Το Λεωφορείο

Κεφάλαιο 42

Παραμένω προσκολλημένη πάνω του για μερικά λεπτά. Δεν θέλω να αποτραβηχτώ από τη ζέστη και την ασφάλεια που μου παρέχουν τα χέρια του τυλιγμένα γύρω μου.

Εκείνος με κρατάει σφιχτά. Μου χαϊδεύει καθησυχαστικά τα μαλλιά ενώ εγώ του μουσκεύω το όμορφο λευκό του πουκάμισο με τα δάκρυα μου.

Άλλη μια πράξη αχαριστίας από μέρους μου.

Προσπαθώ να μη σκέφτομαι ότι τον βλάπτω με κάθε μου κίνηση, ώστε να σταματήσω επιτέλους το ξέσπασμα δακρύων. Απομακρύνομαι απρόθυμα από αυτόν κάνοντας μισό βήμα προς τα πίσω. Σκουπίζω τα μάτια μου με την ανάστροφη της παλάμης μου, το βλέμμα μου στραμμένο πάντα κάτω. Εισπνέω και εκπνέω αργά και σταθερά για να ηρεμήσω απόλυτα. Όταν σιγουρεύομαι ότι τα μάτια μου δε θα με προδώσουν πάλι, τα υψώνω προς εκείνον.

Το βλέμμα του είναι καρφωμένο πάνω μου, έντονο και διαπεραστικό. Για μια ατελείωτη στιγμή, παραμένουμε να κοιταζόμαστε. Δεν αντέχω άλλο τη σιωπή. Πρέπει να του μιλήσω. Πρέπει.

"...Πάνο, εγώ...", ψελλίζω. "Σ-συγγνώμη..."

Οι λέξεις βγαίνουν αργές, διστακτικές από το στόμα μου. Ντρέπομαι τόσο για όλη τη συμπεριφορά μου, που δυσκολεύομαι υπερβολικά να αρθρώσω τα λόγια που θέλω. Τουλάχιστον μέχρι η αγανάκτηση να πάρει τον έλεγχο, κάνοντας με να μιλάω δίχως σταματημό.

"Συγγνώμη. Για όλα. Ήμουν απαράδεκτη, το ξέρω. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ λυπάμαι. Ξέρω ότι η συμπεριφορά μου δε δικαιολογείται και το καταλαβαίνω αν δε θες να μου ξαναμιλήσεις ποτέ, αλλά πρέπει να σου εξηγήσω, πρέπει να μάθεις γιατί συνέβη όλο αυτό. Δε μπορώ να σε χάσω, όχι τώρα. Όχι τώρα που συνειδητοποίησα πόσα πολλά σημαίνεις για μένα. Όχι τώρα...", ξεσπάω.

"Έι", λέει απαλά εκείνος πιάνοντας το πρόσωπό μου και με τα δύο του χέρια και κοιτώντας με κατάματα. "Όλα τελείωσαν. Τα αφήνουμε πίσω μας και προχωράμε, εντάξει; Συγγνώμη κι εγώ... Δεν έπρεπε να σε πιέσω, ήξερα ότι όλο αυτό ήταν καινούριο για σένα..."

"Όχι, Πάνο. Δεν καταλαβαίνεις; Δεν θέλω να ακούσω τίποτα από εσένα πολύ απλά γιατί δεν μου έκανες τίποτα. Εγώ όμως σου συμπεριφέρθηκα απαίσια και σε πλήγωσα... Λυπάμαι τόσο πολύ... Ξέρω πως το ότι λυπάμαι δε φτιάχνει την κατάσταση, αλλά θα κάνω τα πάντα για να με συγχωρέσεις. Ήταν και για εμένα επώδυνο να σε αποφεύγω και να μη σου μιλάω καθόλου. Αλλά δύσκολες καταστάσεις απαιτούν δραστικές λύσεις δε λένε; Εγώ... Ένιωθα πολύ περίεργα το τελευταίο διάστημα και έτσι αποφάσισα να σε... 'αποκλείσω' από τη ζωή μου... Νόμιζα ότι θα ήταν το καλύτερο και για τους δυο μας... Προφανώς έκανα λάθος..."