Το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μου.®

Κρφάλαιο 13 (μεριά Δανάης)

Βγαίνω από το δωμάτιο του Αχιλλέα βιαστική. Στην διαδρομή για το σπίτι σκέφτομαι όχι μόνο το πως θα πω στην Βιολέτα ότι ο Αχιλλεας βρίσκεται αρκετά κοντά της αλλά και το ότι την ψάχνει. Παίρνω την τελευταία στροφή για το σπίτι. Ένας κόμπος με πιάνει στο στομάχι. Δεν ξέρω γιατί αγχώνομαι τόσο πολύ πια. Το καλύτερο είναι να τα ξεκαθαρίσουν μεταξύ τους. Αλλά η Βιολέτα τον τελευταίο καιρό έχει βρει την ψυχική ηρεμία που είχε χάσει. Ή έστω έτσι δείχνει. Βγαίνω από το αμάξι και κλείνοντας την πόρτα κατευθύνομαι προς το σπίτι. Πριν ξεκλειδωσω την πόρτα παίρνω μια βαθιά ανάσα και ύστερα ανοίγω. Το βλέμμα μου πέφτει πάνω της. Γυρίζει και με κοιτάζει, δεν έχει κοιμηθεί ακόμα.
«Επ Δανάη πως πήγε;» ρωτάει
Αυτό θέλω να σου πω αλλά δεν έχω βρει τον τρόπο ακόμα.
«Καλά μωρε. Σχετικά εύκολα τα πράγματα στο ξενοδοχείο. Πολλοί φεύγουν, άλλοι έρχονται.» λέω τονίζοντας την τελευταία λέξη και το βλέμμα μου είναι αρκετά σοβαρό νομίζω
«Χαχα γιατί είσαι τόσο περίεργη έγινε κάτι;» λέει χαμογελώντας
«Ναι.» απαντάω και της κόβεται το χαμόγελο.
«Τι έγινε Δανάη σε πείραξε κανείς;»
«Απλά θέλω να μείνεις ψύχραιμη.»
«Πες μου όμως.»
«Λοιπόν τώρα στο τέλος έλεγξα τον φωτισμό από τα δωμάτια του δεύτερου ορόφου..»
«Για ποιο λόγο ;»
«Δεν είναι εκεί το θέμα..»
«Αλλά που είναι;»
Ο καλύτερος τρόπος να πεις τι συμβαίνει είναι ο ευθύς.
«Μπαίνοντας στο τελευταίο δωμάτιο είδα έναν γνωστό για εμένα και παρά πολύ γνωστό για εσένα...»
«Μίλα Χριστιανη μου με έχεις βγάλει την ψυχή!»
«Είναι ο Αχιλλέας Βιολέτα, είναι εδώ και σε ψάχνει!»
«Όχι όχι δεν μπορεί» λέει πανικόβλητη και πιάνει στο χέρι της το κινητό. Ειδοποίησε το αφεντικό της ότι δεν θα πάει αυτή την εβδομάδα στη δουλειά.
«Γιατί ;» ρωτάω όταν κλείνει το τηλέφωνο
«Δεν πρέπει να βρεθούμε ακόμα.» απαντάει και πάω να την αγκαλιάσω. Αυτή ξέρει καλύτερα. Εγώ θα είμαι δίπλα της οποία και εάν είναι η απόφαση της για το τι θα κάνει.