Harten & Ego's #2: Gekneusde harten & Verknoeide ego's

8. Leugentjes (om bestwil?)

★ 
8. Leugentjes (om bestwil?)

'Je hebt wat?' Mijn stem ging omlaag en mijn woorden leken niet meer dan een soort grom. Maar het was ook te belachelijk voor woorden wat hij me nu vertelde. Dat kon niet, toch? 'Waarom heb je haar geduwd, Cameron? Serieus, wat is daar in vredesnaam grappig aan? Wat als ze echt verdronken was?'

Ik draaide me om en balde mijn vuisten. Ik wilde hem in het water gooien, zo hard als ik kon. Ik wilde hem een klap op zijn neus verkopen zodat deze niet meer rechtstond, omdat ik hem gebroken had.

'Dan had je iemand vermoord, Cameron. Vermoord! Dan had je mijn beste vriendin de dood ingejaagd.'

'Dat was niet de bedoeling.' Zijn tanden klapperden nog steeds. 'Ik heb ... ik wil haar heus niet dood. Ik had gewoon wat teveel gedronken en als je teveel drinkt, zijn stomme ideeën soms het beste waar je aan kunt denken.'

Knuffelen wilde ik hem absoluut niet meer. 'Wilde je soms dat iedereen je een held zou vinden? Dat meisjes je nog geweldiger vinden dan dat je jezelf nu al vindt? Had je een nieuwe egoboost nodig ten koste van mijn beste vriendin?'

Ik wachtte niet op zijn antwoord, maar ik stormde de keuken uit, omdat ik niet zo goed wist wat ik hier nu mee moest. Naar huis, dat was wat ik wilde. En Cameron zo hard in elkaar slaan dat hij een week niet kon zitten.

Het huis was uitgestorven nu het merendeel buiten stond. Ongetwijfeld waren er ook al mensen vertrokken, omdat de feeststemming nu ver te zoeken was. Er was waarschijnlijk niemand die nog zin had in een feestje. Daar hoorde ik ook bij. Maar weggaan kon nog niet, want ik was mijn vriendje kwijt en ik zou vanavond bij hem blijven slapen. En mijn slaapspullen lagen nog bij Sofie. Tegen mijn moeder had ik namelijk gezegd dat ik daar zou slapen, want ik had geen zin in gezeur over seksuele voorlichting en dat soort dingen. Het was niet zo dat mijn moeder me nog iets uit hoefde te leggen. En ik was zeker geen maagd meer, ook al dacht mijn moeder waarschijnlijk van wel. Al was het nog logischer dat ze daar niet aan wilde denken. Andersom was de gedachte tenslotte ook te ranzig voor woorden. Ouders die een ... liefdesleven hebben, dat is iets dat je niet wilt weten, toch?

Ik liep de voordeur uit en liet me op het stenen trapje zakken. De ambulance stond voor de deur en de broeders waren bezig met de brancard in de wagen te laden. Sofie lag er nog steeds op. Moest ik niet met haar meegaan? Ik was toch haar beste vriendin? Hoorden beste vriendinnen dat niet te doen? Ik zette mijn handen aan weerszijden van mijn lichaam, klaar om mezelf omhoog te hijsen, maar het lukte niet. Het was of mijn lichaam van lood was en ik liet me weer zakken. Ik zag dat Emma instapte. Ze deed wat ik had moeten doen, maar niet kon. Ik liet mijn hoofd hangen, omdat ik het niet wilde zien en ik verborg mijn gezicht in mijn handen. Ik was een slechte vriendin en een vreselijk persoon.

'Het komt wel goed met haar.'

Een geurtje prikkelde mijn neus, net als de warmte van een adem. In mijn benevelde brein kon ik niet direct de stem linken aan de eigenaar en ik draaide mijn hoofd half opzij. Nikolai. Nikolai was degene die naast me was gaan zitten, realiseerde ik me. Ik wist het zeker toen ik de laptop op zijn knieën zag.

'Ik had mee moeten gaan en niet Emma.' Waarom ik dat zei, wist ik niet. Net zoals dat ik niet snapte waarom ik hem niet wegduwde, maar op de een of andere manier ging het niet.

'Emma is toch ook haar vriendin?'

'Ze is mijn beste vriendin.'

'En die van Emma niet?'

Ik schokschouderde, omdat ik daar geen antwoord op had. We waren een vriendinnengroepje met een band die niets voorstelde. Maar toch zag ik Sofie altijd als mijn beste vriendin en als een vriendin van de rest.

'Ik breng je wel naar huis.' Soepel sprong hij op, stak de laptop onder een arm en zijn andere hand kwam mijn kant op. Ik wist dat ik het niet moest doen, maar ik deed het. En ik pakte zijn warme hand vast. Voor ik het wist, stond ik weer op mijn benen.

'Ash,' zei ik en ik schrok ervan hoe schor ik klonk. Alsof ik een jaar had gefeest. 'Ik heb tegen mijn moeder gezegd dat ik bij Sofie zou slapen, maar in werkelijkheid slaap ik bij Ash.'

Nikolai trok een wenkbrauw op. 'Waarom heb je niet gezegd dat je bij je vriendje slaapt? Hij is dat toch? Dat hoor ik in elk geval van iedereen.' Een mondhoek ging omhoog. 'Dat jij eerst een relatie had met zijn broer, maar het een beter idee vond om vreemd te gaan met Ash.'

Het enige dat ik deed, was knikken. De waarheid ontkennen had toch geen zin en dat ging ik dan dus ook niet doen.

'Is je moeder er niet gewend aan dat je bij jongens slaapt? Ik dacht dat je een leven had vol Sex, Drugs en Rock 'n Roll met een bekende vader.'

'Mijn vader woont niet bij ons en mijn moeder is het toppunt van truttig. Waarschijnlijk schiet die al in de stress als ik maar aan het woord condoom denk. Mijn vader ... ja, die vindt alles prima. Die vindt mij zelfs saai. Maar ik woon niet bij hem en ik had geen zin in een preek van een uur of waar baby's vandaan komen. Dat weet ik allang.'

Er kwam een spottend geluid uit zijn mond. 'O, ja, weet je dat allang? Leg het mij eens uit.'

Ik kon er niets aan doen, maar ik schoot in de lach. Dit was de drank, dit kwam allemaal door alle alcohol die ik gedronken had in combinatie met het ongeluk van Sofie. Anders zou ik nooit zo op Nikolai gereageerd hebben. Hij was niet eens aardig.

'Ik ga Ash zoeken. Wil je dan nog steeds ons naar huis brengen?'

Nikolai zuchtte, rolde met zijn ogen en sloeg ze toen ten hemel. 'Waarom heb ik dit gezegd? Je bent me dan dus nog een wederdienst schuldig, want ik doe niets voor niets in dit leven.'

Ik doe niets voor niets.

Emma: Alles is goed met Sofie. Ze heeft een lichte hersenschudding, een paar gekneusde ribben, een verzwikte voet en een heleboel blauwe plekken. Ze laten haar gaan na de laatste checks als die in orde zijn 02:34

Het plan was geweest dat we terug zouden gaan naar Sofie, mijn spullen op zouden pikken en dat we dan naar Ash' huis zouden fietsen. Niet dat ik uit een aftanse Volkswagen Polo zou stappen die rijp was voor de sloop.

Nikolai grijnsde zijn witte tanden bloot toen ik het portier dicht liet vallen en vlak voor Ash me mee naar binnentrok.

Een pyjama had ik niet, net als dat ik geen tandenborstel had. We slopen zo zacht mogelijk naar binnen. Ik had wel vaker bij Ash en Nolan geslapen, maar nog nooit in dit huis. Nog nooit bij alleen zijn moeder en Ash. En nog nooit als 'vriendinnetje van Ash'. Ik was altijd die van zijn broer geweest als ik bleef slapen.

Hij viste een veel te groot zwart shirt met de kenmerkende gele smiley van Nirvana uit de la en gooide die me toe. Ik ving het ding. Zwijgend keek ik toe hoe Ash zichzelf uitkleedde tot hij alleen nog in een boxershort stond. Ik bekeek zijn gespierde bovenlichaam nieuwsgierig. Op de een of andere manier was het ongemakkelijk, erger dan al die andere keren. Inclusief die keer dat Ash me op schoolkamp natgegooid had en ik een wit T-shirt met een zwarte bh eronder aan gehad had. Iedereen had er dwars doorheen kunnen kijken.

'Ga je in dat shirt van je slapen?' vroeg hij, zittend op bed.

Ik was in staat om te knikken, maar dat deed ik niet. Dit was stom. Mijn 'nee' kwam er uit alsof ik een smurf was, kleintjes en pieperig. Toen draaide ik me om, glipte uit het T-shirt jurkje en § trok Ash' kledingstuk in een keer over mijn hoofd, zonder mijn bh uit te doen. 

A/N: Niet mijn beste hoofdstuk, maar ach. Komt vast wel goed. Ergens.