Harten & Ego's #2: Gekneusde harten & Verknoeide ego's

13. Daten op regenlaarzen is voor helden

★
13. Daten op regenlaarzen is voor helden

Zijn ogen werden groter toen hij naar me keek. Even was ik bang dat ik ze eigenhandig terug moest duwen in zijn oogkassen, omdat ze eruit gevallen waren. Maar ik had geluk, want hij knipperde en begon toen te lachen. En niet een beetje te lachen, maar zo hard dat ik zou durven zweren dat hij een aardbeving veroorzaakte onder de school.

'Jou kussen? Waarom zou ik jóú af willen lebberen? Are you mental? Are you nuts?' Bij de laatste twee woorden zette hij een overdreven Brits accent op en ik beet op mijn lip om niet te lachen. Dat plezier gunde ik hem absoluut niet.

Hij schudde zijn hoofd, nog altijd lachend. 'Ik kan me niet voorstellen waarom je dat denkt. Je bent niet echt mijn type.'

'Zijn het mijn regenlaarzen? Val je daarom niet op me?'

'Het zijn die regenlaarzen,' zei hij knikkend. 'Zonder zou ik totaal op je vallen, maar ik kan echt niet daten met een meisje die van gummy houdt. Straks houdt ze ook nog van latex.'

Ik rolde met mijn ogen. 'Als je niet valt op die dingen, heb je geluk vandaag.' Ik wees naar mijn gympen. 'Maar dan krijg je nog steeds een schop als je het probeert. Ergens op een heel pijnlijke plek.'

'Ah, tegen mijn neus dan, want als je die beschadigt ... oei, dan zijn de rapen nog niet jarig.' Hij wapperde met zijn hand om aan te geven hoe erg het dan zou zijn.

'Gaar,' verbeterde ik hem, 'want jarig zijn ze nooit. Maar gaar soms wel.'

Hij schokschouderde en keek naar me op met een twinkeling in zijn ogen. Ik kon me best voorstellen dat meisjes op hem vielen, dat ze hem leuk vonden. Niet dat ik hem in de korte tijd dat hij op school zat, met een meisje gezien had. Hij had iets grappigs nu ik hem kende.

Ik gaf hem een duwtje naar achteren en draaide me toen weer om naar mijn kluisje om de laatste boeken om te wisselen.

'Waar is je zus?' vroeg ik toen, om een gesprek op gang te krijgen. Na mijn betweterige opmerking was het stil gevallen. Misschien hield hij niet van meisjes die dingen beter wisten. Niet dat mij dat wat uitmaakte.

Hij haalde zijn schouders op. 'Geen idee. We zitten niet met glitterlijm aan elkaar vastgeplakt, dus de helft van de tijd heb ik geen idee waar ze uithangt. We zijn dan wel een tweeling, maar we hebben allebei een eigen leven. Heel revolutionair, ik weet het. En Gemma is beter met mensen dan ik, dus die heeft ook veel meer vrienden.' Hij beet op zijn lip. 'Ik heb gewoon niet zoveel vrienden.'

Ik wilde tegen hem zeggen dat dat helemaal niet waar was, want ik was hem nu al twee keer tegengekomen op een feestje waar ik ook was. Zijn woorden klonken zo somber en ik kreeg bijna medelijden met hem. Bijna.

'Ik ook niet,' zei ik alleen maar. 'Sofie was mijn beste vriendin op de basisschool en op de middelbare raakten Aubrey en Emma bevriend met Soof. En toen min of meer met mij, maar soms denk ik dat ze liever alleen Sofie als vriendin hadden. Dat ze zich voor me schamen om wie ik ben.'

Wow, waar kwam dat vandaan? Dat was absoluut niet iets dat ik had willen delen met Nikolai. Met niemand eigenlijk, maar zeker niet met hem en niet hier waar iedereen het kon horen. Niet dat er al veel mensen waren, ruim voor het eerste uur begon.

Mijn wangen werden warm en ik stak mijn hoofd in mijn kluisje, terwijl ik deed of ik iets zag dat heel belangrijk was en dat ik ab-so-luut niet kon missen.

'Waarom ben je bevriend met mensen die zich voor je schamen?' Zijn stem was zacht en klonk dichtbij. 'Zouden vrienden je niet altijd moeten supporten? Vrienden zouden niet moeten denken dat je niet helemaal lekker bent. Zelfs als dat zo is. Mijn beste vriendin van vroeger leek op jou. Ze was net zo'n type.'

De verleden tijd in zijn zin ontging me niet en er ging een rilling door me heen. Langzaam draaide ik mijn hoofd en ik keek hem recht aan. Zijn ogen glommen in het licht van de TL-buizen boven onze hoofden.

Ik slikte, terwijl ik vocht tegen de aandrang om te vragen wat er gebeurd was. Wat er meer gebeurd was dan een verhuizing. In plaats daarvan vroeg mijn mond: 'viel je op haar? Was je verliefd op haar?'

Zijn wenkbrauwen gingen omhoog, zijn mondhoeken naar beneden. 'Op Amber?'

Het enige dat ik kon doen was mijn schouders ophalen, omdat ik geen idee had hoe het meisje heette.

'Amber voelde als een zus, als Gemma.'

Ik slikte. Normaal zou ik gewoon vragen waarom hij in de verleden tijd sprak, maar nu voelde dat niet goed. Het klopte vandaag niet op de een of andere manier. Niet nu. Misschien kwam het omdat ik al genoeg verpest had de afgelopen tijd.

'Nu niet meer?'

'Ze is dood.' In zijn gezicht vertrok geen spier en zijn ogen bleven me recht aankijken.

Ik huiverde even. 'Sorry,' zei ik toen, zo zacht dat ik mezelf er niet in herkende.

'Het is niet dat jij er wat aan kunt doen. Niemand eigenlijk. Een stom ongeluk, dat was het. De spoorovergang was onbewaakt,' hij stopte even en ik zag hoe hij slikte, maar natte ogen had hij nog steeds niet, 'en ze hoorde de trein niet aankomen. Haar vriendje had het net uitgemaakt.'

'O, shit.' Zonder erbij na te denken pakte ik zijn arm en gaf hem een zacht kneepje, omdat ik meeleefde.

'Na haar ongeluk zijn er op dezelfde plek nog drie mensen verongelukt voor de gemeente besloot om er een bewaakte overgang van te maken. Als het kalf verdronken is, dempt men de put toch?' Nu was zijn mond een harde lijn. 'In dit geval was het er meer dan één. Vier mensen die helemaal niet dood hadden hoeven zijn.' Hij haalde zijn schouders op. 'Maar er is niets dat ik eraan kan doen, Road, helemaal niets. Amber komt er niet mee terug. Ik hoop dat ze ergens is waar ze gelukkig is, waar ze nog altijd net zo gek is en op stoelen en tafels danst. Waar ze doet of een saucijzenbroodje haar microfoon is en waar het haar nog steeds niets kan schelen wat andere mensen van haar vinden.' Hij tilde een mondhoek op in een poging tot een lach, maar ik zag die lach niet echt. Hij bereikte zijn ogen niet en mijn hart deed zeer om zijn pijn, om zijn verdriet. 'In deze wereld heb ik een nieuw meisje gevonden met wie ze zulke vriendinnen zou zijn geweest als ze je gekend had. Nou ja,' ging hij verder, 'ze kende je wel.'

Ik sperde mijn ogen open. 'Ze kende ... hoe bedoel je dat?'

'De band van je vader en ze zag je weleens in roddelbladen staan.'

'Ik dacht dat alleen bejaarden naar mijn vaders muziek luisterden,' bromde ik, te verbaasd om verder te reageren. Dat had ik echt altijd gedacht. Niet dat mensen van mijn leeftijd de groep kenden.

'Zoals ik al zei: Amber was een speciaal meisje en niet in een hokje te plaatsen. Maar ze vond het altijd zo gaaf dat jij ook altijd je eigen zin deed en rustig je regenlaarzen aantrok naar een of andere premiere.'

Ik lachte schaapachtig. 'Niet altijd, want mijn moeder verbood het me regelmatig, terwijl het mijn vader geen ruk kon schelen. Als ik maar kleding aan had. Maar die heeft zich ook nooit iets aangetrokken van wat andere mensen vonden, dus dat heb ik van hem, denk ik. Mijn moeder maakt zich veel sneller druk over van alles en nog wat.'

'Jij zou ook meer je eigen zin moeten doen en niet naar je vrienden moeten luisteren, omdat zij ergens iets van vinden.'

'Daten met regenlaarzen aan is voor helden.'

Hij trok een gezicht. 'Goed, goed, misschien moet je niet altijd je eigen zin doen, want als je een vriendje aan een date over wil houden, kun je beter voor dit soort schoenen gaan.' Hij wees naar mijn gympen. 'Niet dat je er eentje nodig hebt, maar voor het geval dat. Misschien in de toekomst.'

Nu kon ik een opmerking maken dat Ash en ik nooit uit elkaar zouden gaan, dat we zouden trouwen in de lila auto van mijn vader, dat we een jongen - Midnight Aurbyn - en een meisje - Purple Fuchsia Violet - zouden krijgen, maar dat deed ik niet. Want ik wist ook wel dat we vast niet bij elkaar zouden blijven tot we honderdtwintig waren. Alleen mijn opa en oma waren zestig jaar getrouwd, maar mijn ouders was het niet gelukt. Ash' ouders ook niet en die hadden me toch het ideale koppel geleken die dat zou lukken. Als het bij hen zelfs niet mogelijk was ... Bij wie dan wel?

'Maar zou jij het niet stoer vinden als ze op regenlaarzen kwam dan? Het ultieme bewijs dat je schijt hebt aan alles.'