Perks Of Being Mrs. Valdez

49 - MALING AKALA

NYXIE's



It's been an hour..


Ilang oras na akong naghihintay na magkamalay si Phil. Halos hindi ko magawang pumikit para matulog. Ayokong mawaglit sa paningin ko si Phil. Kahit na halos hindi ko na sya makilala. Punong-puno kasi ng benda ang mukha at katawan nito. Maraming mga tubo na nakakabit sa mukha at dibdib nya.


"Phil, please fight for me. Diba mag-uusap pa tayo."


Kinuha ko ang kamay nya at inilapit sa mukha ko. Nanibago pa ako dahil oarang lumiit at pumayat ang kamay nya. Hindi ko na lang pinansin at muli syang kinausap.


"May mahalaga pa akong sasabihin sayo. Gumising ka na please. Hindi ko alam kong matutuwa ka kapag nalaman mong kasal pa din tayo pero ako kasi masaya ako nong nalaman ko ang tungkol don. I really wanted to tell it to you the moment I found it out pero naunahan ako ng takot sa pag-aakalang may relasyon kayo ni Francesca. Natakot ako pero ngayon.. Wala na akong pakialam kung ano o sino pa ang humadlang sa atin. I'll fight for you this time so please.. Please.. F-Fight for me."


I hugged his hands as I cry my heart out. Napayuko na lang ako para itago ang naghahabulan kong mga luha.


I'm praying deep inside that he'll hear me and he'll wake up for me.


"That's what I really wanted to hear right now."


Napabalikwas ako ng tingin nang marinig ang boses ni Phil. Tiningnan ko kaagad ang nakahimlay nyang katawan pero wala itong pinagbago. Wala pa rin itong malay.


"I must be dreaming." saad ko saka inayos ang aking sarili. I wiped my tears.


"You're beautiful as ever, my wife."


This time sigurado akong hindi ang katawan ni Phi na nakahiga ang nagsalita dahil ang tinig ay nagmula sa pinto ng silid. I turned around to see him standing there, leaning on the wall with his hands on his pocket and wearing that handsome face with a smirk.


"P-Phil??" I examined his built. Sya nga! Si Phil nga ang nakikita ko ngayon. Lalapitan ko na sana sya pero napaatras ako. Binalingan ko ang nakahiga pasyente saka mahinang tumawa. "I'm imagining things again."


Sa halip na humakbang palapit sa lalaking nakatayo sa pinto ay muli kong hinawakan ang kamay ng pasyente.


"Gumising ka na kasi, Phil. Kung anu-ano na nakikita ko dahil sayo. I'm seeing you right now standing on that door." Tinapunan ko ng tinginang lalaking nakikita ko sa pinto ng silid. "You're smiling at me or should I say smirking at me. Your usual expression." Malungkot akong napangiti. Namimiss ko na si Phil. "You're staring at me."


Mahinang napatawa ang lalaki.


"Now, you're laughing at me." saad ko. Tinitigan kong mabuti ang Phil na nakatayo sa may pinto.


Hindi nakawala sa paningin ko ang pagngisi nito. Parang totoo sya, ganon na ganon kasi ngumisi si Phil lalo na kapag inaasar nya ako or iniinis. Tinaasan ako ng kilay ng Phil na nakatayo as if he's checking on me. Then my eyes fall into his.. Shadow? My anino ang akibg imagination? Wow! Muli kong binalik ang tingin sa mukha no Phil. Nakangiti ito na parang tuwang tuwa sa akin.


"What the f*ck?! Phil!!!"


Tinawid ko ang distansya sa pagitan namin. Una kong hinawakan ang mukha nya para masiguro kung totoo nga sya. Sunod kong hinaplos ang braso nya.


"You're alive!" bulaslas ko saka sya niyakap ng mahigpit. Abot langit ang pasasalamat ko dahil buhay sya.


"Of course I am." Natatawa nitong tugon saka gumanti ng yakap.


I can feel his warmth. He's real. He is really here. Right in my arms. Alive, smiling and breathing. I took the moment to stare at him. Gusto kong makasiguro na hindi ako nananaginip.


"Akala ko iniwan mo na ako. Akala ko hindi ko na masasabi sayo kung gaano kita kamahal. Akala ko--"


He sealed my lips with a kiss. A kiss that made me forget everything. Pakiramdam ko ngayon kaming dalawa lang ang tao sa mundo. We're surrounded by magic that nobody could break. Amin lang ang mundo.


I felt his kiss deepen. Don ako natauhan. Nasa ospital kami at may nakaratay na hindi ko kilalang pasyente sa hospital bed.


Kahit ayokong putulin ang halik na yun ay wala akong nagawa kundi bahagyang itulak si Phil. I rest my forehead against his saka matamis na ngumiti. His eyes are closed.


"We still need to talk, Mr. Valdez. You're going to far." Tukso ko saka sya niyakap.


"I just missed you so much." kinintalan nya ako ng ngiti sa noo.


Now that he's alive wala na akong mahihiling pa.



Napangiti na lang ako.



- - - - - - - - - - -







"Ibig mong sabihin, ninakaw ang private plane mo?" Gulantang na tanong ni Daddy kay Phil.


"Opo. After kong makaalis sa aviation ay may isang crew daw na gumamit ng plane ko which was under repair that time."


Ngayon, naiintindihan ko na lahat. Hindi si Phil ang pasyenteng iniyakan at inalagaan ko sa hospital. Hmp!


"I wasted my tears and effort to someone I don't even know." Naiinis kong saad.


Marahan namang kinurot ni Phil ang dulo ng ilong ko.


"Hindi ka muna kasi naniniguro. Ni hindi ko nga alam kong bakit mo nasabing ako yung pasyente na yun." Anito.


Doon ko naalala ang wallet na nakuha sa pasyente na naglalaman ng isang papel na may pangalan ko. Inilabas ko sa bag ang wallet saka inabot kay Phil.


" Dahil dito kaya akala ko ikaw yun."


Nagtatakang kinuha yun ni Phil. Nakita nya ang papel na may pangalan ko.


"That's your handwriting, right?"


Hindi sya kaagad nakaimik. Parang may malalim itong iniisip.


"Phil, are you okay?" untag ko sa kanya.


Tumingin sya sa akin. Nabasa ko ang kaba sa mga mata nya.


"Ny, the man lying there is Felix."


Napanganga ako sa rebelasyon na sinabi nya.


"Sigurado ka ba, Phi?" Tanong ni Dad.


Marahan naman syang tumango. "I gave him this letter a year ago with Ny's name. Nong mga panahon na pinapahanap ko si Ny. And this.." pinakita sa amin ni Phi ang isang litrato na nakasingit sa mga ID.


"This is Felix and Dad." Si Dad nga ang nasa litrato. "And this is him with his father."


Isang lalaki ang kasama ni Felix sa litrato.


"Si Brenan ang ama ni Felix?"


Pareho kaming napatingin ni Phi kay Daddy.


"What are you talking about, sir?" si Phil.


Kinuha ni Daddy ang litrato na huling pinakita ni Phi.


"Hindi ako pwedeng magkamali. Si Brenan ito. Si Felix ang sinasabi noon ni Brenan na nagsabing buhay si Zandro. Naiintindihan ko na ngayon." Naguguluhan kami sa sinasabi ni Daddy.


"Nong nakausap namin ng mama mo si Brenan sa kulungan may sinabi sya na may tao daw na magsasabi sa amin ng kinaroonan ni Zandro pero hindi na namin nalaman kung sino dahil sa nangyaring aksidente sa Mommy mo at sa pagkaka-bankrupt ko. Si Felix ang gumawa ng paraan para maitama ang lahat ng pagkakamali ng kanyang ama kaya nararapat lang na gawin natin ang lahat para mabuhay sya."


Sa sinabing yun ni Daddy narealize ko na malaki pala ang utang na loob ko kay Felix. Kung hindi dahil sa kanya baka hindi ko nakilala ang aking ama at syempre baka hindi nagkrus ang landas namin ni Phi.


"May mali dito." Napatingin ako kay Phi. "Felix knew that Alpha is under repair. Sya pa nga ang pumipigil sa akin na gamitin si Alpha dahil posible nga akong maaksidente kapag ginamit ko ito. Bakit nya ginamit si Alpha at bakit papuntang Pilipinas ang ruta nya?"


Pati ako ay napaisip na din. Mukhang may hindi nga tama sa mga nangyayari.


Nabasag ng isang tawag ang aming pag-iisip. Tumunog kasi ang phone ko. Tumatawag ang nurse sa ospital.


" Hello.. Yes.. Really?... Ok.. Ok. We'll be there in a minute. Thank you."


Binalingan ko kaagad si Phi.


"Nagkamalay na si Felix." balita ko sa kanila na kinaliwanag ng kanilang mga mukha.


We've decided to go to the hospital.



Nang dumating kami sa silid ni Felix ay nadatnan namin syang bahagyang nakaupo pero may mga tubo pa din sa katawan. Halatang nanghihina pa ito.


"Felix.." usal ni Phi na syang unang lumapit dito.


"S-Sir.." hirap na usal ni Felix.


"Don't talk too much. I'm just happy you're alright." I saw the concern side of my husband.


"Sorry, sir."Pilit na saad ni Felix. Matigas talaga ang ulo.


" Save that sorry once you're fully healed." A soft tap on Felix shoulder made the weak man smile.


Sana naman maging ok na si Felix. May mga bagay pa na dapat linawin.



= * = *= *= * = * = * = * = * = * = * = * = * =