............................................
ทิมมี่ถอนใจเบาๆเมื่อปิดประตูเขาไม่เข้าใจว่าทำไมริคคาโดจึงเกลียดอีริคนักทั้งๆที่อีริคแทบไม่เคยเอ่ยถึงริคคาโดในทางไม่ดีให้เขาฟังเลยสักครั้งแต่ทุกครั้งที่เอ่ยถึงอีริค ริคาโดมักจะบอกให้อยู่ห่างๆให้ระวังราวกับว่าหมอนั่นจะฆ่าเขาได้ในทันทีที่เขาเผลอกลับกันตัวอีริคเองก็คอยเตือนให้เขาระวังตัวแล้วยังบอกอีกว่ามีคนจ้องคอยทำร้ายเขาอยู่....แล้วใครกันแน่ที่จะทำร้ายเขา ใครกันแน่ที่เขาต้องอยู่ห่างๆ หลายอย่างที่ขัดแย้งทำให้เขาทั้งสับสนและไม่เข้าใจ ก่อนเขาจะคิดอะไรมากไปกว่านั้นเสียงเรียกเข้าของมือถือที่วางไว้บนเตียงก็ร้องขึ้นมาเบาๆ
"ฮัลโหล...."เขาตอบกลับไปเพราะไม่แน่ใจว่าเป็นใครมันเป็นเบอร์ใหม่ที่เขาไม่คุ้นเคย
"ทิมมี่....นอนแล้วเหรอ..."เสียงทุ้มเบาที่ตอบกลับมาทำให้เผลอยิ้มออกมาแต่กลับแกล้งตอบออกไปเบาๆ
"ยังครับ....ขอโทษ!!...ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครครับ???..."เสียงปลายสายหัวเราะเบาๆราวขบขันทำให้ทิมมี่ย่นจมูกอย่างหมั่นไส้
"ออกมาพบคนไม่รู้จักหน่อยได้ไหม...คิดถึง!..."เสียงปลายสายอ้อนมาเบาๆคำว่าคิดถึงทำให้มุมปากคนฟังแย้มกว้าง
"แต่ฉันจะนอนแล้ว...."ทิมมี่ตอบกลับไปเหลือบดูนาฬิกาเกือบสี่ทุ่มแล้วเขาแน่ใจว่าอีริคต้องอยู่ไม่ไกลจากนี่ป่านนี้ยังไม่ยอมกลับบ้านอีก
"ใจร้ายจังเลยน้า....ทั้งที่ฉันคิดถึงนายขนาดนี้..."เสียงปลายสายตัดพ้อไม่จริงจังนัก
"อยู่ไหน??...ป่านนี้แล้วทำไมไม่กลับบ้าน..."ทิมมี่ถามกลับไป อยากจะบอกอีกฝ่ายว่าเขาก็คิดถึงเหมือนกันแต่ก็เก็บเอาไว้ไม่ได้บอกออกไป
"อยู่ใกล้ๆนาย...นะ...ทิมมี่ออกมาหาหน่อย...นะ..."เสียงออดอ้อนดังมาอีกครั้งทำให้คนฟังอ่อนใจถอนใจเบาๆเพราะเริ่มใจอ่อน
"อืม...ก็ได้ตอนนี้นายอยู่ไหน???..."สุดท้ายก็ตอบออกไปคว้าเสื้อเชิร์ตแขนยาวมาสวมทับเสื้อกล้ามที่ใช้ใส่นอนก่อนเปิดประตูออกไป
Ep.14
Start from the beginning
