Harten & Ego's #2: Gekneusde harten & Verknoeide ego's

6. Nee zeggen is geen optie

6. Nee zeggen is geen optie

Ik hield het jurkje omhoog dat met een 'nee' van Sofie op de grond belandde. 'Nu je het meest hippe meisje van de school geworden bent, moet je wel iets leuks aantrekken.' Ze trok een gezicht en keek naar het jurkje op de grond. 'Anders had je Ash voor mij moeten laten liggen.'

'Ja, want ik heb gekozen op wie ik verliefd word, zeker,' bromde ik nijdig en ik hield een spijkershortje omhoog. Keurend bekeek ik het aan alle kanten. Misschien kon dit werken met een paar paarse regenlaarzen eronder.

Sofie liet zich achterover vallen met een diepe, hele diepe zucht, en draaide met haar teen rondjes in de lucht. 'Ik meen het. Als je niet met je status om kunt gaan, dan moet je het maar uitmaken met Ash.'

'Ik heb geen relatie met Ash voor zijn populariteit, dan was ik allang gevallen.'

'Nee, jij bent zeker op hem gevallen om zijn intelligentie.' Ze snoof spottend. Normaal zou ik een kussen tegen haar aan gesmeten hebben, maar op dit moment wurmde ik me in het korte broekje en had ik de puf niet om tegen haar in te gaan.

'En vast niet vanwege zijn lekkere kontje.' Haar stem kreeg iets dromerigs en ik siste: 'Soof! Het gaat over de kont van mijn vriendje, niet over zomaar een jongen.'

'Het vriendje waarmee je je ex bedrogen hebt. Die ook nog eens zijn broer is. Je zou bij Goede Tijden moeten gaan werken, je kunt zo scriptschrijver worden, je hebt genoeg inspiratie voor drama in je leven.'

Ik rolde met mijn ogen en viste toen de roze laarzen onder mijn bed. Tevreden stapte ik erin, net toen Sofie weer overeind kwam. 'Uit die laarzen.'

'Waarom?'

'Je gaat niet naar een festival vol modder, maar naar een hip feestje. Alleen jij presteert het om regenlaarzen aan te trekken.' Mijn beste vriendin kwam weer overeind en zwaaide haar benen over de rand van het bed. 'Geflambeerde flamingo's,' deed ze me na, 'je ziet er niet uit. Nu denkt niemand dat jij het stijlicoon van school bent.'

'Dat ben ik ook helemaal niet. En ik ben verliefd geworden op Ash, omdat hij lief is en aardig en ...'

'Omdat je last hebt van een identiteitscrisis. Ik zoek wel wat uit.' Met die woorden dook ze mijn kledingkast in.

Ik trok aan de zoom van het zwarte oversized shirt dat ik aan had. Het was er waarschijnlijk eentje van Ash, zeker omdat er het logo van Muse op stond. Misschien had ik die gepikt bij de verhuizing, omdat ik hem naar Ash vond ruiken.

'Ik weet het niet,' zei ik en ik trok nu aan de gescheurde zwarte skinny die Sofie ergens in mijn kast opgedoken had.

Haar antwoord was kort en duidelijk. 'Ik weet het wel. Je moet niet zo zeuren. Het is hartstikke in om kleding van je vriendje te dragen. En het is een band waar je zelf ook naar luistert. En hebben jullie niet voor het eerst bij deze band gekust?'

'Ik zie eruit of ik naar de jaarlijkse meeting van 'Mensen die gewoon heel erg van zwarte kleding houden' ga. Er zit geen kleur in.'

Sofie wees naar de witte letters in het logo. 'Kleur.'

'Dat is wit niet, wit is geen kleur. Dat is ...' begon ik, maar ze hief een hand ten teken dat ze het niet hoefde te horen.

'Je moet blij zijn dat ik je vriendin ben, want anders had je erbij gelopen als een volslagen idioot. Wil je dat dan? Je bent speciaal uitgenodigd hiervoor. Dan kom je toch niet op rubberen laarzen in een afgrijselijke kleur opdagen? Dat doe je bij een bruiloft toch ook niet?'

'Dat is iets heel anders. Dit is maar een feestje.' Zodra ik de woede zag in Sofies ogen, wist ik dat ik iets verkeerds gezegd had. Voor haar was dit niet zomaar een feestje. Sofie wilde al jaren populair worden. Ik niet. Maar ik was het geworden en zij dankzij mij. Als ik dingen verpestte, zouden mensen haar er ook op aan kijken. Ik zuchtte. Waarom had ik niet gewoon vrienden die gillend wegrenden bij het woord populair?

Cameron kreeg van Sofie drie luchtkussen, maar ik zag wel dat ze hem net iets steviger vasthield dan je normaal bij vrienden deed. Ik liep langs hen heen, op zoek naar drinken. Overal waren tieners. Het leken er meer te zijn dan er op onze school zaten, veel meer. In elk gaatje en in elk hoekje. De hal stond vol, de trap was vol. En de keuken was al helemaal vol, maar dat had waarschijnlijk te maken met de drank die daar vloeide. Letterlijk. Op het aanrecht stonden allerlei flessen drank waar je minstens eenentwintig voor moest zijn. Ik had nooit veel feestjes bezocht, maar ik vermoedde dat het hier heel normaal was om dit soort drank in huis te hebben. Op mijn verjaardag hadden we hooguit bier.

Ik pakte net een fles met een doorzichtige vloeistof om deze beter te bestuderen toen iemand twee handen om mijn middel legde en me tegen zich aantrok. Ash kuste me in mijn nek en ik giechelde. De geur van alcohol drong mijn neus binnen.

Ik giechelde.

Wat was ik geworden? Een meisje zoals Sofie die compleet hysterisch werd in de buurt van een jongen en dan ging zwaaien met haar kont om aandacht te trekken? Zo'n meisje wilde ik helemaal niet zijn.

Zacht duwde ik zijn armen weg en draaide me om. De fles bungelde nog altijd tussen mijn vingers toen ik hem aankeek. 'Hoi.'

'Wat is dat nou voor manier om je vriendje te begroeten?' fluisterde hij in mijn haar. Onze heupen botsten tegen elkaar aan en dat zorgde voor ongewilde kriebels. Goede kriebels, dat wel. Zijn vingers gleden langs de rand van het shirt. 'Dat shirt vind ik leuk,' mompelde hij. 'Leuker dan wanneer ik het draag. Zonder is het nog beter.'

Ik voelde mijn wangen rood worden en ik hoopte dat alle andere mensen overstemden wat hij zojuist gezegd had. Het was niet dat ik zo braaf of preuts was, maar sommige dingen konden beter binnen vier muren blijven. Ash' mond gleed langs de gevoelige huid van mijn nek en leidde me af. Ik hoorde mezelf een heel zacht geluidje maken gevolgd door happen naar adem.

Ergens in de verte hoorde ik bekende gitaarklanken. Ooh, baby don't you know I'm suffer? Ooh, baby can you hear me moan?

Iemand had Muse aangezet. Ik grijnsde breed en duwde Ash zacht van me af. 'Kom, laten we kijken wie er nog meer zo'n goede smaak heeft als jij en ik.' Ik greep zijn hand en hij liet zich gewillig mee naar de kamer trekken.

Naast de stereo-installatie stond een zilverkleurige MacBook en daarachter stond Nikolai. Ik knarsetandde. Natuurlijk stond Nikolai hier. Waar anders? Waarom kende die klier in vredesnaam Muse? Waarom kende hij de enige band die ik echt goed vond?

'Hoi, Road. Hoi, Ash,' zei hij zonder opkijken, terwijl zijn vingers over het touchpad gleden. 'Gezellig dat je er ook bent, want anders zou dat vriendje van je pas echt teut geworden zijn.'

'Waarom ben je hier?' siste ik, terwijl ik voorover leunde. Zo vlakbij hem dat zijn aftershave mijn neus prikkelde. 'Waarom speel je voor DJ?'

'Omdat ik uitgenodigd ben, net als jij. En ik speel voor DJ, omdat Cameron me dat gevraagd heeft. Nee zeggen is niet echt een optie. Waarom ben jij hier anders, Road?'

Mijn handen klemden zich om de halflege fles drank die ik niets liever tegen zijn kaak aan wilde laten komen.

Op dat moment klonk er een gil vanuit de tuin.

A/N: Toch nog een hoofdstuk hierbij getikt, omdat ik weer eens zin had in dit verhaal :D O, en mochten er ergens spaties of de letter L ontbreken: Dit toetsenbord doet het niet zo goed en mijn andere toetsenbord heb ik gemold, geloof ik. Zucht.