20 leerlingen in één klas (Netties2017)

Epiloog

Mevrouw Friekmans p.o.v.

Na een korte maar vermoeiende uitleg plof ik neer op mijn zwarte bureaustoel. Ik heb als enige docent hier op school een zwarte bureaustoel, want die rooie maken me helemaal panisch. Als je daar iets op knoeit, zie je het meteen. En aangezien ik niet het meest handige persoon ben, kan ik dus beter maar niet zo'n stoel hebben. Ik heb op deze stoel namelijk al een paar krassen met zwarte boardmarkers gezet, maar dat kan je niet zien. Ik vouw mijn handen over elkaar en kijk de klas rond. Iedereen is hard aan het werk aan zijn opdrachten.

Trots kijk ik naar mijn klasje van twintig leerlingen. Het experiment is beter gegaan dan ik had verwacht. Zes van de tien stelletjes hebben nog, wat meer dan de helft is. Ongelofelijk eigenlijk dat ze zonder al te veel tegensputteren hebben meegedaan.

Ik kijk naar het eerste stelletje achterin de klas: Lex en Sandra. Zij hebben het helaas niet uit weten te laten werken. Dat is wel jammer, want ik kon zien dat Lex er best graag aan mee wilde doen. Later kwam ik erachter dat Sandra op Simon is, dus kan ik het haar niet helemaal kwalijk nemen. Maar daarentegen had ze me het wel mogen vertellen, dan had dat haar heel wat afsnauwen bespaard.

Mijn ogen dwalen af naar het volgende koppeltje. Mirre en Levi. Zij waren vanaf het begin al leuk. Ik denk dat Levi per toeval een leuk meisje voor zichzelf heeft uitgekozen toen ik vertelde dat er een nieuw experiment was. Hen heb ik nooit echt horen klagen.

Dan komen Gijs en Hilde. Zij leken als een sneltrein te gaan. Ik hoorde laats ook dat Gijs Hilde al leuk vond voordat het experiment begon. Misschien heb ik hem dat laatste zetje gegeven om eens echt goed op haar af te stappen. Gijs zei dat ze het wat rustiger aan gingen doen, dus vraag ik me af wat zij allemaal hebben uit lopen spoken. Ik denk dat ik het ergens wel weet, maar zal er niet over vragen uit beleefdheid.

Aan de andere kant van het lokaal zitten Frans en Lauren. Zij hadden al verkering, dus over hen heb ik weinig op te merken. Wellicht heb ik alleen maar hun band versterkt.

Daarna volgen Giel en Annabel. Zij waren het tweede koppeltje dat vertelde dat het experiment voor hen niet gewerkt heeft. Ze zijn wel vrienden geworden, zeggen ze, dus ze hebben er wel iets aan overgehouden. Vriendschap is ook een vorm van liefde.

Mijn ogen vallen op Lars en Amber. Zij zijn een twijfelgevalletje. Ze zeggen dat ze elkaar wel leuk vinden, maar niet echt verkering willen. Maar ze willen het ook niet uitmaken. Ze zetten dus door en zien vanzelf wel of dat het verder nog iets wordt of niet. Mijn gevoel zegt dat het wel iets kan worden, want ze deden de opdrachten nooit slecht.

Ik kijk naar het koppeltje achteraan in de middelste rij: Felix en Bente. Ondanks dat ze het experiment eerst nog een beetje raar vonden, hebben ze toch verkering gehouden. En ondanks dat ze de opdrachten maar halve bak hebben gedaan, ziet het er toch best wel goed uit voor ze.

Daarna komen Koen en Dagmar in beeld. Zij waren het derde koppeltje waarbij de relatie op de klippen liep. Waarschijnlijk komt het door het verschil in geloof en de verschillende karakters, die net iets te veel van elkaar verschillen om te zeggen dat tegenpolen elkaar aantrekken. Toch vind ik dat ze het experiment voor de rest niet heel slecht hebben gedaan.

Lotte en Bob zijn de volgende. Ook voor hen heeft het experiment niets gedaan. Ze zijn niet verliefd, zijn geen super goede vrienden, maar hebben ook geen hekel aan elkaar. Ze zijn gewoon personen die elkaar wel mogen, maar elkaar geen vrienden zouden noemen. Misschien gebeurt er nog wel iets tussen de vier koppeltjes uit de klas waarbij het experiment niet gewerkt heeft. Dat bijvoorbeeld Bob en Annabel krijgen, ik zeg maar wat.

Als laatste hebben we mijn favoriete stelletje: Daniël en Simon. Simon was nog zo negatief aan het begin van het experiment, maar in mijn ogen leek hij degene die als eerste gevallen was voor de ander. Ondanks dat hij zo hard niet aan het experiment mee wilde doen, heeft hij voor de rest zó positief meegedaan. Dat vind ik ontzettend knap van hem. En Daniël heeft hem er ook een beetje doorheen geholpen. Ik denk dat als Simon het met een andere jongen had gedaan, dat het experiment dan een hele sleur voor hem zou zijn geweest. Daniël is al die tijd heel geduldig geweest. De twee jongens zijn zo ontzettend aandoenlijk met elkaar. Het blozen van Simon zodra hij Daniël aankijkt en de glimlach die automatisch op Daniëls gezicht komt wanneer hij oogcontact maakt met Simon.

Ergens had ik stiekem een beetje gehoopt dat Daniël en Simon samen zouden komen. Ik ben als jonge docente redelijk van de tijd, dus weet wat er allemaal in de omloop is. Zo ook het begrip "shippen". En ergens deed ik dat bij Daniël en Simon. Toen zij samen overbleven bij het maken van de koppeltjes, was ik alleen maar enthousiaster voor het experiment. En ondanks dat niet elk koppeltje het heeft gehaald, ben ik toch ontzettend trots. Dat Daniël en Simon echt verkering hebben gekregen is denk ik de grootste overwinning.

Het is echt geweldig om te zien dat deze klas er zoiets leuks aan over heeft gehouden. Het experiment heeft duidelijk de band in de klas verbeterd. Want ook al ging het niet goed tussen Lex en Sandra, ze zijn nou ook niet echt enorme vijanden van elkaar geworden. Je ziet dat ze elkaar niet mogen, maar ze zijn geen aartsrivalen. Oké, heel de klas mag haar niet meer vanwege alles wat ze heeft gedaan, maar stiekem zouden ze het nog steeds voor haar opnemen als er iets ergs gebeurt. Het maakt me echt blij om te zien dat er zoiets ontstaan is onder een groep kinderen door mij. Door mijn "debiele plannen".

Ik vraag me af of dat iedereen me nu nog een geschift persoon zal vinden. Ik ben niet helemaal gek. Natuurlijk wel een beetje, maar wie spoort er nou de volledige honderd procent? Inderdaad, niemand. Dus laat mij maar lekker mijn eigen fantasieën en ideeën hebben. Voor mij was dit een bijzondere ervaring die ik maar al te fantastisch vond.