Το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μου.®

Κεφάλαιο 12 (μεριά Δανάης)

Είναι η πρώτη μου ημέρα στη δουλειά και πιστεύω πως θα ανταπεξέλθω. Έχω δουλέψει σε αρκετά εργοστάσια όποτε το να δουλεύω ως προσωπικό ξενοδοχείου δεν νομίζω να είναι πολύ δύσκολο. Οι ώρες περνάνε εύκολα. Είναι 19:45 και το μόνο που έχω κάνει μέχρι στιγμης είναι να καλωσορίζω τους τουριστες, να τακτοποιώ τον χώρο υποδοχης σε περίπτωση που υπάρξουν σκουπίδια ή τίποτα τέτοιο, να σηκώνω τα τηλέφωνα από τα δωμάτια για να δω τι χρειάζονται και στη τελος να ποτίζω τα λουλούδια σε όλους τους ορόφους. Ακούγονται πολλά αλλά δεν είναι δύσκολα. Τελευταία μου δουλειά για σήμερα είναι να πάω να ελέγξω τον φωτισμό από όλα τα δωμάτια του δεύτερου ορόφου, έχουν υπάρξει θέματα με αυτούς που εμέναν σε αυτά τα δωμάτια στο παρελθόν και το αφεντικό δεν θέλει να υπάρξουν και άλλα. Έχω πάει σχεδόν σε όλα τα δωμάτια, μέχρι στιγμής κανένα δεν έχει θέμα με τον φωτισμό. Τώρα κατευθύνομαι στο τελευταίο δωμάτιο του ορόφου. Δωμάτιο 245. Χτυπάω την πόρτα και μου ανοίγει ένα αγόρι, παίζει να είναι μικρότερος από εμένα. Η φυσιογνωμία του μου φαίνεται γνωστή αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ από που τον ξέρω.
«Παρακαλώ;»
Έχω παραισθήσεις ή μου μίλησε ελληνικά;!
«Και εσείς Έλληνας;» ρωτάω ξαφνιασμένη. Λογικά θα είδε το όνομα στο καρτελάκι.
«Χαχα ναι» απαντάει.
«Ήρθα για να ελέγξω αν ο φωτισμός λειτουργεί σωστά, γιατί πολλοί έχουν κάνει παράπονα, και αν χρειάζεστε κάτι.» λέω εγώ.
«Μπορείτε να μπείτε ελεύθερα και δεν χρειάζομαι κάτι αυτή τη στιγμή ευχαριστώ.»
Κατευθύνομαι προς τα κομοδίνα όπου βρίσκονται τα κουμπιά από τα φώτα. Όλα λειτουργούν μια χαρά. Ωραία ώρα να πηγαίνω. Ωχ... για στάσου μια στιγμή. Αυτό το χαρτί που βρίσκεται στο κομοδίνο έχει πάνω την διεύθυνση από το σπίτι μου και το όνομα του μαγαζιού της Βιολέτας. Ποιος είναι αυτός και από που τα ξέρει όλα αυτά;
«Το όνομα σας αν επιτρέπεται;» ρωτάω από περιέργεια.
«Αχιλλέας... και εσυ είσαι η Δανάη λογικά.»
Δεν γίνεται αυτό! Ο Αχιλλέας! Ο Αχιλλέας της Βιολέτας! Τι να θέλει αυτός εδώ; Πρέπει να το πω γρήγορα στη Βιολέτα. Και πάνω που όλα είχαν στρώσει.
«Συγνώμη δεσποινίς είστε καλά;» με βγάζει από τις σκέψεις μου η φωνή του.
«Ναι, ναι απλώς αφαιρέθηκα. Πρέπει να πηγαίνω καλή διαμονή και καλό βράδυ.» Και που να ηξερες ποια είμαι!Βγαινω βιαστικά από το δωμάτιο. Πως θα της το πω τώρα αυτό;