20 leerlingen in één klas (Netties2017)

50

Daniëls p.o.v.

Met Simon tegenover me zit ik in de aula. Ik weet niet waarom, maar we zijn niet bij de rest van de klas aan de tafel gaan zitten. Simon zit zijn huiswerk te maken wat hij eigenlijk voor de les na de pauze af moet hebben, waarschijnlijk had hij het gisteren niet af omdat ik er was. Geconcentreerd op zijn werk werkt hij ondertussen een koekje naar binnen.

'Als je nog huiswerk moet maken wanneer ik er ben, dan moet je dat gewoon zeggen,' zeg ik dan. Hij kijkt verbaasd naar me op.
'Ja, snap ik ook wel, maar ik dacht dat ik het al af had,' zegt hij. Ik knik.
'Oh,' zeg ik. Simon gaat snel door met werken. Na een tijdje is hij klaar. Terwijl hij zijn boeken opruimt, schuift er iemand bij ons aan de tafel. Verward kijk ik om en kijk dan in de blauwe ogen van Samantha. Ze glimlacht lief.
'Hallo,' groet ze ons.

'Hoi,' zeg ik.
'Hallo,' zegt Simon. Samantha doet een pluk van haar blonde haren achter haar oor.
'Hoe gaat 'ie met jullie?' Vraagt ze dan.
'Wel goed,' antwoordt Simon.
'Goed, hoor. Met jou?' Is mijn respons.
'Ja, ook wel goed. Goh, ik heb jullie volgens mij echt al lang niet meer gesproken. Jeetje. Hebben jullie nog iets speciaals meegemaakt?' Ratelt ze. Simon en ik wisselen even een blik.
'Nee, niet echt,' zeg ik terwijl ik mijn schouders ophaal. Samantha knikt begrijpelijk.
'Zo'n spectaculair leven hebben we niet,' vult Simon me aan. Stil kijk ik hem met een kleine glimlach rond mijn mondhoeken aan. Samantha weet nog niet van ons, maar dat komt ooit nog wel. Ik kijk snel weer naar Samantha.

'Jij?' Vraag ik. Ze denkt even na.
'Nou, mevrouw Praat van Nederlands had weer eens een uitbarsting laatst, heel de klas moest nablijven. En meneer Boon was weer chagrijnig –zoals altijd eigenlijk – en heeft er een paar kinderen uit geschopt omdat ze aan het tekenen waren in hun schrift. Dus ja, dat soort dingen maak ik zoal mee,' vertelt ze. Ik schud lachend mijn hoofd.
'Docenten zijn rare wezens,' zeg ik. Samantha knikt instemmend. Ze kijkt op haar mobiel hoe laat het is, nog maar twee minuten pauze.

'Hé, kan jij vanmiddag anders afspreken? Dan kunnen we bijpraten?' Vraagt ze. Ik kijk vanuit mijn ooghoek naar Simon, die met een minuscuul knikje aangeeft dat het oké is.
'Ja, is goed. Ben jij ook het achtste uit?' Antwoord ik haar.
'Ja, dan wachten we op de afrit van de school,' zegt ze.
'Is goed,' stem ik in. Dan gaat de bel. We staan op en schuiven de stoelen aan.
'Tot dan,' zegt Samantha. 'Doei,' zegt ze nog tegen Simon.
'Dag,' zeggen we tegelijkertijd. Dan loopt Samantha de menigte leerlingen in en verdwijnt uit het oog.

Simon en ik lopen achter de grote stoet aan naar ons eigen lokaal. Ik voel Simons vingers voorzichtig tussen die van mij. Ik kijk met een glimlach hem aan. Hij glimlacht terug.
'Gaaaay,' hoor ik een jongen achter ons zeggen. Geïrriteerd kijk ik naar hem om, waardoor onze handen loskomen.
'Houd je zelf je bek of moet ik hem voor je dichtslaan?' Snauw ik. De jongen kijkt me verstomd aan. 'Dat dacht ik al,' zeg ik en kijk weer voor me.

Ik wurm me tussen de grote groep kinderen door en sleur Simon achter me aan, voor het geval dat de jongen denkt dat het grappig is om Simon nu te gaan vernederen, pijn te gaan doen. Simon is erg onschuldig en erg snel weerloos, dus dat kan ik hem niet laten overkomen. Met Simon achter me aan trek ik hem de trap op.
'Daan, Jezus, heb je haast?' Klinkt hij opeens. Verbaasd kijk ik naar hem om.
'Nee,' antwoord ik en laat zijn pols los. Simon wrijft pijnlijk over zijn rode pols. 'Sorry,' mompel ik en ga naast hem lopen. Stil kijken we elkaar aan. 'Ik wil je zo graag kussen,' gooi ik er dan uit. Simon fronst en lacht dan hard.
'Doe dat maar niet hier. Een andere keer ergens anders,' zegt hij. Ik knik. Niet veel later komen we aan in het lokaal en gaan we op onze plekken zitten.