Code 365 Project Memory

Datum 29: The Gentle Captain

"It's alright officer. I'll see her tomorrow, anyways; I am at ease with your facility's health care services. I know my partner is in good hands now." I said as I give him a back salute while walking away.

I'll settle those things tomorrow.

Stella can wait.

Stella's Point Of View

Kusang nagbukas ang aking mga mata sa tunong ng tila bay pagbukas ng pinto. Mariin akong napalingon at tinangkang bumangon mula saaking pakakahiga.

Bahagyang napako ang aking mga nanlaking mga mata nang masulyapan ko ang imahe ng isang matangkad na lalaking nakatayo mula sa may tarangkahan ng pinto.

Mula sa kanyang likuran ay naroon ang liwanag na siyang nagbibigay ng kaunting sulyap sa madilim na silid na aking kinalalagyan.

Naaninag ng liwanang ang mga hibla ng kanyang mahabang buhok na tulad sa malalambot na hibla ng mais na kasing kulay ng kape na may gatas. Samantalang naroon at nakapako rin ang kanyang mga malumanay na lilang mga mata patungo saakin.

Naningkit ang aking mga mata at sinubukang tignan ng maigi ang kanyang mukhang bahagyang tinabunan ng kadiliman.

"Si..Sino-"

"Elaizabeth-"

Kasabay ng kanyang pagtawag ng isang pamilyar na pangalan mula saaking isipan ay siya namang kusang namulat ang aking mga mata sa katotohanan ng pagkagising ng aking diwa.

Mabilis akong napabangon mula saaking pagkakahiga sa isang kama. Kahit punong-puno ng matinding pagtataka ay nilingon-lingon ko ang aking paligid, just to find out na nasa loob ako ng isang maliit na silid.

Aside from the soft golden dim lighting inside, there was nothing special inside the room. Just a table and a single chair.

Where.. Where am I?? kung hindi ako nagkakamali mukhang isang silid sa isang infirmary ang aking kinarorooanan sa ngayon.

The last thing I remembered was the feeling of being hugged and the smell of a very light yet manly perfume that was all over me.

Si Vaughn kaya yun?

Agad akong napalingon nang marinig ang automatic door sensor mula sa labas. Muling napako ang aking mga mata sa tarangkahan ng pinto, just like the same scenario mula sa aking kakaibang panaginip.

Umalingaw-ngaw ang nakakabinging tunog ng katahimikan as I waited anxiously for the said steel door to open.

Wala pang limang segundo ay agad na iniluwa ang nasabing pinto ang isang matangkad na lalaking may hawak-hawak na isang food tray.

As the lights automatically lit, fate did not gave me the chance to react when his astonished purple eyes meets mine. Damang-dama ko ang kusang pagbagal ng oras as I stare back at him.

"I..Ikaw-"?" Ang tanging mga katagang kumawala saaking gulat na gulat na bibig. What the actual... ano bang nangyayari sa mga oras na ito!??

"Gi..gising kana pala Lieutenant.."

His astonished look vanished as he broke the awkward silence away with his calm but manly voice. Walang kahit isang salita or ni boses ang kumalawa saaking lalamunan as my eyes are still pressed against him.

"I'll leave the both of you now."

Isang boses ng matandang babae mula sa may tarangkahan ng pinto ang aming narinig, causing us to be distracted. She chuckled a bit and immediately closed the door, leaving the both of us with an awkward aura all over the four corners of the said room.