20 leerlingen in één klas (Netties2017)

09

Simons p.o.v.

Met Daniël naast me fiets ik naar zijn huis. De opdracht die we deze week moeten doen vind ik wel een beetje lachwekkend: leer elkaar beter kennen. Daniël en ik kennen elkaar al door en door. Al sinds de crèche zijn Daniël en ik beste vrienden, dus het kan haast ook niet anders. Misschien dacht mevrouw Friekman al wel dat er mensen zijn die elkaar al beter kennen dus heeft ze daarom aan de opdracht verbonden dat we nog steeds hand in hand moeten lopen.

Ik ben trouwens benieuwd of dat mevrouw Friekman echt zo veel hoop heeft dat het allemaal uitwerkt. Ze lijkt er zo enthousiast over. Hoe kwam ze überhaupt op het idee om dit te doen? Gewoon lekker twintig kinderen aan elkaar koppelen voor een sociaal experiment is echt de normaalste gedachte ooit.

Ahum, ruik het sarcasme.

'Ik denk dat ik het vragenblad kwijt ben,' zegt Daniël opeens. Ik lach hard. Dan kijk ik hem aan en zie ik dat hij serieus is.
'Dat wilde ik ook opschrijven bij het vragenblad; slechtste eigenschap: sloddervos,' lach ik. Daniël lacht nu ook.
'Het erge is dat het nog echt zo is ook,' zegt hij lachend. Ik lach zo hard dat ik moeite moet doen om recht te blijven op mijn fiets. Na een tijdje zijn we uitgelachen en kunnen we in een rechte lijn doorfietsen.

Niet veel later komen we aan bij Daniël. We zetten onze fietsen weg en gaan naar binnen. Ik hang mijn jas op aan de kapstok terwijl Daniël wat te drinken inschenkt. Ik loop de woonkamer in en zie Sven weer aan de eettafel zitten. Met zijn koptelefoon op staart hij gefocust naar zijn laptopscherm en drukt ijverig de toetsen van zijn toetsenbord in.

'Hallo,' zegt Daniël hard. Sven schrikt op uit zijn focus en doet één kussen van de koptelefoon af.
'Sorry?' Zegt hij vragend.
'Ik begroette je, maar je was weer te druk bezig met gamen,' antwoordt Daniël.
'Oh, hallo. En ik was niet aan het gamen, maar aan een werkstuk aan het werken terwijl ik muziek luister,' zegt hij en wil de koptelefoon weer opdoen, maar zodra hij mij doet haalt hij zijn hand weg. 'Oh, hoi Siem. De tortelduifjes zijn weer herenigd,' zegt hij dan.
'Hallo,' zeg ik droog terug zonder verder op zijn opmerking in te gaan.

Ik ga bij hem aan de tafel zitten en Daniël zet twee glazen ranja neer. Ik schenk hem een glimlach als bedankje en neem dan een paar slokken. Daniël gaat ook zitten en pakt dan zijn rugzak erbij. Hij begint er in te rommelen en trekt er dan een blad uit dat netjes dubbelgevouwen is. Triomfantelijk kijkt Daniël me aan.
'Kijk eens, Siem, ik ben helemaal geen sloddervos ,' zegt hij. Ik lach en haal mijn verfrommelde papiertje uit mijn tas.
'Ik wel, Daan,' zeg ik en leg het op de tafel neer met mijn hand er bovenop.

Daniël kijkt me met een grijns aan. Ook ik zet een grijnsje op en kijk Daniël zo diep in zijn ogen aan. Des te langer we elkaar zo aankijken, des te meer de grijns in een glimlach verandert. Hetzelfde geldt voor Daniël. Dan klinkt opeens een zacht lachje van Sven. We kijken tegelijkertijd naar hem om.
'Wat?' Vraagt Daniël. Sven lacht nog een keer.
'Niets,' zegt hij lachend. Daniël kijkt hem dwingend aan. 'Just kiss already,' zegt hij dan en doet zijn koptelefoon weer op. Een schok trekt zich vanuit mijn hoofd door mijn botten tot helemaal in het puntje van mijn tenen en knalt een keer extra na in mijn hart. Sven krijgt een enorme grijns op zijn gezicht.

Pikt Daniël het dat Sven zoiets zomaar zegt? Hij probeert nog Svens aandacht te trekken maar Sven kijkt niet meer op van zijn scherm. De enorme grijns om zijn mondhoeken blijft staan.
'Nou, we gaan wel naar boven om de vragen te maken,' zegt Daniël. Ik knik en sta op. Ik pak het blad van de tafel en loop naar de gang om vervolgens de trap op te gaan. Bovenaan de trap ga ik Daniëls kamer in en plof neer op het bed. Ik schop mijn schoenen uit en ga in kleermakerszit op het bed zitten. Daniël komt ook de slaapkamer in en gooit zijn rugzak in een hoek terwijl hij zijn schoenen uitdoet. 'Wat een klier, die Sven,' zegt hij lachend. Ik knik. Hij gaat op zijn knieën op het bed zitten en neemt het blad voor zich. Snel laat hij zijn ogen een keer over het blad gaan en kijkt me dan weer aan.

'Zullen we eerst kijken wat we kunnen invullen van elkaar zonder te vragen en dan checken en vragen wat we niet zeker weten?' Stelt Daniël voor.
'Is goed,' zeg ik en pak er een pen bij. Ijverig begin ik de vragen te beantwoorden. Leeftijd: 17, geboren op 20-09-1999. Hobby: sporten, lezen en gamen. Ga maar door. Na een goed kwartier heb ik vrijwel het hele blad ingevuld en kijk op naar Daniël, die nog druk bezig is met schrijven. Stil wacht ik af totdat hij klaar is. Hij scant nog een keer zijn antwoorden en kijkt dan naar me op. Hij glimlacht naar me en ik glimlach terug.
'Klaar?' Vraagt hij. Ik knik.
'Ik heb alles ingevuld, maar weet ze niet allemaal zeker. Zullen we gewoon de bladen wisselen en dan kijken wat fout is?'
'Is goed,' zegt Daniël en geeft me zijn blad. Ik doe hetzelfde en begin te lezen.

De eerste paar antwoorden heeft hij goed, maar mijn favoriete film heeft hij fout. 'Mijn favoriete film is Paranormal Activity, niet A Beautiful Mind,' zeg ik lachend. Daniël kijkt verbaasd op.
'Ik zat te twijfelen tussen die twee. Heb ik net de verkeerde opgeschreven,' lacht hij. Ik knik.
'A Beautiful Mind staat wel op nummer twee,' zeg ik dan om Daniël te laten weten dat hij er niet ver naast zat. Hij knikt en gaat weer door met lezen. Ook ik richt mijn ogen weer naar het vel papier voor me. Er is niet echt veel meer op of aan te merken dus laat ik het er maar bij. Daniël is ook stil.

'Dan nu de vijf zelfverzonnen vragen maar?' Zegt Daniël. Ik knik. We wisselen weer van blad en ik weet met moeite vijf vragen te bedenken. Daniël was al wat eerder klaar.
'Ik heb misschien wel de meest cliché vragen ooit bedacht, maar dat maakt even niet uit. Welk dier zou je als huisdier nemen als je uit alle dieren mocht kiezen?' Zegt hij. Ik lach.
'Uuh, een doodshoofdaapje,' antwoord ik terwijl ik mijn schouders ophaal. 'Wat is je favoriete vakantieland?' Vraag ik vervolgens.

'Spanje. Als je één ding de rest van je leven moet eten, wat zou dat dan zijn?'
'Pfoeh, macaroni. Wat zou je aan jezelf willen veranderen?'

'Mijn grote oren,' antwoordt hij lachend zonder enige twijfel. 'Wat wil je absoluut nog een keer gedaan hebben in je leven?'

'Een taart in het gezicht van mevrouw Friekman gooien,' antwoord ik bloedserieus maar we kunnen onze lach niet inhouden. Na een tijdje zijn we uitgelachen en kunnen we weer doorgaan. 'Wat is je grootste blunder ooit?'

'Uitglijden in de modder bij de gym en daarna de hele dag nog vies door school moeten lopen,' zegt hij en ik gniffel, want ik kan me dit maar al te goed herinneren. 'Wat vind je echt belangrijk in een persoon?'
'Dat diegene eerlijk is en zich niet anders voordat dan hij is. Waar kan iemand je 's nachts voor wakker maken?'
'Niets, laat mij maar lekker slapen! Simon, waarom ben je zo negatief over het experiment?' Vraagt hij dan.

Ik klap dicht. Opeens is de stemming een hele andere kant op gegaan.

'Waarom doe jij er zo luchtig over?' Kaats ik terug.
'Eerst mijn vraag,' zegt hij dan. Ik kijk hem met een vlak gezicht aan. 'Ik wacht,' zegt hij dan.
'Snap je dan niet hoe slecht dit experiment voor onze vriendschap kan zijn?' Zeg ik dan.
'Nee dat snap ik niet. Kom op nou, het ergste wat kan gebeuren is dat we verliefd op elkaar worden,' beantwoordt hij mijn vraag. Ik schud mijn hoofd.

'Fout! Dit kan veel meer kanten opgaan. Als ik verliefd op jou word en jij niet op mij, is onze vriendschap verneukt; als jij verliefd wordt op mij en ik niet op jou, is onze vriendschap verneukt; als we niet op elkaar verliefd worden, zal onze vriendschap alsnog nooit meer hetzelfde zijn; als we wel beide verliefd worden op elkaar, is nog maar de vraag wat we gaan doen en of dingen niet ongemakkelijk worden. Snap je, Daniël? Dit experiment heeft veel meer kans dat het slecht uitpakt dan dat het goed uitpakt,' leg ik uit. Zwijgend knikt hij.
'Maar misschien moet je er niet zo'n negatieve insteek in hebben want dadelijk pakt het daardoor alleen maar slecht uit,' zegt hij dan.

'Daar heb je een punt. Ik zal mijn best doen, maar die gedachte zal echt wel in mijn achterhoofd blijven steken,' zeg ik. Daniël knikt weer en haalt zijn schouders op.

Hij kruipt wat verder naar voren en we kijken elkaar diep aan. Ik laat mijn ogen over Daniëls gezicht gaan. Ze blijven hangen op zijn lippen. Na een paar tellen ernaar gekeken te hebben kijk ik weer naar zijn prachtige, groene ogen. Ik zie dat Daniël ook naar mijn mond aan het kijken is. Ik zwijg en doe niets, alleen maar naar Daniëls ogen kijken. Ik wacht totdat hij iets doet. Dan kijkt hij weer aan en glimlacht.

'Zullen we gamen?' Stelt hij voor.
'Deal,' zeg ik.