Van Niets Naar Iets? Ft Little Mix

Hoofdstuk 52

Thomas (hadden jullie zeker niet verwacht? xD )

Thomas liep weg van Jill, Ellie en Perrie. Van zijn vader moest hij binnen 5 minuten thuis zijn. Hij zuchtte. Waarom moest hij toch altijd weg, wanneer het gezellig is. Maar ja, wat zijn vader zei, moest hij ook doen. Anders komt hij in de problemen. 

Thomas pakte snel zijn fiets en reed met een noodvaart naar huis. Hij reed langs het huis van Willem. Dat was één van zijn grootste pesters. Elke dag wanneer Thomas naar school ging, werd hij opgewacht door Willem en zijn groepje. Ze slaan hem in elkaar, schelden hem uit en vernederen hem. En dan te bedenken dat Thomas en Willem eerst beste vrienden waren. Thomas en Willem waren onafscheidelijk geweest. Totdat ze naar de middelbare school gingen. Willem raakte bevriend met bijna alle jongens van de klas. Thomas niet. Iedereen vond hem maar raar. Thomas trok zich hier niet veel van aan, want hij had Willem nog als vriend. Maar steeds vaker begon hij hier aan te twijfelen. Willem kwam nooit meer opdagen als ze hadden afgesproken en hij praatte op school nooit meer tegen hem. Thomas dacht dat dit wel zou over gaan, maar toen begon Willem hem uit te schelden en te slaan. 

Thomas zuchtte en fietste weer door. Zijn huis kwam in zicht. Toen hij zijn fiets in de garage had gezet en naar binnen liep, stond zijn vader met zijn armen over elkaar op hem te wachten. 'Alweer te laat.' zei hij op een boze toon. 'Maar pap, ik ben maar een minuut te laat!' Zijn vader zuchtte. 'Hoe vaak moet ik het nog zeggen? 5 minuten is 5 minuten. Niet meer, niet minder. Je luistert nooit! Je bent een waardeloos verwend nest! Je hebt onderdak en eten, maar je doet er niks voor.' 

Thomas vader liep dreigend op Thomas af en gaf hem een stomp in zijn maag. Thomas viel op de grond. Hij trapte hem nog een paar keer en liep toen weg. Thomas' moeder kwam er ook aan gelopen. Ze had een sigaret in haar mond een een flesje bier in haar hand. Ze keek hem even aan en zuchtte. 'Wat hebben we nou aan jou? Je kan niet eens voor jezelf opkomen.' Ze nam een slok bier en gooide het flesje tegen Thomas aan. 'Ik wilde dat je nooit was geboren. Alles was beter geweest als jij er niet was.' Er rolde een traan over Thomas' wang. 'Ook nog janken?! Jongens huilen niet. Dit is wat huilende jongens krijgen.' Ze liep naar hem toe en drukte haar sigaret uit op Thomas zijn arm. Hij schreeuwde het uit van de pijn. Zijn moeder liep hoofdschuddend weg. 'Hij kan ook nergens tegen.' mompelde ze. 

Thomas stond langzaam op en liep voorzichtig naar zijn kamer. Die deed hij snel op slot en bekeek zijn verwondingen. Ik wilde dat ik volwassen was en weg kon gaan. Waarom overkomt mij dit altijd! Waar heb ik dit aan verdiend?! 

Pling!  Thomas hoorde dat hij een bericht kreeg. Toevallig was het van Jill. 

Heei Thom. Perrie en ik gaan helaas morgenmiddag alweer naar huis. Wil je morgenochtend nog afspreken, zodat we afscheid kunnen nemen? 

Thomas schrok. Nee! Dit mag niet! Eindelijk had hij een iemand die hem aardig vond! Natuurlijk was Ellie er ook nog, maar met Jill was het anders. Zij was de enige die hem ooit heeft geholpen. En ze is ook zo aardig en mooi. Die ogen, daar kon hij wel in verdrinken!

Hij besloot haar een bericht terug te sturen. 

Oké, spreken we af bij Ellie's huis? Stuur me het adres maar, dan kom ik zo snel mogelijk. Jammer dat je alweer moet gaan. Je bent hier maar zo kort.

Thomas legde zijn mobiel op zijn nachtkastje en liep zo stil mogelijk naar de keuken. Gelukkig was er niemand. Hij keek in de koelkast. Er lag nog een appel, 2 crackers en een plakje kaas. Hij pakte alles en vulde een glas water. Snel ging hij weer naar boven en deed zijn deur op slot. Hij at alles op en ging op zijn bed liggen. 

Nu maar hopen dat Jill niks merkt van mijn verwondingen.

De volgende dag

Jill