Το Λεωφορείο

Κεφάλαιο 7

Είναι αυτός. Αυτός. Το αγόρι που έπεσα πάνω του χτες το πρωί! Δεν το πιστεύω. Τι δουλειά έχει εδώ; Στη στάση του λεωφορείου για το χωριό μου;

Φοράει ένα σκισμένο τζιν και ένα μαύρο φούτερ. Στον ώμο του κρέμεται μια μπλε τσάντα. Προφανώς έρχεται και αυτός από φροντιστήριο. Δείχνει λίγο κουρασμένος.

Κάθεται στο άλλο παγκάκι που έχει η στάση, δίπλα από μια κυρία με μερικές σακούλες από σουπερμάρκετ στα χέρια της. Φαίνεται να τη γνωρίζει γιατί τη χαιρετάει ευγενικά. Απευθύνεται επίσης και σε μια ηλικιωμένη κυρία που κάθεται δίπλα από τη γυναίκα με τις σακούλες. Μόνο εμείς είμαστε στη στάση. Και μόνο εμένα δε χαιρέτησε. Δεν με έχει παρατηρήσει ακόμα.

Λίγο πριν κοιτάξει προς τη μεριά μου, σκύβω βιαστικά το κεφάλι μου στο κινητό, προσπαθώντας να απορροφηθώ πλήρως με κάτι, ώστε να μην μπορεί να μου αποσπάσει την προσοχή. Τα μαλλιά μου έχουν πέσει μπροστά από το πρόσωπό μου, καλύπτοντας το εντελώς.

Νιώθω τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου προσπαθώντας να αναγνωρίσουν ποια είμαι. Θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ευτυχώς έρχονται σιγά σιγά κι άλλοι άνθρωποι, κυρίες και συνομίληκα παιδιά, οι οποίοι του αποσπούν την προσοχή, αφού πρέπει να μιλήσει σε όλους. Δε μπορώ παρά να απορήσω, πώς γίνεται και τους γνωρίζει όλους αυτούς, από τη στιγμή που εγώ δεν ξέρω ούτε έναν.

Το λεωφορείο φτάνει και όλοι σηκώνονται για να επιβιβαστούν. Τραβάω τα μαλλιά από τα μάτια μου και αμέσως το βλέμμα μου συναντιέται με του αγοριού. Ξαφνικά το πρόσωπό του φωτίζεται, καθώς συνειδητοποιεί επιτέλους ποια είμαι. Έτσι τουλάχιστον νομίζω. Πριν προλάβει να μου μιλήσει ή να κάνει το οτιδήποτε, ανεβαίνω στο λεωφορείο, κόβω το εισιτήριο και διαλέγω μια θέση. Βάζω τα πράγματά μου στη διπλανή θέση, έτσι ώστε να είμαι μόνη μου.

Το αγόρι έρχεται μετά από μένα και αφού μου ρίχνει μια κλεφτή μάτια, κάθεται στη διπλανή ακριβώς σειρά, σε θέση ώστε να είναι δίπλα μου. Δε νομίζω ότι το έκανε τυχαία αυτό. Αφού επιβιβάζονται όλα τα άτομα, το λεωφορείο ξεκινάει.

Αισθάνομαι παρά πολύ άβολα. Υπερβολικά. Το παιδί αυτό έχει πιάσει κουβέντα με όλο το λεωφορείο. Δε μου φαινόταν τόσο κοινωνικός. Μιλάει με τις κύριες για διάφορες βλάβες που έχουν τα σπίτια τους και με τους εφήβους λέει τα τυπικά. Συζητάει ακόμη και με δύο ηλικιωμένες γυναίκες! Μόνο σε εμένα δε μιλάει κανείς, αφού κανένας δε με γνωρίζει. Είμαι παρείσακτη εδώ μέσα.