Harten & Ego's #2: Gekneusde harten & Verknoeide ego's

22. De jaren negentig had Nirvana

★
22. De jaren negentig had Nirvana

'Ash, we moeten praten.' Zoals een koala zich aan bamboe vastklampt, zo greep ik Ash' mouw beet tijdens de grote pauze. Het kwam me op een nijdige blik te staan, maar ik negeerde het. Ik had geen tijd om me hiermee bezig te houden.

'Waarover?' Hij blies een rookwolk naar me toe die ik weg wapperde. Hij wist dat ik het irritant vond en ik wist dat hij het expres deed, maar het kon me op dit moment even niets schelen.

Als ik nog iets van scherven bij elkaar wilde vegen om aan elkaar te kunnen plakken, dan moest ik nu beginnen met vegen. Anders zou het verloren zaak zijn en daar was ik me maar al te bewust van.

'Over die foto. Het is niet wat het lijkt.' Ik haatte het hoe wanhopig ik klonk. Als een of ander onzeker kind die bang is dat haar vriendje haar heeft gedumpt vanwege haar lelijke neus. Mijn hand ging naar mijn neus. Hij was niet eens lelijk.

Ash snoof en nam nog een hijs. 'Nee, dat zal wel niet. Waarom zou ik je geloven, Road? Het is niet dat je een betrouwbare indruk heb achtergelaten toen je mij besloot te kussen, terwijl je nog met mijn broer was.'

'Dat was een weddenschap,' siste ik tussen mijn opeengeklemde kaken door, 'en volgens mij kwam dat idee toch echt van jou.'

Met een ruk draaide hij zijn hoofd naar me toe. 'Ja, en weet je waarom? Omdat ik het grappig vond en al wist dat je nooit van zijn leven voor mij zou kiezen, ook al was ik toen al verliefd op je. Maar ik wist dat je trouw zou zijn en niet voor mij zou kiezen.'

Ik staarde naar mijn voeten, omdat ik geen idee had wat ik hierop moest zeggen. Ergens in mijn borstkas klopte mijn hart als een of andere drum en ik wist dat ik een fout had gemaakt. 'Maar ik val niet op Nikolai, echt niet.'

Ik realiseerde me dat ik al die tijd mijn adem had ingehouden en nu haalde ik diep adem alsof ik nu zou stikken. Al was dat natuurlijk onzin.

'Net zoals dat je niet op mij viel zeker.' Hij drukte de peuk uit tegen de bakstenen muur en gooide hem daarna in de grote asbak met rooster. 'Ik dacht dat het zou werken tussen ons, maar dat is blijkbaar niet het geval.'

Voor ik nog iets kon zeggen, was hij al omgedraaid en naar binnengelopen. Waarom was Ash zo koppig? Als ik echt van zijn broer gehouden had, zou ik hem nooit gekust hebben. Toch?

Ik staarde hem na. Goed idee van je, Sofie, om te beloven dat ik het nooit meer doe. Het had alleen niets geholpen, want ik had het niet eens uit kunnen spreken. Misschien was hij dan toch bozer dan ik dacht. Een hand stak ik in mijn jaszak. Stomme roddels. Als er geen camera's op mobiele telefoons gezeten zouden hebben, zou niemand er een foto van gemaakt hebben. Of in elk geval geen hard bewijs, maar alleen geruchten.

Tiener zijn in de jaren negentig was vast gemakkelijker geweest dan nu. De hele wereld keek nu mee en kon al je misstappen zien. Bovendien bestonden er tenminste coole bands zoals Nirvana.

Ik snoof en toen beende ik ook naar binnen. Op de een of andere manier moest ik dit fixen, al had ik nog geen idee hoe. Maar ik ging echt niet toegeven aan Sofie dat het tijdverspilling was.

Toen ik mijn tas onder de kapstok liet ploffen, hoorde ik de stemmen uit de woonkamer komen. Harde stemmen die door het huis klonken.

'Ik vind dit niet goed, Fred.' Mijn moeders stem was schril, te fel. Waarschijnlijk maakte ze er ook nog wilde handgebaren bij. 'Ze woont niet voor niets bij mij. Jij bent net een groot kind en je kunt amper voor jezelf zorgen, dus hoe wil je voor een meisje van achttien zorgen die in het belangrijkste schooljaar van haar leven zit?'

Even bleef het stil en toen zei Fred: 'Overdrijf toch niet zo, Hel. Road is de meest verantwoordelijke van mijn kinderen en ik maak me absoluut niet druk.'

'Nee!' gilde mijn moeder. 'Dat is met jou precies het probleem. Jij maakt je nooit ergens druk om. Of je dochter nu een drie haalt of haar neus kapotsnuift aan de coke.'

'Road gebruikt geen drugs.' Mijn vader - vermoedde ik - zuchtte diep. 'En een vier is op te halen. Je zou je eens minder druk moeten maken, dat is ook beter voor je hart.'

Ik slikte. Dit was iets dat ik niet zou moeten horen, maar het was of mijn voeten vastgelijmd waren aan de vloer en ik geen stap meer kon verzetten. Alsof ik alle woorden wel moest horen, omdat het mijn schuld was. Dit kwam vast door het lot die het mijn eigen schuld vond.

'Wat als ze blijft zitten en haar examen niet haalt? Dat is niet meteen iets verschrikkelijks, Helena. Ik ben drie keer blijven zitten en kijk eens waar ik woon.'

Dit keer was het mijn moeder die zuchtte. Ze konden wel een zuchtclubje oprichten om een avond bij elkaar te komen en een hele avond vol te zuchten.

'Jij hebt muzikaal talent. Road niet.'

Au. Bedankt, mam. Dat is erg goed voor mijn ego. Dat is echt iets dat je van je ouders wil horen.

'En je hebt gewoon geluk gehad, dat weet jij net zo goed als ik. In een andere tijd was het misschien heel anders gelopen.'

Ik beet op mijn onderlip en overwoog mijn opties. Ik kon als een of andere rare egel de huiskamer binnenstormen en gillen dat ik best talent had. Bijvoorbeeld in het kiezen voor de verkeerde jongens of voor het verpesten van relaties.

Door mijn geboorte waren mijn ouders bijvoorbeeld uiteindelijk ook uit elkaar gegaan. Althans, dat was wat mijn moeder altijd riep als ze boos was. Dat ik de oorzaak was van de grote barst in huwelijk. Niet dat het eerlijk was, want ik was zo klein geweest en me absoluut niet bewust van wat ik gedaan had. Hoe kon dat ook?

Misschien was dit mijn talent en zou ik nooit een relatie kunnen houden. Daar was ik dan mooi klaar mee. Ik kon heel zacht het huis uitsluipen en doen of ik net binnengekomen was, zodat ik niets van dit kwetsende gesprek had gehoord, maar op dat moment pingelde mijn telefoon en riep mijn moeder: 'Road, ben jij dat?'

Schuifelend kwam ik de kamer in. Mijn moeder zat op de meest ongemakkelijke stoel in plaats van in die leren waarin je verzoop of op de megagrote zwarte bank waar met gemak twee voetbalelftallen op konden zitten.

Ik plakte een te brede, te neppe lach op mijn gezicht, omdat ik geen idee wat ik anders moest doen. 'Hoi.'

Mijn moeder hees zichzelf overeind en zei toen zonder enige inleiding vooraf: 'Pak je spullen, we gaan naar huis. Deze gekkigheid is over.'

Ik sloeg mijn armen over elkaar. 'Volgens mij is mijn kamer ingenomen door een blonde griet die ineens niet meer in haar studentenstad wil wonen om een of andere onbekende reden. Hier is mijn kamer twee keer zo groot en hoef ik hem niet te delen. Bovendien ben ik volwassen, dus kan ik zelf beslissen wat ik doe.' Toen schoten mijn ogen naar Fred. 'En Fred is mijn vader. Lijkt me logisch dat ik met hem ook wat tijd doorbreng, toch?'

A/N: Te lang geleden, ik weet het. In elk geval: Ik heb hoofdstuk 1 van deel 1 van Road en Ash opgestuurd voor een schrijfwedstrijd van een uitgever. Nu maar duimen of ik op de shortlist kom (: Duimen jullie mee?