Το Λεωφορείο

Κεφάλαιο 11

Μόλις στέκομαι επιτέλους στα πόδια μου, παίρνω βαθιά ανάσα για να μπορέσω να αντιμετωπίσω ό,τι είναι πιθανό να γίνει. Θέλει δύναμη και κουράγιο να καταφέρει κάποιος να συγκεντρωθεί όταν τον κοιτάει ο Πάνος.

"Γεια σου Γεωργία", μου λέει αφού μου αφήνει επιτέλους τα χέρια.

"Γεια σου Πάνο", του απαντώ προσπαθώντας να κρύψω την ξαφνική και αδικαιολόγητη χαρά μου που τον είδα.

"Τι κάνεις;"

"Μια χαρά είμαι. Εσύ;"

"Τέλεια. Τώρα που σε είδα ακόμη καλύτερα".

Αρχίσαμε πάλι. Δε μπορώ, όταν μου λέει κάτι τέτοια, από τη μία η καρδιά μου χτυπάει πιο δυνατά από το φυσιολογικό και από την άλλη ντρέπομαι αφάνταστα.

"Εμ, χα", κάνω σαν χαζό με νοητική υστέρηση.

"Ήθελα να σε βρω για να σου μιλήσω. Σου οφείλω μια εξήγηση".

"Για ποιο πράγμα ακριβώς;"

"Επειδή δεν ήρθα το Σάββατο".

"Α, γι'αυτό; Σιγά, δεν έγινε και τίποτα. Δεν είχαμε κανονίσει και κάτι ούτως ή άλλως".

"Όχι, αλλά στο λεωφορείο σου είπα να βγεις έξω. Και βασικά ήταν σαν να σου υποσχέθηκα ότι θα έρθω. Και δεν ήρθα".

"Δεν πειράζει", προσπαθώ να τον καθησυχάσω.

"Κι όμως, πειράζει. Θα έχεις σχηματίσει λάθος εικόνα για μένα. Δεν είμαι έτσι. Όταν λέω κάτι, το εννοώ και το κάνω. Απλώς, έπρεπε να βοηθήσω τον πατέρα μου. Ήθελε να βάψει έναν τοίχο της αποθήκης και δεν μπορούσα να τον αφήσω να το κάνει μόνος του. Και πάλι συγγνώμη".

"Δεν υπάρχει κανένα απολύτως θέμα, μη ζητάς συγγνώμη", λέω ελαφρώς ανακουφισμένη που δεν εμφανίστηκε για αυτόν το λόγο. "Εξάλλου χαίρομαι που βοήθησες τον πατέρα σου και το βρίσκω πολύ ευγενικό που ήρθες και μου το είπες, αν και πραγματικά δεν υπήρχε ανάγκη".

"Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε κάποιο πρόβλημα τώρα, έτσι;"

"Όχι, δεν έχουμε", του απαντώ χαμογελώντας.

"Χαίρομαι πολύ", μου ανταποδίδει το χαμόγελο. "Εμ, μήπως θες να μιλήσουμε τώρα; Θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα. Εξάλλου μένω στο χωριό σου και θα έχουμε πολλά να πούμε".

"Φυσικά", απαντάω χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ξεκινήσαμε να φύγουμε από το κυλικείο, μα μας διέκοψε η φωνή του κυρίου που δουλεύει εκεί.