in de buurt blijven slapen, maar misschien moet ik daar vanavond maar alvast heen gaan. Dit is niet te doen."

We arriveren in de grote zaal en laten ons op de grond zakken. Mijn danskleren heb ik al aan. Ze zijn zelfs gloednieuw, want gisteravond vertelde Juli me dat ze met haar vriendinnen was gaan shoppen en ze toevallig in een sportzaak waren beland. Toen heeft ze wat dingetjes van het uitverkooprek voor me meegenomen. Gelukkig niks wat eruitziet alsof ik een onderdeel van een kermisattractie ben in plaats van een mogelijk nieuw lid van 's werelds populairste boyband.

Al hangend tegen de muur sluit James zijn ogen. "Of misschien moeten we hier maar een soort pyjamaparty houden. Dan kunnen we lekker uitslapen tot half acht. O, hoor mij nou. Ik noem half acht uitslapen."