Yaramızda Kalsın ♣️

Ölüme Tutsak Özgür..Bölüm 32

Başımı camdan tarafa çevirdim. İz'e cevap verecek değildim. Çünkü ne söylesem yanlış anlaşılacak ve ben bunun içinden çıkamayacaktım. Halbuki Kenan'a hiçbir şey vadetmemiştim. 

"Şurası." Dedi Emir ileride kilise görünmüştü. İçimde huzursuzluk bir fidan gibi büyüyor, korku onu besliyordu. Oradan kaçtığım gün gözlerimin önüne geldiğin de yutkunmak zorunda kaldım. Buradaydılar. Sözümü tutmuş geri dönmüştüm.

"Hadi yapalım şu işi." Dedim bıçağı elime iyice kavrayıp. Tam elime göreydi ve ışıkta keskinliği parlıyordu. Bir kere kullanmıştım ama ikincisini nasıl yapacaktım, emin değildim.

"Herkes dikkatli olsun. Kimse kahramanlık yapmasın. Yavaş ve seri hareket edeceğiz. Önce çocuklar. Unutmayın. Onlara zarar gelmeyecek." Diye ikazda bulundu Emir. Buna sevinmiştim. Bir tek Ceyda'yı alıp çıkalım demiyordu. O pislik çukurundan çocukları da kurtaracaktık. Sonunda özgür olacaklardı. İçim gururla kabardı.

Arabadan indik. Herkes silahını çekip alacağı yere sakladı. Kilisenin içinden geçeceğimiz için dikkat çekmek istemiyorduk. Önce kiliseye girdik. Burada ki korumaların hiçbirini daha önce görmemiştim.  Bu yüzden geçmemiz fazlaca kolay oldu. Sonuçta burası bir kiliseydi. Ve dünyada çok fazla günahkar vardı. İçeri girdiğimiz de loş bir ışık bizi karşıladı. Tam da bıraktığım gibiydi her şey. Kafası inik insanlar, dualar, günahlar hepsi buradaydı. Ön sıralardan birine arka arkaya oturduk. İçeriye açılan kapı sol tarafda ki bölmedeydi. Kitaplık gibi görünen kapı bizi oraya götürecekti ama dikkatli olmamız gerekiyordu. Çenemin ucuyla kapıyı Emir'e gösterdim. Yavaşça başını eğip yavaşça ayağa kalktığın da bende peşinden kalktım. Sesimizi çıkarmadan kapıya yaklaştık ve yavaşça içinden geçtik. Çok geçmeden İz ve Barış da bizi takip etmeye başladı.

"Burası ne garip yer böyle." Diye yakındı Barış. Bu gördüğü hiçbir şeydi. Bende burada kaç gün yaşamıştım. Tabi ona yaşamak denilirse. Çamur ve ıslaklık kokan yerden uzunca bir yürüyüş yaptık. Herbir adımım da daha da geriliyor, kendimi zar zor zaptediyordum.  Teoride hepimiz birer kahramanlık ana pratikte Tanrı bizi korusundu. Yada.. yada belki de... bize Allah yeterdi.

"Şurası!" Dedim kapıyı itip açmaya çalışırken. Ama kapı beton dökülmüş gibi yerinden bir nebze oynamamıştı. "Çekil." Dedi Emir ve beni arkasına aldı. Silahın kabzasıyla birkaç kez kilide vurdu ama fazla ses çıkarmamak için tüm kuvvetini uygulayamıyordu.

"Birde ben deneyeyim." Dedi İz ve kafasından bir tel toka çıkardı. Neredeyse hepimiz gülecektik. Şans bazen gerçekten başka yerleriyle gülüyordu. İz o kapıyı birkaç denemede açınca gülmek üzere olan dudaklarımızı oynatmaya bir son verdik. Bir tel tokanın yapamayacağı şey yoktu. Buna bir kez daha şahit oluyorduk. Kapı yavaşça açıldığın da içeriye neredeyse parmak uçlarında girdik. İçerisi temiz görünüyordu ama korumaların nereden çıkacağı belli olmazdı. Biraz daha yürüdüğümüz de yukarıdan bir çığlık koptu. Yerimde dona kaldım. Çocuklardan biri son ses bağırmaya başladığın da yerimde duramayıp ani gelen aptal cesaretiyle koşmaya başladım.

"Eylül!" Diye bağırdı Emir ama ben çoktan merdivenleri çıkmaya başlamıştım. Yüreğim ağzıma kadar gelmiş, gümleyerek dışarı çıkmaya çalışıyordu. Korumalar dört bir yandan çıktığında aşağısı aniden karıştı. Emir onları savuşturarak bana gelmeye çalışsa da korumaların biri gitmeden biri geliyor, hepsiyle baş etmesi zor görünüyordu. Ama Barış ve hatta İz bile nasıl kavga edileceğini biliyorlardı. Ben zaten onlara ayak bağı olmaktan başka bir işe yaramazdım. Yapacak bir şeyim yoktu. Bende merdivenleri çıkmaya devam ettim.

Nefes almak ciğerlerimi yırtıyor, tüm vücudum resmen bana isyan ediyordu. Arkama bile bakmadan buradan kaçtığım gün de aynı bu sahneyi yaşamıştım. Dişlerimi sıkıyordum. Sanki bütün gücümü kullansam burayı yıkmayı başarabilirmişim gibi. Adımlarımın gücü yeri titretiyor gibi hissediyordum ama titreyen sadece bendim. İçeride günlerimi geçirdiğim deponun kapısını var gücümle açtığım da nefesimi tutmuştum.