Harten & Ego's #2: Gekneusde harten & Verknoeide ego's

12. Zo gek als een deur (knop)

★
12. Zo gek als een deur (knop)

Nieuwe vriendin? Mijn mond hing waarschijnlijk heel oncharmant open. In een film zou ik de maffe hoofdpersoon zijn van wie alle mannen weglopen, behalve haar echte liefde, omdat ze zo absurd raar was. Of ik zag eruit als zo'n tekenfilmfiguurtje met openhangende mond. Het zou er in elk geval niet goed uit zien, dat wist ik wel.

Julie was blond, had benen van zes meter en een huid die eruit zag of ze met Photoshop bewerkt was. Of dat ze nooit last gehad had van ook maar één puistje of verdwaalde sproet. Niet dat ik nou zo'n krentenbol was van pukkels en andere oneffenheden, maar ik zag er ook niet uit alsof ik door een bewerkingsprogramma bewerkt was. Er was niets nep aan mij. Aan haar leek alles nep.

Nolan kuchte en ik voelde dat mijn wangen rood werden. Waar is mijn bijdehante ik gebleven?

'Dit is Road,' hij pauzeerde even, 'mijn ex en het vriendinnetje van mijn broertje.'

Julie liet haar ogen over me heen gaan. Er verscheen een kleine glimlach om haar lippen. Zo eentje die een kat zou laten zien voor hij het vogeltje vangt. 'Ik heb veel over je gehoord,' zei ze langzaam.

Ik had wel een vermoeden wat ze allemaal over me gehoord had. Dat ik een stomme vreemdgaande trut was die het liever met Nolans broertje Ash deed. Dat ik zo gek als een deurknop was. Dat Nolan blij was dat hij van me af was en nooit echt van me gehouden had. Van die dingen die je zegt als je met ruzie uit elkaar gaat. En het was waar. Ik was een stomme vreemdgaande trut die haar hart ongewild had laten stelen door Ash. Mede mogelijk gemaakt door een weddenschap.

'Die trut die mijn vriendje bedrogen heeft,' zei ze langzaam, zodat iedereen in onze omgeving het zou horen. Ze schoof wat dichter tegen Nolan aan om duidelijk te maken dat ik in elk geval geen tweede kans meer kreeg, omdat hij van haar was nu.

'Leuke ... laarzen,' zei ze uiteindelijk, haar ogen gericht op mijn regenlaarzen. 'Verwacht je een lekkage hierbinnen?'

'Je weet nooit of er mensen bier morsen. Of dat er straks meisjes ongesteld worden en we tot onze enkels in het bloed staan.'

Mijn ogen schoten bij deze woorden naar haar voeten. Saaie, beige pumps met een klein hakje droeg ze. Maar ook haar blauwe rokje - over de knie - was slaapverwekkend, net als haar lichtroze blouse en marineblauwe blazer. Dit was dus mijn vervanger. Nolan had haar duidelijk niet gekozen omdat ze gelijkenissen met me had. Knap was ze, veel knapper dan ik, maar ik vond mezelf een stuk levendiger dan dit tuttige mens. Dan maar geen perfecte huid, onwerkelijk lange benen en haren die eruitzagen of ze gesponnen waren van puur goud.

Ik was teveel gehecht aan kleur en aan mijn laarzen. Maar toch stak het dat hij dit meisje uitgekozen had. Iemand die van me verschilde als dag en nacht. Had hij zo'n spijt van mij? Het was niet dat ik hem terug wilde, maar er was een stemmetje dat naar me siste dat ik vervangen was, dat ik niet meer nodig was in Nolans leven.

Maar ik had gelukkig Ash nog.

Zou hij me ook vervangen voor de dochter van een missionaris als ik vreemd zou gaan?

Ik slikte en sloeg mijn armen over elkaar.

Julie rimpelde haar neus en haar mondhoeken gingen omlaag. Het was duidelijk dat ze dit niet echt voor zich zag. Ze wapperde met haar hand. 'Wat een afgrijselijk beeld,' piepte ze. 'Echt afschuwelijk. Hoe kom je erop, gek kind.'

Ik had ineens ook spijt dat ik haar vergeleken had met Gemma. Haar kende ik niet goed, maar ze was in elk geval een stuk cooler dan deze grijze muis.