"เงียบเถอะ...ฉันกำลังถามคนของฉันอยู่....ไม่ต้องการความเห็นจากนาย..."จอนนี่หันมาตะคอกใส่ลีรอยตอนนี้เขารู้สึกอยากอาละวาดเรนกล้าดีอย่างไรถึงได้ปฏิเสธเขา....
"ผม...ขออยู่ที่นี่...."เรนตอบอีกครั้งแม้ครั้งนี้นำ้เสียงจะไม่มั่นคงเด็ดเดี่ยวเท่าครั้งแรกแต่เขาก็ตัดสินใจแล้ว
"งั้นเหรอ!!....มั่นใจแล้วใช่ไหม??..."จอนนี่กำมือเเน่นสูดหายใจ ไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดขึ้นบ่อยนักในชีวิตเขาที่ต้องไล่ตามเพื่อง้องอนใครสักคนแบบนี้แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่เห็นความสำคัญจะให้ถึงขั้นคุกเข่าอ้อนวอนกัน เขา....ก็คงทำไม่ได้
เรนเงยหน้ามองร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าก่อนก้มลงอีกครั้งอย่างสับสนเขารู้จอนนี่ทำถึงเพียงนี้ไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นบ่อยๆ...แต่เขาตัดสินใจไปแล้ว
"ถ้ามั่นใจแบบนี้ก็ตามใจ....แต่นับจากนี้ไปนายไม่ใช่คนของฉันอีกแล้ว..."จอนนี่หมุนตัวเดินออกไปหลังจบประโยคตัดขาดไม่แม้จะเอ่ยลาเจ้าของบ้านด้วยซ้ำ
เสียงฝีเท้าที่ย่ำห่างออกไปเสียงหัวเราะอย่างพอใจของลีรอยหรืออะไรก็ตามตอนนี้เรนไม่ได้ยินเสียงอะไรสักอย่าง ตอนนี้ในหูของเขามีเพียงประโยคเดียวที่สะท้อนซำ้ไปซำ้มา..."นับจากนี้ไปนายไม่ใช่คนของฉันอีกแล้ว"....นั่นใช่ไหมที่เขาต้องการ....นั่นใช่ไหมที่เขาอยากได้ยิน แต่...พอมันเกิดขึ้นจริงๆความโล่งใจที่เขาคิดว่าน่าจะมีทำไมตอนนี้กลับแทนที่ด้วยความเสียใจและความเจ็บปวดเท่านั้นที่แซกซึมอยู่ทั่วตัวและหัวใจของเขา......
..................................
ร่างของน้องสาวที่ก้าวเข้าบ้านพร้อมเด็กหนุ่มหน้าตาดีที่คลอเคลียกันเข้ามาทำให้ไทกะวางหนังสือพิมพ์ลงพร้อมถอนใจ
"ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย...."ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบๆเหลือบตามองน้องสาวและคนติดตามด้วยสายตาดูแคลน
"คุย??...กับฉันเนี่ยนะ...เรื่องอะไรไม่ทราบ....."คิมิโกะถามพี่ชายกลับไปเสียงสูงอย่างแปลกใจร้อยวันพันปีพี่ชายของเธอคนนี้แทบไม่เห็นเธออยู่ในสายตาเลยด้วยซำ้อย่าว่าแต่จะมีเรื่องคุยกัน
Ep.24
Start from the beginning
