Van Niets Naar Iets? Ft Little Mix

Hoofdstuk 24

Jill

'Hoi Jill. Daar zijn we weer.' Ze deed haar ogen open en zag Annabel samen met Sophie. 'Jullie zijn toch Annabel en Sophie?' vroeg Jill twijfelend. 'Ja, dat zijn wij.' Jill draaide zich om een zag Perrie naast haar op een bed slapen. 'Heb je genoten van je leven?' vroeg Sophie grijnzend. 'Um ja, hoezo vragen jullie dat?' Omdat je zo meteen dood gaat.' lachte Annabel gemeen. 'Hoezo ga ik dood en hoe weten jullie dat?' Sophie keek Annabel aan en ze zei: 'Wij gaan je zo vermoorden. Dan is Perrie verdrietig. Dan zijn wij degene die haar gaan troosten. We worden beste vrienden. Dan kunnen we eindelijk beroemd worden en dan zijn we van jou af!' Jill keek ze met angst aan. 'Ik ken jullie niet en die Perrie ook niet. Jullie hoeven me niet te vermoorden. Ik ga straks toch weg van hier.' Annabel kwam naar Jill toe en zei: 'Jij bent ook altijd zo naïef. Wat nou als je geheugen terug komt? Dan wil je weer terug naar Perrie en vertel je alles over ons.' Ze pakte Jills hoofd vast en Sophie kwam aanzetten met een raar geel drankje. 'Drink dit.' Jill weigerde en toen ze de beker tegen haar lippen voelde, hoorde ze: 'Stop!' Jade kwam aangerend en sloeg het drankje uit Sophies handen. 'Wat denken jullie wel niet wat jullie doen! Jullie zijn gek!' gilde Jade terwijl ze Sophie op de grond tackelde en op haar ging zitten. Annabel rende naar de nog steeds slapende Perrie toe. 'Laat Sophie nu gaan, of Perrie gaat eraan.' Ze haalde een mes uit haar zak en drukte die tegen Perrie's nek. Perrie werd wakker en schrok. 'Wat is dit?' vroeg ze bang. 'Wil je blijven leven? Vraag dan aan je vriendinnetje of ze Sophie los laat.' Jill drukte op de rode knop naast haar bed. Annabel en Sophie waren te druk bezig om het op te merken. 'Jade, alsjeblieft. Laat haar gaan.' Annabel grijnsde en zei: 'Luister naar haar. Anders gaat ze dood. Heel erg pijnlijk.' Jade twijfelde en liet Sophie los. Meteen pakte ze Jade vast. 'Sophie, geef Jade maar aan mij. We moeten nog steeds afmaken waar we mee bezig waren.' Sophie liep rustig met Jade naar Annabel toe. Annabel duwde het mes steviger tegen Perrie aan. 'Jullie bewegen straks niet.' Sophie pakte het rare drankje en op het moment dat Jill het weer tegen haar lippen aanvoelde, werd de deur open gegooid. 'Iedereen staan blijven!' riep een politieman. Hij richtte zijn pistool op Annabel en Sophie. Ze schrokken en Jill duwde Sophie op de grond. Meteen kwamen er 2 agenten die haar meenamen. Annabel stond nog steeds met haar mes tegen Perrie aan. 'Annabel, laat nou los. Er hoeven geen gewonden te vallen.' zei Jade. 'Nee, laat me gaan en dan laat ik Perrie misschien los. Maar eerst moet de politie weg.' Jill maakte oogcontact met de politie en die knikten. Ze liepen weg. 'Wacht maar Jill, ooit ga je er aan.' dat riep Annabel toen ze Perrie los liet en weg rende. Niet veel later kwam er een politieagent aan. 'Annabel is net aangehouden. Ze probeerde weg te komen, maar wij konden haar pakken.' Perrie rende naar Jade toe en ze gaven elkaar een knuffel. 'Gelukkig is het goed afgelopen. Ik kan het niet geloven dat ze Jill wilden vermoorden. Waarom wilden ze dat eigenlijk?' Ze keek Jill aan. 'Ze wilden mij vermoorden, zodat jij verdrietig werd, of zo. Dan konden ze jou troosten en beste vrienden worden met jullie. 1 ding snap ik niet. Hoezo zou ze beroemd worden als ze vrienden met jullie werden?' Perrie zuchtte: 'Zelfs dat weet je niet meer. Jade, Jesy, Leigh-Anne en ik zitten in de band Little Mix. Als de paparazzi ziet dat wij samen zijn, komen Annabel en Sophie op websites en magazines te staan.' Jill wreef over haar hoofd. 'Ik snap het niet. Waarom zouden beroemde mensen mij adopteren?' Omdat ik van jou hou, Jill!' zei Perrie meteen. De dokter kwam binnen met goed nieuws. 'Jill mag naar huis. Ze heeft geluk gehad dat ze het drankje niet heeft in genomen. We hebben het onderzocht. Het blijkt een hele giftige stof te wezen. Binnen een kwartier ben je dood.' Dankjewel Jade, dat je wakker was. Anders was Jill nu dood geweest.' De dokter fluisterde nog wat in Perrie's oor. Ze keken medelevend naar Jill. Jill stond op uit haar bed, maar haar benen waren nog slap van de injectiespuit. Perrie haalde snel een rolstoel en zo gingen ze naar huis. 'Je moet nu gaan slapen, wij helpen je wel mee op de trap.' zei Jade, terwijl ze Jill vastpakte. 'Ik ben nog niet moe!' protesteerde Jill. 'Het is voor je eigen bestwil. De dokter zei dat je misschien nog wel in slaap kon vallen na die prik.' Waarom moest ik dan überhaupt die prik? Jullie konden me toch ook gewoon alles uitleggen!' Perrie zuchtte en hielp Jade met Jill. 'Vertel het me dan!' Ze zeiden allebei niks en kwamen aan bij Jill haar kamer. 'Ik ga hier niet in, voordat jullie me de waarheid vertellen!' Jade duwde haar zachtjes de kamer binnen. Dat ging vrij makkelijk, omdat Jill nog slap was van de prik. De deur werd dichtgeslagen en ze hoorde een slot dichtgaan. Ze liep naar de deur, die was inderdaad gesloten. 'Laat me hieruit! Of ik bel de politie voor ontvoering!' Jill haar benen hielden het niet en ze viel op de grond. Ze zag een boek liggen en begon eruit te lezen. Na een uur hield ze op en dacht: Als die Perrie of Jade straks de deur opendoen, ren ik uit de kamer naar buiten. Ze gooide het boek keihard tegen de kast aan. Dat maakte een keihard geluid. Ze hoorde voetstappen op de trap en ging staan in een ren houding. 'Jill, gaat het?' hoorde ze Perrie en Jade tegelijk roepen. De deur ging open. Zo snel als ze kon, rende Jill naar buiten. 'Nee, blijf hier!' gilde iemand na. Het boeide haar niet en ze keek nog snel achterom. Perrie en Jade waren achter haar aan gekomen, maar die waren lang niet zo snel. Ze rende over een weg en ze zag al heel veel auto's aankomen. Ze kwam net op tijd bij de andere kant. Toen ze weer achterom keek, zag ze Perrie en Jade staan te wachten tot al die auto's weg waren. Ze rende snel door. Ze kwam in een park terecht en verstopte zich in 1 van de bosjes. Perrie kwam huilend aangerend en Jade rende er bezorgd achteraan. 'Ze rende toch echt hier naartoe. Ik heb het net zelf gezien. Wat nou als ze verdwaald en vannacht op straat moet slapen. Of nog erger: Dat ze wordt meegenomen door iemand. Ik zou het mezelf nooit vergeven.' Rustig Perrie. De dokter zei dat haar geheugen snel weer terug gaat komen. Ze herinnerd zich ons dan wel weer. Ze komt heus wel terug.' Jade legde een arm over Perrie's schouder heen en samen liepen ze weg. Jill stond op, ze was al een beetje stijf geworden van al dat stilzitten. Ze liep de tegenovergestelde richting op van Perrie en Jade. Ze kwam uit bij een wijk met grote huizen. Om alle huizen stonden hekken en er liepen bijna geen mensen. Ze zag 2 vrouwen lopen. Ze keek beter en zag de blonde vrouw naar haar wijzen. Oh nee, daar zijn ze weer! dacht Jill. Ze rende weer weg. Ze rende zo snel dat ze tegen iemand aan botste. Het was een man van ongeveer 20 jaar, met allemaal tatoeages en zwart haar. Iets in haar zei dat ze die man al kende. Ze negeerde het gevoel en zei: 'Sorry meneer. Ik wordt achtervolgd door 2 vrouwen. De blonde zegt dat ze mijn moeder is. Ik ben bang voor ze. Kunt u me helpen?' De man grijnsde en dacht na. 'Natuurlijk wil ik je helpen, kom maar mee naar mijn huis.' Hij sleurde haar mee naar binnen en zei: 'Hallo Jill, ik ben Zayn.'