Van Niets Naar Iets? Ft Little Mix

Hoofdstuk 57

Jill

In de verte hoorde Jill stemmen. Ze probeerde haar ogen te openen. Het lukte niet. De stemmen werden steeds harder. Het waren 3 verschillende stemmen. Ze wist dat 2 ervan Perrie en Jade waren. Ze wist niet van wie de derde was. Ze kon de stemmen steeds beter verstaan. 

'Het duurt nu al 3 weken. Gaat Jill ooit nog wakker worden?' vroeg Jade. De derde stem begon te praten. 'We hebben geen idee, mevrouw. Haar verwondingen zijn wel bijna genezen, maar de toestand verbeterd niet met haar coma. Als ze vanavond nog niet wakker is, moeten we helaas de stekker eruit doen.' 

Jill hoorde Perrie huilen en Jade protesteren. 'Maar dokter. Dat kunt u niet doen, geef haar nog een week. Misschien wordt ze dan wel wakker.' De dokter zuchtte. 'Het spijt me, maar zo zijn de regels. Ik heb ze ook niet verzonnen.' 

Jill hoorde de dokter weglopen en ze voelde iemand haar hand vastpakken. 'Alsjeblieft Jill, wordt wakker. Ik kan niet zonder je.' snikte Perrie. Jill probeerde steeds wat te zeggen. Het lukte maar niet! Ineens had ze een idee. Ze begon met haar vinger te bewegen. Dat lukte wel. 

'Jade! Kijk!' Yes, Perrie heeft het gezien. 'Wat is er?' vroeg Jade. 'Jill bewoog net met haar vinger!' Even was het stil. 'Pez, dat kun je ook hebben gezien omdat je dat wilt. Mensen zien vaak dingen, in wanhopige tijden, die er niet zijn.' Jade, geloof het nou! Jill probeerde meer te bewegen. 'Kijk dan Jade! Nu doet ze het weer!' Jill bleef bewegen. Het kostte haar veel moeite. 'Ik zie het!' zei Jade. 

Dokters stormden de kamer in. Blijkbaar had Perrie of Jade op de knop gedrukt. 'Haar vinger bewoog! Niet 1 keer maar vaker. U moet ons geloven.' zei Jade. Jill probeerde weer haar ogen te openen. 'Haar ogen!' riep Perrie. Het lukt! Het lukt gewoon! Ik ga niet dood! 

Jill opende haar ogen en deed ze meteen weer dicht. Het was veel te licht in de kamer. 'Jill! je bent wakker!' riepen Perrie en Jade tegelijk. Jill glimlachte zwakjes. 'Het spijt me, maar u moet even de kamer verlaten. We gaan een paar testjes met Jill doen.' 

'Nee! Ik wil bij Jill blijven. Ze heeft 3 weken in coma gelegen. Alstublieft. Ik ben haar moeder.' smeekte Perrie. Wow, 3 weken? Ik dacht een dag ofzo. 'Het kan echt niet. Regels zijn regels.' zei dezelfde dokter weer. 'Ja, dat weten we nu wel. Dat heeft u zonet ook al gezegd.' zei Perrie zwaar geïrriteerd. 'Pez, kom nou. Des te eerder is het afgelopen en kan je weer naar Jill toe. Doe nou wat de dokter zegt.' zei Jade, terwijl ze Perrie lichtelijk de kamer uittrok. 'Oké goed.' Ze liepen de deur uit. 

'Oké Jill. We gaan je nu een paar vragen stellen en dan een paar opdrachtjes uitvoeren om te kijken of alles nog goed is. Ben je er klaar voor?' Jill knikte. Dat lukte gelukkig wel. 'Oké, we zien dat je kan knikken, maar kun je ook praten?' Jill deed haar mond open om te praten. Er kwam eerst geen geluid uit. Ze begon in paniek te raken. Wat als ze nooit meer kon praten? 'Geen paniek.' zei de dokter geruststellend. 'Dit komt heel vaak voor. Probeer het nog eens.' 

Jill probeerde het weer. Dit keer kwam er een geluid uit wat Jill niet herkende als haar eigen stem. 'Zie je wel? Kun je het nog eens proberen?' 'Oké.' zei Jill schor. 'Ja! Je kunt praten. Nu kan ik je een paar vragen stellen. Deze vragen gaan over jou en je omgeving. We willen weten of je geen geheugenverlies heb geleden.' Jill knikte. 'Weet je je achternaam?' Hier hoefde Jill niet bij na te denken. 'Edwards.' zei ze schor. De dokter knikte en een andere dokter schreef het op. 'Hoe oud ben je en hoe heetten je ouders of verzorgers?' 

'Perrie Edwards is mijn moeder, niet biologisch. Ik ben namelijk geadopteerd uit het weeshuis. En ik ben nu 13 jaar oud.' De dokter glimlachte. 'Dat is helemaal goed. Dan gaan we nu door met de opdrachtjes. Kun je met je ogen knipperen?' Dat lukte Jill. 'Kun je je handen bewegen?' Dit lukte Jill ook. 'Kun je je armen naar voren steken?' Hier had Jill moeite mee. Toen ze haar armen helemaal naar voren had gestoken, voelde ze ineens een pijnscheut bij haar ribben.

Haar gezicht vertrok en dat zagen de dokters. 'Je hebt je ribben gekneusd. Geen zorgen, ze zijn al bijna genezen. We moeten nog één ding testen. Kun je zitten?' Jill deed een poging, maar het deed zo pijn dat ze meteen weer ging liggen. 'Dat doet pijn.' zei ze. 'Oké. Nou, dat was het voor vandaag.' zei de dokter tevreden. 'Jouw hoofdarts is werkt vandaag niet, ze is er morgen weer. Dan kun je haar ontmoeten.' 

'Oké. bedankt. Mogen Perrie en Jade dan nu wel naar binnen?' vroeg ze. 'Natuurlijk. Ik zal ze roepen.' De dokters liepen weg. Een minuut later kwamen Perrie en Jade binnengestormd. 'Jill!' riep Perrie. Ze probeerde Jill voorzichtig een knuffel te geven. 'Je bent weer wakker!' 

'Gelukkig wel, de dokter wilde je stekker eruit doen. Ik mag die man niet. Hij wees elke keer weer op die stomme regels.' Jade trok een boos gezicht en zei met een rare stem: 'Regels zijn regels en die moeten we volgen.' Perrie moest lachen. 'Gelukkig is dat jouw hoofdarts niet. Ze is heel aardig hoor. Volgens mij was haar naam Kelly. Ze is er nooit op zondag.' 

De deur ging open. Daar stond Zayn. Ineens herinnerde Jill zich alles weer. Hoe Zayn altijd weg was met Perrie en dat Jill daarom in zijn huis ging kijken. Hoe ze de posters vond en dat ze wegrende omdat Zayn er achter kwam. Ook dat ze door hem in het ziekenhuis is beland. 

'Zayn!' zei Perrie blij en ze rende naar hem toe. Ze zoenden elkaar. Jill keek geschrokken naar Zayn en Perrie. 'Waarom zoenen jullie?!' Ze keken elkaar aan. 'Wij hebben verkering.' zei Perrie. 'Ja en niks kan ons uit elkaar halen.' zei Zayn en hij keek Jill even snel boos aan. 'Ehm...' 

'Willen jullie ook wat drinken? Dan ga ik wel wat halen.' zei Jade, zodat het ergens anders over ging. 'Doe voor mij maar koffie met melk.' zei Zayn. 'Ik loop wel even met je mee.' zei Perrie tegen Jade. 'Doe voorzichtig.' zei Zayn en hij gaf Perrie een kus. Jill maakte kokhals bewegingen. Perrie en Jade liepen weg. Jill pakte haar mobiel die op het kastje naast haar lag. Ze scrolde door de foto's

'Dankjewel Jill.' zei Zayn. Jill keek hem raar aan. 'Waarvoor?' Zayn begon te grijnzen. 'Door jou heb ik weer verkering met Perrie.' 

'Niet als ik alles aan haar vertel. Ik weet het nog wel hoor, je kamer vol met posters.' Zayn glimlachte. 'Ik heb alles weggehaald. Ook al vertel je het haar. Bewijzen heb je niet.' 

'Oh echt wel. Misschien kun je je het nog wel herinneren dat ik met mijn mobiel in mijn hand stond, voordat je mij zag. Ik dacht dat het me niet gelukt was om een foto te maken, maar wel dus. En jij staat er zelfs op!' 

Zayn boog zich verder naar Jill. 'Als jij dit aan haar vertelt, of aan iemand anders, dan volgen er consequenties. Ik kan Perrie net zo goed weer ontvoeren en meenemen naar een ander land. Dan kan jij niks meer. Natuurlijk zou ik jou ook kunnen vermoorden.' Jill werd bang. 'Dus ik neem aan dat je niks verteld?' Jill knikte angstig. 

De deur vloog open. 'Wat zijn jullie aan het doen?' vroeg Perrie verbaasd. 'Wij waren even ehm... aan het bijpraten van de afgelopen 3 weken. Jill wilde weten wat er allemaal was gebeurd tijdens haar coma, toch Jill?' Alle drie keken ze Jill aan. 'Ja, dat klopt.' 

'Oké. Zayn, hier is je koffie met melk.' Jade gaf hem zijn koffie. 'We kwamen de dokter tegen en hij zei dat je hier sowieso een week moet blijven, als er dan nog iets mis is, moet je nog langer blijven. Maar dat zien we later wel weer.' zei Perrie en ze ging op Zayns schoot zitten. Ze waren al voor een uur aan het praten, toen een dokter binnenkwam. 

'Ik moet u helaas wegsturen. Jill krijgt zo haar eten en medicijnen waarvan ze gaat slapen. Perrie zuchtte. 'Nou Jill, tot morgen dan maar.' Ze namen afscheid. Ook Jade nam afscheid en Zayn keek haar nog even aan. Ze liepen alle drie weg. De dokter wilde Jill net eten gaan geven, toen hij gebeld werd.

'Ik ben over 10 minuten terug. Er is een spoedgeval.' Hij liep weg. Jade kwam binnen. 'Jade? Wat doe jij hier nou?' Jade liep naar het tafeltje en pakte haar jas. 'Jas vergeten.' zei ze en ze kwam naast Jill zitten. 'Wat is er nou? Nadat Perrie en ik koffie gehaald hadden ben je zo stil en je lijkt wel bang voor Zayn. Wat heeft hij tegen je gezegd, toen wij er niet waren?' Jill schrok. 'Nee, niks. Ik denk dat ik gewoon nog wat moe ben.' Jade zuchtte. 'Echt niet, ik kan het aan je zien. Wat is er gebeurd?!

Hallo, sorry dat dit hoofdstuk pas vandaag is gekomen. Ik had de reden gisteren al op mijn profiel gezet. Voor iedereen die het nog niet had gezien, ik moest plotseling werken, terwijl ik normaal nooit op zaterdag hoef. Daardoor had ik geen tijd om een hoofdstuk te schrijven. Daarom vandaag eentje. 

xx Iris