Το Λεωφορείο

Κεφάλαιο 30

Η μουσική ηχεί δυνατά στα αυτιά μου μέσω των ακουστικών. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο τα τοπία να περνούν από τα μάτια μου και να εξαφανίζονται. Σπίτια, ανθρώπους, χωράφια, μαγαζιά. Όλα μια ανακατεμένη μάζα, υποταγμένη στην ταχύτητα του αυτοκινήτου. Όπως και τα συναισθήματα μου αυτήν τη στιγμή. Κάτι το απερίγραπτο. Το ανείπωτο. Το πρωτόγνωρο.

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μου συμβαίνει. Η καρδιά μου χτυπάει ακατάπαυστα. Το στομάχι μου είναι μονίμως σφιγμένο. Νιώθω έναν πόνο μέσα μου. Έναν ευχάριστο όμως πόνο. Σαν όλες οι πεταλούδες του κόσμου να προσπαθούν να φτιάξουν τη φωλιά τους στην κοιλιά μου. Αδύνατο έτσι; Κι όμως, αυτή την αίσθηση έχω...

Η εικόνα ενός προσώπου κυριαρχεί στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή... και την προηγούμενη στιγμή και την επόμενη... Όσο κι αν θέλω να το αρνηθώ, ο Πάνος δε λέει να φύγει από τις σκέψεις μου... Το τελευταίο μας ραντεβού γυροφέρνει συνέχεια στο κεφάλι μου. Το χαμόγελο του, τα όμορφα λόγια του... Τα χέρια του γύρω μου, ο χορός μας... Το φιλί που τόσο ντροπαλά του έδωσα, στο μάγουλο πάντα... Τα υπέροχα μάτια του, τα χείλη του, ολόκληρο το είναι του...

Θέλω να είμαι δίπλα του. Συνέχεια. Να έρθει γυρεύοντας εμένα, για να με δει. Να τον κοιτάξω και να χαθώ για άλλη μια φορά στα μεθυστικά του μάτια. Να κοκκινίσω ξανά με τα κοπλιμέντα του. Να σκιρτίσει πάλι η καρδιά μου μόλις μου πιάσει το χέρι.

Να με πάρει αγκαλιά, με τα γυμνασμένα, στιβαρά του μπράτσα. Να μου χαϊδέψει απαλά τα μαλλιά μου, το μάγουλό μου. Να μου λέει αστεία και να γελάμε μαζί. Να παρατηρώ τα χαρακτηριστικά του αψεγάδιαστου προσώπου του, που μοιάζει σμιλεμένο από έμπειρο γλύπτη. Τα λακάκια που σχηματίζονται όταν χαμογελάει. Το όμορφο δέρμα του. Τα κατάλευκα δόντια του. Τα πλούσια χείλη του...

Θέλω να τον απομνημονεύσω. Να θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια πάνω του. Έτσι θα νιώθω ότι είναι πάντα δίπλα μου. Θέλω να με κοιτάξει βαθιά στα μάτια και να μου πει πως... πως με αγαπ...

Όχι. Δεν θα το πω αυτό. Δε θα το σκεφτώ καν. Δεν πρέπει. Ο Πάνος είναι ο κολλητός μου, ένας από τους λίγους ανθρώπους στους οποίους στηρίζομαι. Ξέρω, είμαι σίγουρη ότι θα είναι πάντα δίπλα μου όταν το χρειάζομαι. Αλλά σαν φίλος. Δεν ξέρω γιατί κάνω αυτές τις σκέψεις για αυτόν. Ούτε για ποιο λόγο η καρδιά μου χτυπάει με αυτόν τον τρόπο και μόνο στην ιδέα του. Πρέπει να σταματήσει όλο αυτό που μου συμβαίνει.

Βάζω δυνατά ροκ τραγούδια, σε μια προσπάθεια να ξεχαστώ. Ευτυχώς, γρήγορα χάνομαι στους στίχους και στα νοήματα που κρύβονται πίσω τους.