Twisted Paths (SMBB)

Chapter 26 - Confessed

Napatulo ang susunod na luha sa aking mukha, I want to tell him! gustong gusto kong sabihin pero natatakot ako!

Gusto kong marinig mula sakanya na hindi nya ko mahal at Gustong gusto ko ding malaman na kung mahal nya na ba ko! pero hindi ganun kadali ang lahat dahil sa sakit kong ito.

Hindi magiging madali ang lahat dahil alam kong masasaktan lang naman sya sa huli, dahil sa sakit kong ito. Hindi na ako magtatagal sa mundong ito, Na kung saan ang mundo ko at sya na binubuo ko ay nasisira na dahil sa sakit na ito.

"Just one question Rover and we're done. Do you love me now?" mahina kong sabi habang nahikbi.

He looked at me and smile, na kung saan ang mga ngiting iyon ay nagpasakit saakin ng sobra dahil malungkot syang ngumiti.

"I do." sabay sambunot sa sariling buhok.

PARANG sirang plakang paulit ulit na tumatarak sa isip ko ang kanyang sinabi kani-kanina lang, Mahal nya nako! Masaya ako pero nandon parin ang kalungkutan, I want his Love! I really do. I'm desperate to get his Affection and now... i made it! I made it. Napa-ibig ko sya

pero hindi ko magawang magsaya at magtatatalon sa tuwa dahil sa patuloy tuloy pading pagkirot ng puso ko.

nang sabihin nya kanina ang salitang 'I do' ay mabilis syang umalis at narinig ko ang pagbuhay ng sasakyan, I don't know kung saan sya nagpunta dahil naiwan lang naman akong nakatunganga dito at parang estatwa na hindi gumagalaw.

"You okay?" it's shile.

I smile and said "Yeah. I think so"

"Ofcourse you're not fine, I know you very well. Why Vi? Whats wrong?" may pag-aalala sa kanyang boses. Nanatili akong nakatingin sa malayo at iniisip ang mga bagay na kung pwede lang sana ay bakit hindi, hindi ba?

She sigh. "What's bothering you?"

Umiling nalang ako bilang sagot sakanya, Ayokong malaman nila kung bakit ako nagkakaganito. kung bakit ayokong sabihin, Ayokong may makaalam ng sakit kung ito. yeah, I'm selfish, I'm Scared to share, I'm fucking weak to tell because I know na iiyak sila at ayokong mangyari yon. Hindi pa naman ako patay para iyakan na, Buhay pako at kaya ko pa naman. Tama lang yung ako na yung masaktan dahil

ayokong makita silang nahihirapan.

Kung sakaling mang lumisan ako sa mundong ito, sigurado ay masaya akong mamamatay dahil ayokong puro sakit ang aking iisipin, gusto ko naman maging masaya, sobrang saya.

Pero sa tuwing iisipin kong lilisanin ko sila ay hindi ko maitatangi ang malungkot, I love them so much that It's hurts to let go each of them. I care of course, they're my relatives, my family. my love ones, And the love of my life.

I already decide that I will truthfully accept na papakawalan ko nasi Rover, kung may mahanap man syang iba, anong karapatan kong masaktan? wala naman akong label sa buhay nya, ako lang itong makulit nyang kapatid pero hindi kami related, Kung sana ay hindi ako nabaril, siguro ay nagsasaya at magkatabi na kami ngayon habang masayang nag-uusap pero sadyang napakalupit.

Napakalupit maglaro ng tadhanang ito, At napakasakit...

Pero paulit-ulit na bumabalik sakin ang sinabi ng aking doctor. "I'm so sorry to say this Rare but, Hindi kana gagaling at kung magpa-heart transplant ka naman ay posibleng hindi mo kayanin iyon, what Im'ma saying is maaari mong ikamatay iyon kung sakaling mang magpa-opera ka."

Nanginginig ang aking mga kamay at nagumpisa naring tumulo ang aking mga luha. "p-p-pero Kry. Hindi ba may mga changes pa namang mangyayari at may posibleng pang kalabasan kung mag pa-opera ako."

Bumuntong hininga sya at naiiyak nadin. She's one of my friend here, sakanya lang ako naging close ng magpacheck-up nga ako dahil sa kakaiba kong nararamdaman.

"I know. I already studied your illness, and there is a huge possiblity na pwede ka ngang magpa-opera pero hindi mo kakayanin ang operasyong iyon, pero wag kang mag-alala mas pag-iigihan kopang basahin at tignan kung may butas nga bang malulusutan upang maaari kang magamot." Parang naginhawaan naman ako sa sinabi nya ngunit hanggang kelan nga ba iyon.

"At meron pang isa rare, Hindi natin alam kung kelan ka sobrang aatakihin, pero sa ngayon ay maging panatag muna ang loob mo at huwag mag-iisip kung meron mang nakakasakit sayo tulad nalang ng bagay, tao at kung ano-ano pa man ay iwasan mo muna dahil mas lalo mo lang natri-triggered ang sakit mo."

Tumango nalang ako sakanya dahil wala akong masabi, masyadong madami ang aking iniisip dahil hindi ko na alam pa ang gagawin,

kung paano sasabihin sa iba ang sakit kong ito, kung paano pa ako ngingiti, kung paano maging panatag at maging matatag. Hindi ko na alam,

Hindi ko na alam ang dapat ko pang gawin, hindi ko na alam kung may magagawa paba ko, kung kaya ko paba.

Dahil isa lang ang naiisip ko,

Gusto ko ng matapos ito.