Van Niets Naar Iets? Ft Little Mix

Hoofdstuk 54

Jill

De laatste 2 weken is Zayn hier elke dag geweest. In het begin vond ik er nog niet vreemds aan. Ik dacht dat hij gewoon aardig wilde doen. Hij had zelfs Perrie een hond gegeven, zoals ik hem had gevraagd. Maar hij komt nu elke dag en ik begin het verdacht te vinden. Perrie vind dat ik overdrijf en Jade lijkt hem nu ook te vertrouwen. 

*2 weken geleden*

Perrie was met Jade, Jesy en Leigh-Anne aan het skypen. Ze waren aan het overleggen over het nieuwe album. Jill was bezig met haar huiswerk. Ineens werd ze gebeld. Het was Zayn. Perrie keek even haar kant op, maar ging toen weer door met skypen. 

Zayn: Jill, je moet straks iets doen.

Jill: Wat dan?

Zayn: Ik bel zo aan. Je moet dan open doen. Ik heb een cadeau voor Perrie, die ze nog niet mag zien. 

Jill: Ehm, oké. Tot straks dan. 

'Wie was dat?' vroeg Perrie nieuwsgierig. 'Ehm. Iemand van mijn klas. Ze wilde wat vragen over een project.' 

'En ze komt straks langs?' Jill keek haar vragend aan. 'Nee?' Perrie lachte. 'Waarom zei je dan: tot straks?' Jill werd rood. 'We gaan zo.. eh.. skypen om alles te overleggen.' 

'Oh.' zei Perrie en ze draaide zich weer om naar het beeldscherm. Dat ging net goed, dacht Jill. Ze speelde wat spelletjes op haar mobiel tot de deurbel ging. 'Ik ga wel!' riep ze meteen en rende naar de deur. 

'Hey Jill.' fluisterde Zayn. Hij had een grote doos in zijn handen. Hij keek even naar Perrie die met haar rug gekeerd naar de computer aan het kijken was. 

'Is het goed als ik dit even uit zicht zet?' vroeg hij en Jill knikte. Hij zette in de voorraad kast. Hij liep stil naar Perrie toe. 'Jill, wie is daar?' vroeg ze, nog steeds niet kijkend. Zayn deed zijn handen voor Perrie's ogen. '3 keer raden.' zei hij met een hele hoge stem. 'Zayn?' vroeg Perrie. Zayn haalde zijn handen voor haar ogen. 'Hoe wist je dat?' vroeg hij. 

'Ik herkende je handen en je gebruikt altijd dezelfde hoge stem.' grinnikte ze. 'Dat is waar.' zei hij. 'Ik heb iets voor je.' Perrie draaide zich om en keek verbaasd naar Zayn, toen hij met een groot cadeau aan kwam lopen. 'Voor mij?' Zayn knikte. 'Kijk er maar in.' 

Perrie keek er in. Er zat een hond in. 'Omg! Is hij voor mij? Hoe heet hij?' Zayn lachte. 'Ja, hij is helemaal van jou. Hij heeft nog geen naam, die mag jij bedenken.' 

Perrie haalde de hond uit de doos. 'Ik weet het! Jill en ik hebben gisteren een film gezien over een hond. Die heette Hachi. Zo noem ik hem!' De hond begon te blaffen en met zijn staart te kwispelen. 'Volgens mij vindt hij het leuk.' lachte Jill. 'Ik heb nog meer!' zei Zayn. 'Het ligt in mijn auto.' Hij liep naar de auto en even later kwam hij terug. Hij had een voer- en waterbakje, een hondenmand, halsband en speeltjes.

Hachi blafte toen hij alles zag. 'Dank je, dank je, dank je Zayn!' riep Perrie blij. Ze omhelsde hem. Perrie pakte Hachi op. 

'Jill, kun je een foto maken voor Instagram? De Mixers vinden Hachi vast heel leuk.' Jill pakte haar mobiel. 'Zullen we de foto in de tuin maken?' stelde Zayn voor. 'Wat vind jij ervan Hachi?' vroeg Perrie. Hachi blafte blij. 'Dat is vast een ja.' lachte Jill. Ze liepen naar buiten. Jill maakte de foto. 

*2 weken later*

Jill zat boven op haar bed met Hachi te spelen. Zayn en Perrie waren naar de stad, alweer. Ze zijn er nooit meer. Maar goed dat Hachi er is, anders had Jill zich altijd verveeld. 'Wil je even wandelen?' vroeg Jill. Hachi blafte en ging voor de deur staan. Jill pakte de hondenriem. Ze liepen naar buiten.  Jill besloot om naar het hondenpark te gaan. Eenmaal aangekomen, liet ze Hachi los vrij lopen. Hachi rende blij achter de andere honden aan. Jill ging op een bankje zitten. Een meisje van ongeveer 6 jaar kwam naast haar zitten. 'Hallo, is dat jouw hond? Hij is heel erg schattig!' ze wees naar Hachi. Jill lachte. 'Ja, dat is mijn hond. Hij heet Hachi.' Het meisje begon te roepen. 'Lucy! Lucy!' Er kwam een hond aangerend. Het was een Golden Retriever. 'Dit is Lucy. Ze is mijn hond.' Jill aaide Lucy. 'Wat een lieve hond.' Hachi kwam er ook aan. Lucy ging voor het meisje liggen. Hachi sprong bij Jill op schoot. 

'Ik ben Lily.' zei ze en stak haar hand uit naar Jill. 'Ik ben Jill.' Jill schudde haar hand. 'Zijn je ouders hier ook?' Lucy keek naar beneden. 'Die zijn er nooit, ze zijn altijd aan het werken. Daarom hebben ze Lucy voor me gehaald. Die kan me dan gezelschap houden.' Jill schrok. 'Maar je bent nog zo klein!' Lucy zei: 'Ik ben 5, over een week 6! Maar ik kan al heel veel! Zoals eten maken en schoonmaken. Dat doe ik altijd.' 

'Dat doe je zelf?!' vroeg Jill verbaasd. 'Ja! Ik heb het van Debbie geleerd, dat was mijn buurvrouw. Maar toen Debbie verhuisde, moest ik alles zelf doen. Knap hè?' zei Lily trots. 'Weet je wat? Je mag wel met mij mee naar huis.' Lily sprong enthousiast op. 'Echt waar?' Jill knikte en lachte. 'Zullen we gaan?' Lily maakte de hondenriem bij Lucy vast. Jill deed hetzelfde bij Hachi en zo liepen ze naar huis. Zo te zien was Perrie er ook weer. 

Toen ze binnen waren, kwam Perrie aangelopen. Ze zag Lily en ze keek Jill verbaasd aan. Lily was verlegen en stapte achter Jill. 'Lily, dit is Perrie. Perrie, dit is Lily.' 

'Je hoeft niet verlegen te zijn, ik doe je niks.' zei Perrie en ze ging op haar knieën voor Lily zitten. Lily stapte weer naast Jill en keek nieuwsgierig naar Perrie. 'Hoi Lily. Wat een leuke naam heb je.' Lily keek vrolijk naar Perrie. 'Dankjewel!' Perrie glimlachte. 'Wil je limonade?' Lily knikte enthousiast. Perrie deed de deur naar de woonkamer open. Lily rende erdoor heen en sprong op de bank. Perrie en Jill lachten. 

Perrie liep naar de keuken. Jill volgde haar. 'Perrie, mag Lily hier eten? Ze heeft me verteld dat haar ouders er nooit zijn. Daarom moet ze alles zelf doen. Eten koken en schoonmaken. En ze is nog maar 5!' Perrie schrok hiervan. 'Natuurlijk mag ze hier blijven eten!' Ze schonk de limonade in. 'Ze mag hier zolang blijven tot haar ouders terugkomen. Je kan een kind van 5 jaar toch niet alleen thuis laten?!' 

'Dan eten we dus met vier?' hoorde Jill achter haar. Ze zuchtte. 'Wat doet hij hier?!' vroeg ze boos aan Perrie. 'Zayn eet met ons mee, hij heeft net chinees gehaald.' 

'Maar hij is er altijd! Wij zijn nooit meer eens alleen. Altijd is hij er!' protesteerde Jill. 'Ik ben er ook nog.' zei Zayn. 'Jill, wees blij dat het weer eens goed gaat tussen ons.' zei Perrie en ze liep weer naar de woonkamer met limonade. Jill keek Zayn even boos aan en liep toen achter Perrie aan. Lily was met Lucy en Hachi aan het spelen. 

'Hier is je limonade Lily.' Lily stond blij op en nam een grote slok. Toen zag ze Zayn. 'Oh en dit is Zayn, een vriend van mij.' Lily zwaaide naar hem. 

Jill ging naast Lily zitten. 'Wanneer komen je ouders weer thuis?' vroeg Perrie. 'Morgenmiddag.' zei Lily en ze ging Lucy aaien. 'Wil je dan blijven slapen?' Lily keek Perrie met grote ogen aan. 'Jaa!' zei ze blij. Perrie glimlachte. 'Dan zal ik zo wel het bed klaarmaken in de logeerkamer, of wil je bij Jill slapen?' 

'Bij Jill!' riep ze meteen. Jill lachte om Lily's enthousiasme. Zayn had ondertussen de tafel gedekt en zei dat ze konden eten. Na het eten legde Perrie een matras naast Jills bed en maakte die op. Lily zag er moe uit en daarom brachten Perrie en Jill haar op bed. Meteen viel Lily in slaap. 

Toen ze uit Jills kamer waren, zei Jill tegen Perrie: 'Kun je alsjeblieft morgen thuisblijven en niet met Zayn weggaan. Je bent bijna elke dag weggeweest met hem voor 2 weken. Ik voel me eenzaam.' Perrie schrok hiervan. 'Oh Jill, sorry! Ik wist niet dat je je zo voelde. Nu je het zegt heb ik het door. Ik heb veel te veel tijd met Zayn doorgebracht en niet met jou. Weet je wat? We houden morgen nadat Lily weg is een moeder-dochter dag. Jill zag dat Perrie echt spijt had en glimlachte. 'Geen Zayn dan, hè?' Perrie glimlachte. 'Geen Zayn.' 

Zayn

Zayn liep naar zijn huis. Perrie had hem net verteld dat ze meer tijd met Jill wilde besteden. Hij snapte het wel, maar vond het niet leuk. Hij was zo blij dat Perrie hem weer vergaf. Het liefst was hij 24/7 met Perrie. Hij wilde weer verkering met haar. Hij wilde dat ze met hem trouwde en dat ze schattige kinderen kregen zoals Lily. Hij glimlachte bij de gedachte. Maar Perrie ziet hem als een vriend. Hopelijk, op een dag, komt daar verandering in.