20 leerlingen in één klas (Netties2017)

49

Simons p.o.v.

De bel gaat. Daniël en ik staan op van onze plek en gaan de gang op, op weg naar de aula. De rug van mijn hand strijkt langs die van Daniël, maar ik durf hem niet vast te pakken, bang voor het commentaar van de mensen om ons heen. Daniël daarentegen wikkelt voorzichtig zijn vingers tussen die van mij. Geschrokken en angstig trek ik weg. Daniël kijkt fronsend naar me om.
   'Is er iets?' Vraagt hij. Mijn wangen zijn felrood. Schichtig kijk ik even om me heen en kijk Daniël dan weer aan in zijn prachtige groene ogen.
'We lopen in een overvolle gang, dan kan je niet zomaar mijn hand vasthouden,' zeg ik. Daniël lacht eerst verbaasd, dan beledigd.

   'Dat maakt toch niet uit. Als ik jouw hand vast wil houden in een overvolle gang, dan zou ik dat toch gewoon mogen doen?' Zegt hij, pakt mijn hand vast en drukt hem tegen zijn borstkas aan. Snel trek ik hem weg. Daniël kijkt me gebroken en overdonderd aan. Ik zucht zacht en voel me schuldig, maar ik durf gewoon niet zijn handen vast te houden in de gangen van de school, bang voor alle andere leerlingen. Er zullen namelijk genoeg klootzakken zijn die het dan nodig vinden om ons uit te schelden, op z'n ergst ons in elkaar te slaan.
'Sorry,' stamel ik en loop snel door, waardoor ik Daniël achterlaat tussen tientallen onbekende kinderen. Ik hoor hem nog mijn naam roepen, maar reageer er niet op.

Mijn hart klopt in mijn keel. Ik wil heus wel Daniëls hand vasthouden, maar ik durf het niet. Mijn medeleerlingen vinden homoseksualiteit nog steeds maar een hilarisch punt om iemand belachelijk mee te maken, mee uit te schelden, te vernederen. Dat vind ik het ergste aan verkering hebben met Daniël, de kritiek die het op zal leveren, voor de rest heb ik geen enkel probleem mee. Ik wil gewoon Daniëls hand vast kunnen houden zonder dat we gemene opmerkingen naar onze kop geslingerd krijgen.

   Ik loop de aula in en ga bij de klas aan de tafel zitten. Daniël volgt niet veel later en gaat tegenover me zitten. Hij kijkt me scheef aan. Dan pakt hij mijn hand vast die op tafel ligt en strijkt er met zijn duim over.
   'Simon, je moet je echt niets aantrekken van de anderen. Natuurlijk zullen ze ons in de zeik gaan nemen, maar als je daar rekening mee wil gaan houden, dan kan je nooit mijn hand vasthouden. Kan je me nooit knuffelen of een kusje geven. Wil je dat?' Vraagt hij en kijkt me bezorgd aan. Ik schud stug mijn hoofd met mijn lippen op elkaar geperst.
'Nee,' stamel ik zacht. Daniël knikt en tovert een scheve glimlach tevoorschijn op zijn wangen.
   'Dat dacht ik dus ook,' zegt hij. Ik knik en richt met een rood hoofd mijn ogen naar het tafelblad. Daniël wrijft nog een keer met zijn duim over mijn hand en laat hem dan los.

Ik begin mijn druiven te eten. Kauwend kijk ik de tafel rond. Mijn blik kruist met die van Sandra. Ze kijkt me vuil aan, alsof ze me ieder moment wel kan vernietigen, ook al is zij degene die mij pijn heeft proberen te doen. Ik heb haar er eigenlijk niet over aangesproken, want ik heb geen zin om me tot haar niveau te moeten verlagen. Het is gewoon diep triest wat ze heeft gedaan, dus eigenlijk zou ik haar er wel op aan moeten spreken. Asociaal, het is ontzettend asociaal dat ze denkt dat ze zomaar rond kan lopen en iedereens relatie proberen te verpesten. Zoiets doe je gewoon niet.

   Ik kijk snel weg van Sandra voordat ik haar nog aanvlieg. Dat kan ik niet gebruiken, misschien levert het wel een schorsing op. Ik voel Daniëls voet langs mijn onderbeen gaan. Verward kijk ik naar hem op. Hij kijkt me fronsend aan.
   'Alles oké?' Vraagt hij. Ik knik.
'Ja, ik was gewoon even heel snel verschillende manieren te bedenken om Sandra terug te pakken, maar kon alleen maar dingen bedenken waarbij Sandra het niet overleefde,' mompel ik. Daniël lacht. Ik lach blozend mee. Na een paar tellen zijn we uitgelachen en kijken elkaar even stil aan. Daniël houdt zijn hoofd scheef.

   'Dat gedoe met Sandra wordt ooit nog wel opgelost,' zegt hij. Ik knik. 'Na een tijdje zal ze wel inzien dat ze geen kans bij je maakt en gaat ze wel door naar een ander.'
'Ik hoop het,' zeg ik en kijk nog een keer richting Sandra. Ze zit verveeld met haar mobieltje voor haar neus. Ze kijkt een keer verafschuwd over het randje van haar schermpje naar mij en kijkt dat weer naar waar ze mee bezig was. Traag wend ik mijn blik weer tot Daniël.