Είχα βγει με τον Αλέξανδρο εχθες και έμεινα σπίτι του. Κοιμηθήκαμε μαζί. Όχι δεν κάναμε κάτι, απλά ξαπλώσαμε στο ίδιο κρεβάτι. Τώρα πηγαίνω σπίτι. Είναι πρωί ακόμα και είμαι με τα πόδια γιατί ο Αλέξανδρος έπρεπε να κάνει κάτι δουλειές. Τα πάμε αρκετά καλά με τον Αλέξανδρο. Πάντα τα πηγαίναμε καλά αλλά τώρα είναι διαφορετικό. Φτάνω στη εξώπορτα του σπιτιού. Βλέπω τα παπούτσια της Δανάης από έξω. Αυτή κανονικά έπρεπε να είναι στη δουλειά τέτοια ώρα, τι έγινε και είναι σπίτι; Ψάχνω τα κλειδιά μέσα στην τσάντα μου και αφού τα εντοπίζω, τα βγάζω και ξεκλειδωνω την πόρτα.
«Δανάη;! Τι εγ-..» λέω και με διακόπτει.
«Βιολέτα ξέρω ότι σου έλεγα τόσο καιρό να προχωρήσεις με τον Αλέξανδρο αλλά σήμερα ήρθε να μου μιλήσει ο Αχιλλέας.» λέει και είναι φανερά αναστατωμένη.
«Τι θέλει πάλι αυτός; Γιατί μπλέκεται; Ας πάει με τις ξανθιές καλλονές του και ας με αφήσει στην ησυχία μου επιτέλους. Πραγματικά δεν θέλω να ξέρω τι σου είπε.» λέω αγανακτισμένη πλέον. Έχω βαρεθεί αυτό το πράγμα που γίνεται.
«Άκουσε με λίγο Βιολέτα! Ο Αχιλλέας θέλει να σου μιλήσει τόσο καιρό μου το είπε. Δεν βρίσκει την ευκαιρία. Συναντιεστε σε bad timing! Εγώ απάντησα ότι έχεις σχέση με τον Αλέξανδρο και ότι έχεις βαρεθεί αυτό το παιχνιδάκι..» λέει και την διακόπτω:
«Και πολύ καλά έκανες.»
«Άσε με να τελειώσω.» λέει «Όταν του το ειπα αυτό δάκρυσε και σκοτείνιασε το βλέμμα του. Δεν μπορώ να εξηγήσω πως ακριβώς ήταν εκείνη τη στιγμή. Πάντως ήταν φανερό ότι τα παράτησε. Τόσο καιρό προσπαθούσε.» λέει και νέα από μια διακοπή προσθέτει «Άρχισε να δακρύζει Βιολέτα. Αυτό είναι που με άγγιξε και κατάλαβα ότι σε αγαπάει. Δεν λέω και ο Αλέξανδρος είναι παρά πολύ καλό παιδί και πολύ όμορφος αλλά ίσως με κάποια άτομα είναι καλύτερο να μείνετε φίλοι.» λέει και μου έχει κοπεί η μίλια. Δακρύζω. Μάλλον από το ότι έκανα πολλά λάθη και δεν είδα σωστά κάποια πράγματα.
«Πως τα κάναμε έτσι ρε Αχιλλέα;» μουρμουρίζω και ρωτάω την Δανάη «είναι στο ξενοδοχείο τώρα;»
Κατεβάζει το κεφάλι της και την κοιτάω γεμάτη απορία.
«ΔΑΝΑΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ;» φωνάζω πλέον και δακρύζω ταυτόχρονα.
«Στο αεροδρόμιο Βιολέτα! Φεύγει σήμερα το απόγευμα!» απαντάει
«Πρέπει να τρέξω, να τον προλάβω τελευταία στιγμή.» λέω. Τα έχω χαμένα. Η Δανάη μου πιάνει το χέρι λέγοντας.
«Πάμε στο αμάξι τρέχα θα σε πάω εγώ!» λέω και κάνω ό,τι μου είπε χωρίς δεύτερη σκέψη.
YOU ARE READING
Το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μου.®
RomanceΞαπλώνω στο κρεβάτι με την προϋπόθεση ότι θα κοιμηθώ. Ο ύπνος όμως δεν θα με πάρει σύντομα. Κάθε βράδυ τα ίδια. Σκέφτομαι τι έχει γίνει και πονάω. Μου λείπει πιο πολύ από οτιδήποτε. Τον χρειάζομαι τώρα όσο κανέναν άλλο. Ειδικά μετά από αυτά που εχου...
