20 leerlingen in één klas (Netties2017)

43

Daniëls p.o.v.

De volgende ochtend word ik wakker. Slaperig kijk ik om me heen. Ik kijk op de klok en zie dat het bijna middag is. Ik heb gewoon heel de tijd geslapen. Ik gooi mijn benen over de rand van mijn bed en wrijf vermoeid door mijn ogen. Ik pak mijn mobiel en check of dat ik nog een berichtje van Simon heb gehad, maar er zijn alleen wat berichtjes in de groepsapp gestuurd. Eigenlijk had ik gehoopt dat Simon me gestuurd zou hebben dat het een fout was dat hij gisteren wegging en dat hij mij ook leuk vindt, maar dat heeft hij niet gedaan. Omdat het niet zo is.

   Ik sta op van mijn bed en loop de badkamer in. Onder mijn ogen bevinden zich wallen zo groot als bergen, en dat alleen maar door het huilen. Mijn ogen staan nog steeds bedroefd. Het ziet ernaar uit dat ik elk moment weer in tranen uit kan barsten. En dat kan ik ook. Ik wil gewoon niet dat mijn vriendschap met Simon over is. Desnoods zijn we gewoon nog vrienden, ook al heb ik gevoelens voor Simon. Alleen weet ik dat dat waarschijnlijk niet gaat.

   Stil ga ik mijn slaapkamer weer in en ga zuchtend op mijn bed zitten. Gefrustreerd maak ik het bed op en ga weer zitten. Terwijl een kleine traan uit mijn ooghoek ontsnapt, staar ik naar de grond. Ik denk aan het geweldige gevoel dat gisteren door mijn lichaam stroomde dat werd veroorzaakt door een persoon en hoe snel dat verpletterd werd door hetzelfde persoon, Simon, die zowat uit mijn kamer vluchtte. Hij had door dat ik hem leuk vind, en omdat hij mij niet leuk vindt, ging hij weg. Hij deed het vast om verdere ongemakkelijke situaties te vermijden. Het is allemaal mijn schuld dat onze vriendschap voorbij is. Als ik nou gewoon niet op Simon verliefd was geworden, dan was er geen probleem geweest.

   Simon had gelijk: dit kon alleen maar fout gaan. Dat is een feit. Ik wilde het alleen maar niet zien, gewoon het experiment een kans geven. Had ik nou maar naar hem geluisterd, dan was dit allemaal niet gebeurd en waren Simon en ik nog vrienden geweest. Dan had ik nu waarschijnlijk met Samantha gehad en had Simon achter iemand anders aan kunnen gaan. Maar nu ben ik verliefd op Simon en Simon verafschuwt me waarschijnlijk daardoor. Het ergste is dat ik er niets aan kan doen. Als ik dat wel kon, dan had ik er wel voor gezorgd dat ik niet verliefd was geworden op Simon.

   Kwaad sta ik op. Het is allemaal mijn eigen schuld. Het is mijn schuld dat het over is tussen mij en Simon. Ik ben blij dat ik hem niet eerder gekust heb, dan was onze vriendschap nog eerder voorbij geweest. Dat is goed van mezelf. Misschien had ik hem gewoon helemaal nooit moeten kussen en over mijn gevoelens voor hem heen zien te groeien. Ik staar naar mijn bed, waar Simon en ik gisteren nog op gekust hebben. Het voelde zo goed. Kwaad schop ik ertegenaan. Als ik het niet had gedaan, dan waren Simon en ik nog vrienden.

   Gefrustreerd draai ik me om naar mijn bureau. Daar staan de twee glazen van gisteravond nog. Uit één van de twee heeft Simon gedronken. Daar plaatst Simon wel graag zijn lippen op, maar niet op mij. Woest pak ik één van de glazen op en werp het krijsend kapot tegen de muur. Waarom moest het nou zo verkeerd gaan? Had het niet op z'n minst een beetje goed verlopen? Ik heb gewoon helemaal niets goeds aan het experiment overgehouden. Alleen maar een verneukte vriendschap en gevoelens voor iemand die me nooit terug leuk zal vinden. Alleen maar slechte dingen dus. Witheet van de woede op mezelf smijt ik het andere glas nu ook kapot tegen de muur.

   Ik val huilend op mijn knieën en sla met mijn armen op de grond. Simon zal me nu waarschijnlijk wel keihard aan het uitlachen zijn. Haha, zijn beste vriend voor jaren is opeens homo en is verliefd op hem. En weet je, ik neem het hem niet eens kwalijk. Ik kan niet boos zijn op Simon; ik houd teveel van hem om kwaad op hem te zijn. En daarom ram ik nog ene keer kwaad mijn armen op de grond. Zonder dat ik het bewust meemaak, doorboor ik mijn armen met de scherven van de glazen, die ik net nog zelf kapot heb gegooid. Hard huil ik. Mijn kamerdeur gaat open.
   'Daniël, gaat het wel?' Het is Sven.