Harten & Ego's #2: Gekneusde harten & Verknoeide ego's

9. Het beddengoed van je vriendje

★ 
9. Het beddengoed van je vriendje

Het bed kraakte toen ik mezelf erop liet zakken. Automatisch schoten mijn gedachten naar een ander bed dat ook kraakte.

Niet aan denken, want dan komt het helemaal niet meer goed.

Daar moest ik niet mee bezig zijn op dit moment. Ash schoof een stukje op om ruimte voor me te maken in het tweepersoonsbed. Ik had hier wel vaker geslapen, maar toch voelde het zo anders dan alle andere keren. Aan de andere kant was ik blij dat Nolan nooit in dit huis gewoond had, dan was het nog vreemder geweest. Waarom moest ik dan ook voor de broer van mijn ex-vriendje vallen? Het was Goede Tijden, Slechte Tijden waardig. Al had het personage Road daar waarschijnlijk ook al twee abortussen en vier huwelijken achter de rug gehad om uiteindelijk bij haar eerste ex-man uit te komen. Die inmiddels in een rolstoel zat door een wraakactie.

Misschien moest ik scenario-schrijver worden bij de serie. Ik had er in elk geval meer dan genoeg fantasie voor.

'Road?' Een zacht porretje in mijn ribben deed me opschrikken en er ontsnapte een gilletje uit mijn mond.

Ash was een stuk naar me toe geschoven en had een van zijn wenkbrauwen opgetrokken, terwijl hij me aankeek. Afwachtend, alsof ik iets voor hem moest doen.

'Gaat het?'

Mijn mondhoeken gingen als een soort automatisme omhoog en ik knikte. 'Waarom zou het niet gaan?'

Even zweeg hij en keken we elkaar aan. Boorde ik mijn bruine kijkers in zijn blauwe. Of hij in die van mij. Het verschil wist ik niet zo goed, maar het kon me ook niet echt heel veel schelen eigenlijk.

'Nou ja, een van je beste vriendinnen was bijna dood door mijn beste vriend.' Bij die laatste woorden klonk zijn stem een beetje vreemd. Het was of hij er door geëmotioneerd was. 'Jemig, een van mijn beste vrienden was bijna een moordenaar.' Hij haalde zijn handen door zijn haar en keek me opnieuw aan.

Moordenaar. De woorden zorgden ervoor dat ik een brok in mijn keel kreeg en die wegslikte. Een woord, maar eentje met een zware lading. Maar soms was een enkel woord genoeg om in de gevangenis te belanden en een stickertje te krijgen. Was Cameron in de gevangenis terechtgekomen als Sofie wel overleden was?

Er ging een rilling door me heen en ik huiverde. Ik voelde de warmte van mijn vriendje toen hij een arm om me heen sloeg en me tegen zich aantrok.

Moordenaar.

Een van zijn vingers plukte aan de mouw van het T-shirt dat ik droeg en dat van mijn schouder zakte en liet hem toen onder mijn bh-bandje glijden. De warmte van zijn huid tegen de mijne deed me opnieuw huiveren, maar dit keer op een goede manier en ik kon de glimlach om mijn lippen niet negeren. Ook al was het geen avond om vrolijk te zijn. Of kon je ook grijnzen als iets totaal niet grappig was? In dat geval was dat wat ik nu deed.

'Wat was er gebeurd als het fout afgelopen was?' fluisterde ik, terwijl ik mijn ogen sloot. Eigenlijk wist ik niet of ik dat antwoord wilde horen, kon horen, moest horen.

'Dat weet ik niet,' fluisterde hij ergens in mijn haar. 'Hij had waarschijnlijk de gevangenis in gemoeten. Of misschien had zijn vader hem er wel uitgepraat met zijn dure advocaten. Ik weet het niet. Ik heb er geen verstand van.' Hij trok een mondhoek naar me op, maar het was een grimas. 'Ik ben blij dat ze nog leeft. En Cameron ook en helemaal omdat hij haar leuk vindt ...'

Met een ruk tilde ik mijn hoofd van zijn schouder. 'Wat?' siste ik. 'Wat zei je daar?'

'Oeps.' Hij haalde weer een hand door zijn haar waardoor het nu helemaal rechtop stond. 'Ik denk niet dat Cam het leuk gaat vinden dat ik dat gezegd heb. Eigenlijk mag jij het niet weten, want hij is bang dat je het aan Sofie doorkletst. Meisjes delen toch alles enzo? Ook wat ze met jongens doen.'