Το Λεωφορείο

Κεφάλαιο 16

Τη Δευτέρα πάω στο σχολείο χαρούμενη. Πρέπει να παραδεχτώ ότι το Σαββατοκύριακο δε σταμάτησα να σκέφτομαι τον Πάνο. Πόσο καλός ήταν μαζί μου, ότι με έσωσε, ότι μου έμαθε να κάνω gap... Αν με ακούσει κάποιος θα γελάσει μαζί μου, καθώς είναι αρκετά εύκολο. Κι όμως, είναι επίσης δύσκολο να μάθεις ένα κόλπο όταν φοβάσαι πως θα χτυπήσεις, όσο απλό και αν θεωρείται.

Επιτέλους η πρώτη ώρα τελειώνει. Στο διάλειμμα βγαίνω αμέσως έξω με τη Μαριάννα. Της τα έχω πει όλα φυσικά.

Βλέπω τον Πάνο να βγαίνει από την τάξη του και να κοιτάει προς τη δική μου. Μόλις με βλέπει, χαμογελάει και έρχεται προς το μέρος μου μαζί με ένα παιδί.

"Καλημερούδια", του λέω.

"Καλημέρα όμορφη", μου απαντάει.

"Θυμάσαι τη Μαριάννα έτσι;", ρωτάω ευχαριστημένη από το επίθετο που χρησιμοποίησε.

"Εννοείται. Τι κάνετε κορίτσια;"

"Τέλεια είμαστε".

"Από δω ο Φάνης", μου λέει και μου δείχνει το αγόρι δίπλα του. "Είναι ο κολλητός μου".

"Χάρηκα, Γεωργία", συστήνομαι φιλικά και σφίγγω το χέρι που μου τείνει ο Φάνης.

Το ίδιο κάνει και η Μαριάννα.

"Κι εγώ χάρηκα. Είχα πολύ ενδιαφέρον να σε γνωρίσω. Ειδικά μετά από αυτά που μου έλεγε ο Πάνος για σένα", μου απαντάει ο Φάνης.

"Και τι σου έλεγε δηλαδή", τον ρωτάω κοιτώντας προς τον Πάνο.

"Δεν λέμε τίποτα άλλο;", προσπαθεί να αλλάξει θέμα ο Πάνος και ρίχνει ένα απειλητικό βλέμμα στο Φάνη.

Όλοι γελάμε και αρχίζουμε να μιλάμε για οτιδήποτε.

"Το Σάββατο, ο Πάνος μου έμαθε να κάνω σκέιτ", λέω στη Μαριάννα.

"Αλήθεια;", η Μαριάννα κάνει πως δεν το γνωρίζει, για να ανοίξουμε θέμα.

"Ναι. Και έμαθα και το πρώτο μου κόλπο. Για να μην πω ότι με έσωσε κιόλας".

"Σε έσωσε;"

"Αχά. Είναι υπέροχος".

"Σιγά. Ο καθένας στη θέση μου αυτό θα έκανε".

"Εγώ πάντως ξέρω ότι ο αδερφός μου στεκόταν και με κοιτούσε χωρίς να ξέρει τι να κάνει, αντί να τρέξει να με βοηθήσει. Άρα μην το λες αυτό".

"Το Σάββατο το έχουμε κλείσει έτσι; Θα σου κάνω μάθημα από δω και πέρα".

"Φυσικά, δεν χρειάζεται καν ερώτηση. Το Σάββατο είναι η μέρα μας".