Το Λεωφορείο

Κεφάλαιο 13

Η υπόλοιπη εβδομάδα περνάει γρήγορα και χαλαρά. Ούτε που καταλαβαίνω πότε φτάνει το Σαββατοκύριακο. Δεν είχα κάποιο άλλο απρόοπτο.

Συναντήθηκα τυχαία με τον Πάνο δύο-τρεις φορές. Ανταλλάξαμε με χαμόγελο και καλή διάθεση μερικές κουβέντες. Αλλά ντρεπόμασταν και οι δύο -ή τουλάχιστον εγώ-, γιατί δε γνωριζόμαστε ακόμα καλά. Πιστεύω όμως ότι πολύ σύντομα θα έρθουμε πιο κοντά.

Στο σχολείο κατά τ' άλλα, όλα πάνε μια χαρά. Κάνω παρέα φυσικά με τη Μαριάννα, αλλά και με την Ελένη και προσπαθώ σιγά-σιγά να αποκοπώ από την Κοραλλία και τη Σταυρούλα. Το ίδιο και η Μαριάννα.

Με το Γιώργο μιλάμε και γελάμε πιο πολύ από ότι πριν. Πάρα πολύ για την ακρίβεια. Όσο περνάει ο καιρός γινόμαστε καλύτεροι φίλοι. Περνάμε πολύ ωραία και διασκεδάζουμε. Αν και δεν μου αρέσει καθόλου που κάνει παρέα με μερικά απαίσια άτομα, εκτός από το Δημήτρη που είναι καλό παιδί.

Περιτριγυρίζεται από τόσες κοπέλες, που μερικές φορές απηυδύω. Είναι καλό παιδί και αν είχε άλλες παρέες, θα ήταν τέλειος. Τώρα όμως είναι λίγο-πολύ άλλο ένα από εκείνα τα άτομα που το παίζουν ότι είναι ωραίοι και θεωρεί ότι μπορεί να έχει όποια κοπέλα θέλει. Βέβαια, για την ακρίβεια, θα μπορούσε να έχει όποια θέλει, καθώς, κακά τα ψέματα, είναι κούκλος.

Η Αναστασία φυσικά συνεχίζει να σπάει τα νεύρα όλων. Το αποκορύφωμα ήταν εκείνη η μέρα που άρχισε να τραγουδάει και μάλιστα Adele! Νομίζει ότι έχει ωραία φωνή, ενώ είναι από τις πιο φάλτσες που έχω ακούσει ποτέ μου. Και το χειρότερο... Δε σταματάει με τίποτα...

Η Χριστίνα -η κοπέλα που γελάει σαν γαλοπούλα- είναι όλη την ώρα στο κινητό, τόσο στο μάθημα, όσο και στο διάλειμμα. Στο διάλειμμα όμως κάνει και το τσιγαράκι της πίσω από το σχολείο. Τη Χριστίνα τη συμπαθώ. Είναι καλή κοπέλα, αν και βάφεται υπερβολικά για μαθήτρια της πρώτης λυκείου και τα έχει με έναν εικοσάχρονο... Ναι. Με εικοσάχρονο!

Γενικά στην τάξη μου ο καθένας είναι ό,τι να' ναι. Κι εγώ μαζί. Αλλά αυτό είναι το ωραίο. Είκοσι οχτώ διαφορετικές προσωπικότητες όλες μαζί. Ενωμένες. Είμαστε μία ομάδα. Βριζόμαστε, πλακωνόμαστε, όμως πάνω από όλα αγαπάμε ο ένας τον άλλο και περνάμε όμορφα.

"Γεωργία θα μείνεις στο χωριό;", με ρωτάει η μαμά μου όπως κάθε εβδομάδα μόλις γυρίζω από το φροντιστήριο του Σαββάτου.

"Εννοείται μαμά", της απαντώ ενθουσιασμένη στη σκέψη ότι θα συναντήσω τον Πάνο.

Μου υποσχέθηκε ότι αυτή τη φορά θα έρθει. Βέβαια εγώ δεν τον πολυπιστεύω, αλλά είναι αυτονόητο ότι θα τον περιμένω.