The Moon Wolf

Spirits

Jippie wattpad heeft een stuk van het vorige hoofdstuk verwijderd -.- en niet opgeslagen! Dus schrijf ik hem maar overnieuw! Geniet van dit extra lange hoofdstuk!

P.O.V Noïs
Samen lopen ik en Ethan lopen richting de stad volgens hem. Ik heb nogsteeds geen idee van waar we zijn. Langzamerhand begin ik een licht in de verte te zien ik denk van de stad. 'We zijn er bijna! Nog een klein stukje door het bos de bar is aan de rand van de stad dus we zullen er snel zijn.' Zegt Ethan vrolijk. Ik knik en ga verder op in mijn gedachten.

P.O.V Gale
'Gale! Is ze hier? Is ze bij jou?' Zegt Hope gestrest tegen me. Mijn hart staat stil... Ze is er niet.... ze is niet met hun! Waar is ze! 'Wat is er gebeurd waar is ze?!?!' Grom ik vol woede en verdriet. 'We weten niet waar ze is! Nadat Jille haar krachten heeft gestolen is ze geen wolf meer! Lane begon haar te trainen maar het ging fout! Jille kwam terug en Noïs sloeg hem zo hard neer! Toen was July er opeens en die spring van Jille naar Noïs maar ze kon July uit haar hoofd zetten dus die zit nu bij Jille maar Jille en Noïs zijn allebij weg gerent!' Woede is alles wat ik nog voel.. 'JILLE?!! IK WIST HET! Hij was altijd al zo'n vreselijk joch! HOE DURFT HIJ MIJN MATE AAN TE RAKEN' grom ik van woede terwijl er tranen over mijn wangen lopen. Ik schreeuw het uit maar het schreeuwen veranderd in een wolven huil. Voor ik het weet staat iedereen van mijn pack om me heen. 'Interessant... een Alpha huil.' Zegt dat meisje die Lane moet voorstellen. 'Iedereen! Als jullie ooit de geur van Jille ruiken of een witte wolf zien... SCHEUR HEM AAN STUKKEN!' Schreeuw ik tegen iedereen. Jolee, Hope en Drew kijken me geschrokken aan maar het boeit me niks nu. Als Jille zich ooit nog durft te vertonen in mijn territorium is hij er geweest!
P.O.V Noïs
Ik begin me ongemakkelijk te voelen. Niet over Ethan ofzo maar het bos geeft me een slecht gevoel.. 'ethan ik denk dat er iets..' ik kan mijn zin niet af maken als er opeens een mes tegen mijn keel word gehouden en word ik stevig vast gepakt. 'GEEF NU JULLIE GELD.' Schreeuwt een stem naast me. Ethan staat tegenover me met een geschrokken blik die al snel veranderd in een harde blik. 'Geloof me vriend jij wilt dit spelletje niet spelen.' Zegt Ethan met een harde stem. 'GELD NU OF ZE GAAT ERAAN.' Blijft de stem naast me eisen. Ethans ogen worden opeens pik zwart en hij gooit een mes naar me toe. Ik sta verstijft van angst maar het mes gaat net langs me heen. Het mes tegen mijn keel verdwijnt net zoals de grip van de man. Ik kijk om en zie de man dood op de grond liggen met een mes in zijn hoofd. Als ik denk dat hij dood is veranderd zijn hele aa in as en waait het weg. Ik draai me weer om naar Ethan. Zijn zwarte koele ogen veranderen weer in zijn vriendelijke blauwe ogen. En hij loopt naar me toe. Hij wilt zijn hand op mijn schouder liggen maar ik stap naar achter. 'E Ethan?' Zeg ik stotterend. 'Oh het spijt me zo erg. Ik wouw niet dat dit zou gebeuren! Je schrok je vast rot! Ik kan het uitleggen echt!' Zegt hij hoopvol. Ik knik zacht 'leg uit.' Hij gaat zitten op het bankje een paar meter verderop en ik kom alert naast hem zitten. 'Ik Ehh hij is een messen werper.. en niet een menselijke sorry. Hij is een Spirit. Een geest van iemand die doodgegaan is met wraaklust. De geest neemt altijd een lichaam van iemand die hij of zij denkt dat goed is. Je kan het zien als een donkere kant. Het is niet zo erg! Ik bedoel hij beschermt me als ik in de problemen zit en ik ben nooit alleen.' Verteld hij. 'Oh...' antwoord ik maar simpel. 'Je gelooft me niet he?' Vraagt hij ongemakkelijk. Hij staat op zonder dat ik antwoord kan geven. Hij pakt mijn hand en zorgt dat ik tegenover hem ga staan. Langzaam veranderen zijn ogen weer van blauw naar zwart. 'Ik ben revenge de spirit van Ethan. Ik ben echt maar je hoeft niet bang te zijn ik ben niet kwaadaardig...' hij legt zijn hand op mijn schouder. Zijn zwarte ogen krijgen een paarse gloed. 'Vooral niet naar mensen zoals mij.' Ik kijk hem vragend aan. 'Je bent een wolf. Wolven hebben van nature Spirits maar jullie noemen ze Innerlijke wolven klopt dat? Alleen kunnen jullie Spirits het niet overnemen.' Zegt Revenge? 'Nou over dat laatste gesproken... ja ik ben ehm was een wolf. Ik had een innerlijke wolf maar daar bleef het niet bij. Er kwam nog een stem in mijn hoofd die het wel van me kon overnemen ze heette July.' Zucht ik bij het noemen van haar naam krijg ik al rillingen over mijn rug. 'July? De godin van het dodenrijk? Dat klopt zij is een Spirit zoals ons. Ze kiest zelden iemand uit als gastheer of gastvrouw. En dat doet ze ook nooit meer want Spirits bestaan alleen met wraaklust maar July had haar wraaklust ingeruild met positiviteit.' Ik kan het niet helpen om te lachen. 'July heeft me meerdere keren proberen te doden. Dat is alles behalve positief. Ze is veranderd ze is dodelijk geworden.' Snauw ik zowat. 'Dat is raar. Dat moet met de Head Spirits te maken hebben. Als hun uit balans zijn draait alles op zijn kop! Puur kwaad word puur goed en andersom!' Ik kijk hem vragend aan 'je bedoeld de Akumas?' Nu kijkt hij mij vragend aan. 'Volgensmij is dit veel groter dan alleen de weerwolven wereld...' mompel ik nu. 'Ik was opzoek naar die Akuma eh Head Spirits tot mijn broer mijn krachten stal.' Zeg ik. 'Dat zou je toch niet lukken daar heb je twee maan wolven voor nodig die maar eens in de honderd of zelfs duizend jaar samen geboren worden!' Ik zucht waarom moet ik hier altijd doorheen gaan. Ik blijf hem aanstaren tot er een lampje bij hem gaat branden. 'Jij?' Ik knik. 'Je broer?' Ik knik alweer. 'Heb je ook de steen?' Ik knik alweer. 'Maar hij heeft je krachten gestolen? Waarom zou hij dat doen?' Voordat ik kan antwoorden beantwoord hij zijn eigen vraag 'jaloezie! Hij moest vast het beschadigde kind zijn!' Ik zucht 'oh komop kende dan iedereen dat verhaal behalve ik?!' Revenge schud zijn/Ethans hoofd 'Spirits weten alles. Wij bestaan al miljoenen jaren. Maar Ethan wil de controle terug tot snel My lady.' En voor ik het weet zijn de zwarte ogen weg en is Ethan er weer. 'Heb je?' Begin ik 'alles gehoord? Ja.... maar wat deed je dan alleen?' Vraagt hij ik zucht 'ga zitten dan vertel ik alles.' En zo begin ik met vertellen.

P.O.V Jille
Samen met Jeroen loop ik het reuze gebouw in. 'Ik laat de nieuweling de cellen wel zien zodat hij weet waar we de wolven stoppen.' Zegt Jeroen tegen een kast van een man. De man knikt en Jeroen en ik lopen een deur in. Er staat een hele reeks van cellen naast elkaar. 'Oke dus het meisje' 'noïs' verbeter ik hem. 'Noïs zit in de achterste kooi en ze word 24/7 in de gaten gehouden dus we blijven daar maar heel even nu wees stil en volg mij.' Zegt Jeroen. Ik knik en volg hem. Hij praat wat maar ik kijk alleen naar de mensen die uitgeput op de grond van de cellen liggen. Meisjes en jongens allemaal met wonden over hun hele lichaam. We naderen de laatste cel en binnen in ligt een meisje... met zwart haar en bruine ogen?!? 'Jeroen dit is haar niet!' Zeg ik boos. 'Hoe bedoel je dit is de bijna helemaal witte wolf ze had alleen een paar zwarte vlekjes op haar poten.' Ik zucht ' nee! De zwarte vlek moest op haar staart zitten! Damn Jeroen zo vind ik haar nooit!' Vloek ik. 'Wie vind je nooit?' Hoor ik een stem achter me zeggen voordat ik schokken door mijn lichaam voel gaan en alles zwart word.