Harten & Ego's #2: Gekneusde harten & Verknoeide ego's

5. Grumpy Cat wil zijn slechte humeur terug

★
5. Grumpy Cat wil zijn slechte humeur terug

Ik had Nikolai tot dusver succesvol ontweken. Het was een dag later, maar dat maakte niet uit. Ik had geen zin in hem en mijn vriendinnen waren allemaal op excursie voor biologie, inclusief Ash en Twan. Zelf volgde ik dat vak niet, dus ik had ook niet meegekund. Sofie had nog geopperd om me mee te smokkelen in het bagageruim van de bus. Een hele dag in een duf, veel te benauwd bagagehok? Nee, dank je.

Nu was het pauze en stond ik bovenaan het kantinetrapje te dubben bij wie ik kon gaan zitten.

De kantine lag lager dan de rest van de school, omdat het eigenlijk een gymzaal geweest was. Er moest een nieuwe kantine komen toen men besloten had om de vmbo-afdeling van de scholengemeenschap te slopen en alle leerlingen bij ons onder te brengen.

Mijn ogen schoten over de massa en bleven hangen bij de hoek waar de populaire leerlingen huishielden. Een jaar geleden had ik daar argwanend naar gekeken en was ik soms naar Ash toegestapt. Nu was het min of meer ook mijn hoek.

Ik rolde met mijn ogen toen ik het blonde haar van Gemma en Nolan zag. Natuurlijk zaten ze daar. Nikolai leek me geen jongen die met minder genoegen nam.

Het enige wat ik wilde, was me omdraaien en op een andere plek mijn brood opeten. Ik had me net omgedraaid toen een lijzige stem met Australisch accent mijn naam riep. Cameron hief zijn hand en zwaaide slechts één keer. Ik zwaaide met net zoveel minachting naar hem terug.

Ik was nog altijd geen fan van Cameron met zijn te dure sweaters en hij vond mij maar niets met mijn rare naam, maar inmiddels konden we aardig met elkaar overweg. We wilden elkaar in elk geval niet meer elk moment vermoorden.

Op dat gaf mijn telefoon een pingeltje, ten teken dat er een berichtje binnen gekomen was.

Sofie: Roadie!!! Tis hier f saai 12:30

Sofie: echt 12:30

Ash: Ze overdrijft 12:30

Ash: Al is het wel een beetje saai :( 12:30

Ash: We missen je 12:30

Sofie: We missen jeeeee. Heel heeel heeeel erhg 12:30

'Interessante berichtjes?' klonk toen een zachte stem bij mijn oor. Ik gaf een gil en liet mijn telefoon vallen. Tegelijkertijd met de eigenaar van de stem en onze vingers raakten elkaar. Dit was zo'n filmmomentje. Een jongen en een meisje raken elkaar aan, kijken elkaar in de ogen en zijn verliefd.

Ik was dat niet, want de aan die vinger zat de rest van Nikolai vast. Braak.

Ik ging rechtop staan en griste mijn telefoon uit zijn hand. 'Dank je.'

'Iets aardiger kan toch ook wel?' Hij grijnsde zo breed dat de Cheshire Cat uit Alice in Wonderland wel jaloers op hem moest zijn. Alleen al de hoeveelheid tanden was fascinerend. Als ik de tanden van Nikolai boeiend zou vinden dan.

'Ja, dat kan wel, maar daar heb ik helemaal geen zin in,' bromde ik, terwijl ik de telefoon weer in een zak schoof en me omdraaide. Zijn vingers grepen mijn elleboog en ik moest moeite doen om hem geen klap te verkopen. Meestal was ik niet zo agressief, maar er was iets in hem dat dat triggerde. Dat dat ervoor zorgde dat ik hem pijn wilde doen. Misschien was het de zelfverzekerde, arrogante houding van hem. Of zijn rechte neus. Dat moest het wel zijn. Ik had het niet zo op arrogante, populaire jongens.

Een stemmetje siste dat Ash net zo was, maar dat negeerde ik. Ash was anders. Ja, die was populair en had ik ooit een mep willen verkopen, maar dat kwam omdat ik hem al mijn hele leven kende. Aan Nikolai was iets vreemds, maar ik kon er niet precies de vinger erop leggen wat er dan zo raar aan hem was. Het was iets, maar meer ook niet. Bovendien kende ik Ash al mijn hele leven en wist ik dat hij alleen maar arrogant was. Af en toe dan.