Το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μου.®

Κεφάλαιο 16 (μεριά Βιολέτας)

Ο Αλέξανδρος ήρθε για να με πάρει από το σπίτι και να πάμε στο κλαμπ. Τώρα βρισκόμαστε εδώ. Δεν νοιωθω πολύ καλά. Τα ποτά μας τελειώνουν και ο Αλέξανδρος πάει να φέρει άλλα. Θέλω να πάω σπίτι δεν αντέχω άλλο. Καθώς κοιτάζω στο πλήθος συναντάω το πρόσωπο του. Δεν μπορεί να είναι ο Αχιλλέας αυτός. Νοιωθω έναν κόμπο στο στομάχι και τα πόδια μου να κόβονται. Υποτίθεται ότι τον είχα ξεπεράσει γιατί όλο αυτό; Επιπλέον από ποιον έμαθε ότι βρίσκομαι εδώ; Και τώρα εκτός από την αδιαθεσία και την συναισθηματική φόρτιση που απέκτησα βλέποντας τον Αχιλλέα έρχεται και ο Αλέξανδρος με τα ποτά. Αυτό θα πει bad timing. Τι να σκεφτεί άραγε τώρα που μας είδε μαζί με τον Αλέξανδρο; Τον βλέπω να αλλάζει η έκφραση του προσώπου του. Αφού μας είδε με τον Αλέξανδρο το βλέμμα του είχε σκοτεινιάσει. Πρώτη φορά τον βλέπω έτσι. Τον παρακολουθώ και βλέπω να φεύγει από το μαγαζί. Σίγουρα είναι θυμωμένος. Δεν θα το αφήσω έτσι αυτή τη φορά, δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, δεν θα τον αφήσω να φύγει τώρα που τον βρήκα. Πρέπει να δώσουμε καποιες εξηγήσεις και οι δυο μας. Αφήνω τον Αλέξανδρο πίσω μου χωρίς να του δώσω κάποια εξηγήση. Προσπαθώ να περάσω ανάμεσα από το πλήθος έτσι ώστε να βγω έξω. Αφού καταφέρνω να βγω ψάχνω δεξιά και αριστερά μήπως τον δω. Πουθενά, ο Αχιλλεας αφαντος. Ρωτάω κάτι άτομα που ήταν έξω μήπως τον είδαν. Σε αυτό το σημείο της περιοχής είναι πολλά κλαμπ μαζεμένα. Μου έδειξαν ότι μπήκε σε ένα μαγαζι με όχι και τόσο καλή φήμη. Αποφάσισα να μπω. Πρέπει να του μιλήσω. Μπαίνω μέσα στο μαγαζί. Και εδω υπάρχει επίσης πολύς κόσμος. Τον βλέπω στο μπαρ. Μια ξανθιά τρίβεται πάνω. Και αυτός φαινεται να το απολαμβάνει, κάθεται εκεί και δεν την απομακρύνει. Το βλέμμα του πμως είναι ίδιο με πριν. Με βλέπει. Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου. Προσπαθώ να τα σκουπίσω. Δεν περίμενα να κάνει κάτι τέτοιο. Και εάν ήθελε να περάσει μόνο καλά στο Λονδίνο γιατί με έψαχνε; Γιατί ήρθε πριν λίγο στο κλαμπ; Βγαίνω έξω, δεν θέλω να τον βλέπω άλλο μπροστά μου. Βαρέθηκα αυτό το "σκοτσέζικο ντους". ρίσκω ένα ταξί και μπαίνω μέσα.  Λέω την οδό και το όχημα ξεκινάει. Τον βλέπω από τον καθρέφτη να τρέχει πίσω από το ταξί. Το σιχάθηκα αυτό το παιχνιδάκι. Δεν έμαθα ποτέ να παίζω αυτό το παιχνίδι. Όχι γιατί δεν μπορούσα, επειδή δεν ήθελα. Γιατί οι ψυχές δεν είναι παιχνίδια.