Το Λεωφορείο

Κεφάλαιο 28

Κοιτάω τη Δέσποινα και προσπαθώ να έχω ένα πειστικό χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Απαντώ και σχολιάζω χωρίς διάθεση με ένα όσο το δυνατόν πιο ευγενικό βλέμμα.

Η Δέσποινα δε με συμπαθεί και φαίνεται. Έχει ένα αδιάφορο ύφος και βαριέται να απαντήσει, αλλά δε μπορώ να καταλάβω κιόλας αν το κάνει για μένα, καθώς καθημερινά συμπεριφέρεται έτσι σε αυτούς που θεωρεί 'κατώτερους' της. Ούτε εγώ τη συμπαθώ βέβαια. Στο γυμνάσιο κατά τη μέση της Δευτέρας Γυμνασίου, άλλαξε. Έγινε απαίσια σαν κοπέλα. Αισχρή.

Δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω τον λόγο που τα έφτιαξε με αυτήν ο Γιώργος. Με απογοήτευσε. Από τη μια χάρηκα που δεν είναι πλέον με τη Μάρια, αλλά από το να είναι με τη Δέσποινα, το προτιμώ χίλιες φορές. Η Μάρια έχει λίγη αξιοπρέπεια τουλάχιστον. Πάντως έτσι φαίνεται.

Κοιτάω τα αγόρια. Ο Πάνος είναι ξεκάθαρο πως ούτε κατά διάνοια συμπαθεί τον Γιώργο, αλλά φυσικά δεν το δείχνει προς τα έξω. Μιλάει με διάθεση και προθυμία. Ο Γιώργος, παρόλο που στο σχολείο μου είχε δείξει ότι μπορεί να μην του πολύ αρέσει ο Πάνος, τώρα συμπεριφέρεται τόσο φιλικά που έχω μείνει έκπληκτη. Είτε ξεπέρασε το πρόβλημα που είχε, είτε πρέπει να του απονεμηθεί το Όσκαρ. Λέμε τώρα...

"Από ότι κατάλαβα παιδιά...", κάνω την αρχή. "Είστε μαζί τώρα".

"Ναι", μου απαντάει ο Γιώργος λίγο ντροπαλά.

"Ναι, δεν ταιριάζουμε πάρα πολύ;", πετάγεται η Δέσποινα.

"Ναι, πολύ", της απαντάει ο Πάνος και διακρίνω έναν ανεπαίσθητο τόνο ειρωνείας.

"Συγγνώμη που γίνομαι αδιάκριτη, αλλά δεν ήσουν με τη Μάρια, Γιώργο; Έτσι στα ξαφνικά σε βλέπω με τη Δέσποινα και ήταν λίγο παράξενο", συνεχίζω τις ερωτήσεις.

"Δεν είσαι αδιάκριτη, κάθε άλλο, μην ανησυχείς. Με τη Μάρια έχω χωρίσει εδώ και δύο μήνες. Με τη Δέσποινα τα φτιάξαμε δύο εβδομάδες αφού χώρισα. Άρα είμαστε κάπου ενάμιση μήνα μαζί. Θυμάσαι τότε που είχαμε κάνει εκείνη τη συζήτηση, τη μέρα που νόμιζες ότι έκανα πως δε σε είδα;"

"Ναι".

"Τότε κατάλαβα πως έπρεπε να προχωρήσω στη ζωή μου. Η Μάρια είναι μικρή και ανώριμη. Δεν ταιριάζαμε".

Ενώ με τη Δέσποινα ταιριάζετε παρά πολύ. Είναι η προσωποποίηση της ωριμότητας και της σοβαρότητας.

"Και πώς έγινε αυτό με τη Δέσποινα;", τον ρωτάω.

"Απλώς... έτυχε", λέει ο Γιώργος και χαμογελάει γλυκά στη Δέσποινα. Την αγκαλιάζει από τους ώμους και κοιτάζουν ο ένας τα μάτια του άλλου με ένα χαμένο χαμόγελο. Αυτό άραγε είναι ο έρωτας; Αχ...