Το Λεωφορείο

Κεφάλαιο 17

Μετράω αντίστροφα τις μέρες. Ανυπομονώ να έρθει η Πέμπτη. Πρώτη φορά θα βγω με αγόρια και μάλιστα με τον Πάνο. Θα πάμε να δούμε μια ταινία και ίσως να κάνουμε και καμιά βόλτα. Φυσικά βγαίνουμε σαν φίλοι και όχι ως ζευγάρι.

Τελικά έρχεται η Πέμπτη. Πηγαίνω στο μάθημα της κιθάρας. Δεν μπορώ όμως να συγκεντρωθώ και κάνω συνέχεια ηλίθια λάθη, σε σημεία που είναι σχετικά εύκολα. Πράγμα το οποίο δεν περνάει απαρατήρητο από τον δάσκαλο μου.

"Τι έχεις σήμερα Γεωργία; Όλα καλά;", με ρωτάει μετά από ένα άθλιο παίξιμο ενός κομματιού.

"Ναι κύριε. Γιατί;"

"Μπορώ να καταλάβω ότι κάτι τρέχει από το παίξιμο σου. Δεν είναι απλά ότι κάνεις πολλά λάθη. Σήμερα βγαίνει ένα περίεργο αίσθημα στην ερμηνεία. Εμείς οι μουσικοί τα διαισθανόμαστε όλα με το παραμικρό".

"Είμαι καλά. Δεν συμβαίνει κάτι. Απλώς... κάνω λάθη! Τα κομμάτια είναι δύσκολα".

"Το ξέρω ότι είναι δύσκολα, αλλά εσύ αυτά τα είχες βγάλει αμέσως. Δεν είχες κανένα πρόβλημα. Τώρα ξαφνικά κάτι έγινε".

"Δεν το νομίζω".

"Δε μου λες... Μήπως είσαι ερωτευμένη;", πετάει ο κύριος μου ξαφνικά αυτή τη φράση.

Ξεροκαταπίνω αμέσως. Δεν περίμενα ότι θα με ρωτούσε κάτι τέτοιο ο δάσκαλος μου.

"Όχι... Τι λέτε κύριε!", λέω γουρλώνοντας τα μάτια μου από την έκπληξη.

"Τι; Όχι; Κι όμως εγώ άλλο κατάλαβα..."

"Νιώθω λίγο άβολα τώρα".

"Μη νιώθεις καθόλου άβολα, είναι φυσιολογικό να είσαι ερωτευμένη".

"Είμαι πολύ μικρή για τέτοια! Εγώ τώρα έχω επικεντρωθεί στα μαθήματα μου".

"Είσαι πάνω στο άνθος της ηλικίας σου. Τώρα θα τα κάνεις αυτά".

"Ενώ εσείς κύριε είστε πολύ μεγάλος", λέω με μία γκριμάτσα.

Ο κύριος μου είναι μόλις είκοσι δύο χρονών. Οπότε δεν είναι τόσο περίεργο που μου μιλάει για αυτά τα πράγματα και μάλιστα με τέτοια άνεση. Επειδή είναι νέος, μιλάμε λίγο πιο ανοιχτά μεταξύ μας. Αλλά και πάλι, ντρέπομαι να συζητώ για τέτοια θέματα μαζί του.

"Εγώ έχω βρει τον έρωτα μου. Σειρά σου τώρα".

"Σας ξαναλέω ότι δεν ενδιαφέρομαι για τέτοια πράγματα τώρα. Όποτε δηλαδή κάνω λάθη στην κιθάρα θα μου λέτε ότι είμαι ερωτευμένη;"