Harten & Ego's #2: Gekneusde harten & Verknoeide ego's

18. Boontje komt om zijn loontje

★
18. Boontje komt om zijn loontje

'We moeten praten.'

Het waren inderdaad die, niet erg verrassende, woorden die uit zijn mond rolden. Het verbijsterde me niet, want ik had het aan zien komen.

'Laat me raden: over die foto die je voorbij hebt zien komen?' Ik dempte mijn stem, want ik had geen zin dat de hele school me kon horen. Dan zou daar weer over gekletst worden en als ik iets wilde voorkomen, dan was dat het wel. 'Dat stelt niets voor.' Het was mijn mond uit voor ik mezelf tegen had kunnen houden. En het was het domste ooit dat ik had kunnen zeggen. En dat wist ik.

Ash snoof. 'Zo zag het er niet uit. En je snapt, met jouw verleden, dat ik dat soort dingen extra serieus neem.'

Met mijn hoofd nog tegen het kluisje knikte ik. Alle flapperende pannenkoeken nog 'an toe. Natuurlijk wist ik dat hij dit serieus nam. Waarom had ik niet beter nagedacht toen ik zo dicht tegen Nikolai aan was gaan staan? Als ik gewoon kon zeggen tegen mijn vriendje wat ik gezien had, dan was het probleem opgelost. Maar dat ging niet en ik had geen idee hoe ik dat moest veranderen. Nikolai wilde ik niet verraden, maar ik wilde ook niet liegen tegen Ash.

'Ik snap je volledig, Ash, maar dit keer moet je me geloven. Ik ben een ongelofelijke trut, een kutwijf, maar ik bedrieg je niet met Nikolai.' Nu maakte ik me los van het kluisje en trok mijn neus op, terwijl ik Ash aankeek. 'Hij is totaal niet mijn type, dus daar hoef je niet bang voor te zijn.'

Dit leverde een opgetrokken wenkbrauw op bij mijn vriendje. 'Volgens mij was ik in eerst instantie ook totaal jouw type niet, maar toch zijn wij nu samen en haat mijn broer me nu. Volledig terecht, want dat zou ik andersom ook doen. Hem haten.'

Ik kreunde zachtjes en Ash haalde een hand door zijn haar waardoor het alle kanten op stond. 'Shit,' mompelde hij, 'sinds wanneer is alles zo ontzettend ingewikkeld geworden? Road, ik hou van je, maar je maakt het niet gemakkelijk voor me. Misschien ben je wel het meest lastige vriendinnetje dat ik ooit gehad heb.'

Dank je, ik hou ook van jou.

Dit keer liet ik een snuif horen. 'Aan dat vreemdgaan ben jij in elk geval ook schuldig. Dat is iets dat je mij niet kunt verwijten. In mijn eentje kan ik niet vreemdgaan tenslotte. En ik wilde dat ik je broers hart niet in duizend stukjes gebroken had.' Ik beet op mijn lip. 'Ook al ben ik degene, ik heb hem nooit willen kwetsen. En ik wil jou ook niet kwetsen. Als ik alles anders zou kunnen doen, dan had ik het gedaan, Ash. Maar ik ben een domme doos, een ezel die zich tienduizend keer aan dezelfde steen stoot en het dan nog niet leert.'

Dit klonk teveel alsof ik schuldig was, alsof ik vreemdgegaan was met Nikolai. Ugh. Alleen het idee al. Waarom kenden mensen me zo slecht? Dachten ze serieus dat hij mijn type was?

'Ja, blijkbaar.' Zijn ogen gleden over me heen en langzaam schudde hij zijn hoofd. 'Ik heb hier geen zin in, Road. Ik weiger om me te laten bedonderen. En ik weiger om mijn hart te laten breken door wie dan ook.'

Met die woorden draaide hij zich om en beende de hal uit, bij me weg. Ik slikte en ik kon alleen maar toekijken. Was het nu uit? Of was hij gewoon boos en wilde hij in zijn eentje afkoelen? Zou ik later een berichtje krijgen dat alles goed was?

Road: Wat als je twijfelt of je vriendje het net uitgemaakt heeft? Is het dan uit? 8:20

Emma: Dat ligt er maar net aan hoe boos hij was & wat jij gedaan hebt. 8:20

Road: Ash heeft 'die' foto gezien van Nikolai en mij 8:21

Emma: Ai. 8:21

Road: Ja, zeg dat 8:21

Emma: :( Wacht, ik kom naar je toe. Waar ben je? 8:22

Road: In de hal bij mijn kluisje 8:22

'Dus. Ashie denkt dat je vreemdgegaan bent met Nikolai?' Sofie trok haar wenkbrauwen naar me op, terwijl ze een sliert kauwgom om haar vingers wond. Met een vertrokken mond keek ik toe. Emma had op de een of andere manier Sofie en Aubrey opgespoord en ze meegesleurd naar de hal voor een potje groepstherapie, al moesten we in de les zitten op dit moment.

'Ash,' verbeterde ik haar. 'En ja.'

'Jakkes.' Sofie keek me met een vies gezicht aan. 'Zeg me dat dat niet zo is. Ik bedoel: Nikolai is niet lelijk of zo en hij kan leuk zijn als hij dat rare piekhaar van hem knipt, maar voor Ash is hij toch echt geen concurrentie. Die is niet voor niets de hunk van de school.'

Ik rolde met mijn ogen. Af en toe was ze zo oppervlakkig dat ik het eruit wilde slaan. Wat ik nooit deed, want ik was niet gewelddadig.

Oké, alleen voor acht uur in de morgen.

'Heb je gezoend met hem?' Emma bestudeerde mijn gezicht, terwijl ze het vroeg.

Heftig schudde ik met mijn hoofd en mijn haren zwiepten tegen mijn gezicht. 'Nee, en dat was ik ook niet van plan. Bovendien ben ik zijn type niet.' Ik slikte en stak mijn handen in mijn zakken waar ik ze tot vuisten balde. Ik had wel vaker in het middelpunt van de belangstelling gestaan, maar toen had het niet geleken of ik schuldig was. En nu wel. Nu leek het verdacht veel of ik iets fout gedaan had. Maar dit keer kon ik niet zeggen waarom ik niet in de fout gegaan was. 'Nee.'

Sofie bestudeerde de foto. 'Jullie zoenen dan wel niet, maar het lijkt toch wel op dat het vlak hiervoor - of hierna - gebeurd is. Of jullie zoenend in het schoonmaakhok gedoken zijn. En hoezo ben je zijn type niet? Valt hij op meisjes met hoge hakken en blonde haren? Oftewel: valt hij op meisjes zoals ik?' Om die woorden te benadrukken, tuitte ze haar lippen nog eens extra.

Ik schokschouderde. Waarom moest ik degene zijn die hem gezien had, die nu met een of ander geheim zat dat niet eens mijn probleem was, maar dat van hem? Ik was verdorie niet degene die opgesloten zat in een brandkast met een gigantisch hangslot ervoor.

'Ik wil Ash gewoon terug,' piepte ik. 'En ik wil hem houden.'

Wat ik daarvoor moest doen, wist ik. Maar het was kiezen tussen twee kwaden: Of ik was de verrader of ik was een slechte vriendin. En ik wilde geen beide zijn. Maar ik wilde niet weer dezelfde fouten maken als die ik eerder gemaakt had. Misschien had ik meteen al vanaf het eerste moment eerlijk tegen Ash moeten zijn, want dat verdiende hij. Iedereen verdiende het als mensen geen leugens vertelden.

'En die foto is niet wat het lijkt, want Nikolai valt niet op mij. Op geen van ons.' Mijn ogen liet ik langs de gezichten van mijn vriendinnen glijden. Emma's ogen werden groot, Aubrey's mond viel een beetje open. Sofie was de enige die wat zei. 'Hoezo valt hij niet op ons? Ik ben een ontzettend lekker ding. Maar ik snapte ook nooit waarom Ash me niet zag staan.'

Ik draaide mijn hoofd opzij en ik zag dat Emma met haar ogen rolde. Er was in elk geval één iemand die geen gebrek aan zelfvertrouwen had. Maar goed, als je model wilde worden, dan had je dat ook wel nodig.

'Serieus, Sofie?' De altijd rustige Aubrey draaide met een ruk haar hoofd om. 'Denk je nou werkelijk dat elke jongen op jou valt?' Ze stak een vinger in haar keel om een lotsgebaar aan te geven. 'Doe niet zo arrogant. En Nikolai valt niet op jou, omdat hij homo is.'

A/N Ik heb al zo lang niet meer aan dit verhaal geschreven, omdat ik opgeslokt werd door het herschrijven van een ander verhaal. Ik zal proberen om dit verhaal elke twee weken van een update te voorzien, maar ik beloof niets. Ik zit gewoon een beetje vast hiermee :(