Το Λεωφορείο

Κεφάλαιο 33

Κλείνω την πόρτα πίσω μου, μην ξέροντας τι να προσδοκώ. Ο Πάνος σίγουρα θα περιμένει εξηγήσεις για τη συμπεριφορά μου όλη αυτή την εβδομάδα και με το δίκιο του δηλαδή. Δεν ξέρω όμως τι να του πω.

Περπατάμε αργά κατά μήκος της αυλής. Κανένας μας δε λέει τίποτα. Δεν αντέχω αυτή τη σιωπή. Νιώθω άβολα και δε θέλω να αισθάνομαι έτσι δίπλα του. Μάλλον θα περιμένει να μιλήσω εγώ πρώτη. Αποκλείεται όμως.

"Όμορφος κήπος", αποκρίνεται ξαφνικά, σπάζοντας την ηρεμία.

"Ναι, ε, ευχαριστώ. Ο παππούς μου ασχολείται πολύ με τον κήπο. Ειδικά με αυτά τα χωραφάκια που βλέπεις εδώ. Φυτεύει πατάτες, ντομάτες, λάχανα και άλλα λαχανικά", αρχίζω να μιλάω ακατάληπτα και μόλις το αντιλαμβάνομαι σταματώ.

"Ο παππούς σου είναι απίθανος τύπος. Και η γιαγιά σου είναι... κλασική γιαγιά, αλλά έχει κάτι το ξεχωριστό, έναν τσαμπουκά, μια εκνευριστική επιμονή, που την έχεις κι εσύ. Και αυτό μου αρέσει, όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Γενικώς συμπαθώ πολύ τους δικούς σου".

"Χαίρομαι που τους συμπάθησες. Πρέπει να είσαι τρελός, αλλά... αυτό μου αρέσει, όσο περίεργο κι αν ακούγεται", επαναλαμβάνω τα προηγούμενα λόγια του, ξαφνιάζοντας τον εαυτό μου και αυτόν.

"Το θέμα είναι ότι δεν ξέρω αν τους έκανα καλή εντύπωση".

"Πλάκα κάνεις; Η γιαγιά μου ήταν έτοιμη να σε εντάξει στην οικογένεια! Ο μπαμπάς μου ήταν φιλικός απέναντι σου, ξέρεις πόσο σημαντικό είναι αυτό; Νόμιζα ότι θα σε έδιωχνε και θα με έβαζε τιμωρία που κάνω παρέα με αγόρια. Ο παππούς σε λάτρεψε, ειδικά από τη στιγμή που κατάλαβε τίνος εγγονός είσαι. Της μαμάς της άρεσες αμέσως. Τι άλλο να πω;"

"Τίποτα, με κάλυψες", μου απαντάει κρύβοντας ένα χαμόγελο.

Σιωπή ξανά.

"Ξέρεις, μόλις ήρθες δεν έχεις ιδέα πόσο τρόμαξα. Δεν ήξερα το λόγο επίσκεψης σου και νόμιζα πως δε θα έβγαινε σε καλό. Μετά μπήκες μέσα και αυτοσυστήθηκες ως 'Παναγιώτης' και ήμουν έτοιμη να λυθώ στα γέλια", λέω χαμογελώντας σκεπτόμενη εκείνη τη στιγμή.

"Τι ήθελες να κάνω; Δεν μου αρέσει καθόλου το όνομα μου ολόκληρο, μα για κάποιο λόγο οι μεγαλύτεροι δείχνουν να το προτιμούν. Και σκέφτηκα να συστηθώ έτσι για να κάνω καλύτερη εντύπωση, στο είπα", απαντάει, χωρίς όμως να μπορεί να κρύψει ένα χαμόγελο.

Πάλι ησυχία. Πού πήγε ο Πάνος που ήξερα; Πού είναι η καλή του διάθεση, τα αστεία του; Ποτέ ξανά δεν υπήρχε τέτοια σιωπή ανάμεσα μας, ούτε καν τη μέρα που γνωριστήκαμε. Όποτε ήμασταν μαζί, χαμογελούσε συνέχεια, ενώ τώρα τα χαμόγελα του είναι μετρημένα και βεβιασμένα. Δεν μου αρέσει αυτό. Και έχω αρχίσει να νιώθω ξανά αυτά τα περίεργα αισθήματα μου. Πότε επιτέλους θα φτάσουμε στην εξώπορτα;