Κεφάλαιο 26

1.1K 147 34
                                    

Σκέφτομαι όλη την ώρα αυτά που μου ανακοίνωσαν τα κορίτσια πριν από λίγο. Ο Γιώργος με τη... Δέσποινα; Όχι, δεν μπορεί να είναι αλήθεια...

Κι εγώ που βαθιά μέσα μου πίστευα ότι μπορεί να του άρεσα.

Κοιτάω τη Μαριάννα. Προσπαθώ να μη δείξω ότι πειράχτηκα πολύ με αυτό που έμαθα και χαμογελάω.

"Σε πείραξε, έτσι;", με ρωτάει η Μαριάννα και με κοιτάει στα μάτια.

Τα μάτια της είναι ελαφρά κάστανα με μία πράσινη απόχρωση. Είναι πολύ όμορφη.

"Όχι, γιατί να με πειράξει; Με όποια θέλει μπορεί να τα έχει ο Σπυρόπουλος, εμένα τι με νοιάζει;", λέω. Αμάν αυτή η κοπέλα, όλα τα αντιλαμβάνεται!

"Να σου ξαναπώ για άλλη μια φορά ότι δεν μπορείς να με ξεγελάσεις;"

"Μαριάννα, δε μου λες, τι τρέχει με εσένα και το Δημήτρη;"

"Τι τρέχει; Τίποτα", λέει η Μαριάννα και γίνεται κατακόκκινη.

"Ελένη, έπρεπε να ήσουν εδώ να δεις τη Μαριάννα. Έχει γίνει σαν ντομάτα!"

"Χαχα, τη φαντάζομαι", το γέλιο της Ελένης ακούγεται από το ακουστικό του τηλεφώνου.

"Κορίτσια, μη λέτε βλακείες. Τι να συμβαίνει δηλαδή με εμένα και τον Αναστασίου;"

"Χμμ, κάτι μου λέει ότι του αρέσεις", της λέω εγώ και της κλείνω το μάτι. "Και επίσης είμαι σχεδόν σίγουρη ότι και εσένα σου αρέσει".

"Γεωργία, σταμάτα!"

"Γιατί; Όλα τα λέμε μεταξύ μας. Εσύ θες να συζητάμε μόνο για τα δικά μου, ενώ για τα δικά σου ούτε λόγος!"

"Καλά οκ. Σταματάμε;"

"Κορίτσια, κλείνω τώρα. Πρέπει να πιω αντιβίωση", λέει η Ελένη και μπορώ να αισθανθώ το ξίνισμα του προσώπου της. "Τα λέμε μετά. Γεια!".

"Εντάξει. Γεια σου Ελένη!", τη χαιρετάμε και εκείνη το κλείνει.

"Γεωργία, θα με πας στο σπίτι μου;", η Μαριάννα με κοιτάει με ένα κουταβίσιο βλέμμα.

"Ώχου, έλα βρε Μαριάννα. Το σπίτι σου είναι μισή ώρα από το δικό μου".

"Ναι, αλλά δεν τους ξέρω αυτούς τους δρόμους και θα χαθώ σίγουρα. Αφού το ξέρεις".

"Γιατί μένεις τόσο μακριά από μένα; Αυτό μας εμποδίζει να ερχόμαστε συχνά η μία στο σπίτι της άλλης".

"Το ξέρω... Τουλάχιστον έρχομαι σε αυτό το σχολείο και έτσι γνωριστήκαμε. Κανονικά ήταν να πάω σε ένα άλλο λύκειο που είναι πιο κοντά στο σπίτι μου. Αλλά, δεν ξέρω, η μαμά μου επέμενε να έρθω σε αυτό γιατί έλεγε ότι είναι καλύτερο".

Το Λεωφορείο Όπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα