Het Echte Verhaal Van Peter Pan

20|Endgame: Fairytale

"Uh... bijna tien jaar geleden geloof ik", zei hij. Ik knikte en stond op. Ik liep naar een kast waar een foto van peter stond als baby, een vrouw die dezelfde ogen had als die van peter en peters vader.

Ik draaide me weer naar de man om. "Heb... heb je wel naar hem gezocht toen hij was verdwenen?", vroeg ik en de man keek schaamtelijk naar beneden. Hij schudde met zijn hoofd. Ik keek Fawn kort aan die verbaasd terug keek. "Dus... dus je vroeg je al die tijd niet af waar hij was?", vroeg ik en liep naar de man toe.

Hij zuchtte diep en keek op. "Eerst niet, nee. Ik dacht dat hij me gewoon bang wou maken. Toen hij nog steeds niet terug kwam na een paar weken-". Ik keek hem ongelofelijk aan en draaide me van hem weg. Hij vervolgde.

"Na een paar weken ben ik hem gaan zoeken. Door de straten geweest, aan mensen gevraagd of zij hem hadden gezien. Na drie dagen ben ik naar de politie gestapt, maar ook zij konden hem nergens vinden...". Hij stopte even en ik keek hem minachtend aan. Wouw, geen wonder dat peter zo onhartig is. Zijn eigen vader, de enige die hij nog had, degene die het hem had moeten leren, wist zelf niet beter.

Hij ging weer verder. "Ik sliep niet voor dagen, ik at niet voor dagen en ik sloeg bijna alles in en aan ons huis kapot. Ik was zo boos op mezelf. Ik was boos, omdat ik nooit goed voor het jochie gezorgd heb. Ik was boos, omdat ik die jongen ergens heen liet gaan, ik wist niet waar, en het kon me niks schelen. Ik was boos, omdat ik alweer iemand verloren had en ik had Maria, peters moeder, belooft dat ik goed voor hem zou zorgen...", zei hij en kneep in zijn neusbrug om de opkomende tranen te vermijden.

"Ik deed hem pijn... echt pijn. Het-het spijt me. Het spijt me zo erg", fluisterde hij en ik keek meelevend naar Fawn. Ze keek meelevend kort terug en richtte haar aandacht weer op de man.

"Wat nou als er een manier was waardoor je alles toch nog kon fiksen?", vroeg Fawn en hij keek vragend op. "Peter is nog al gek geworden nadat hij weg ging en we denken dat als jij naar hem toe gaat en sorry zegt ofzo... dat hij misschien weer zijn oude zelf zou kunnen worden", zei ze en peters vader keek ons raar aan. "Waar is peter dan?", vroeg hij. Opeens hoorden we een harde knal van verderop en ik keek hem aan.

"Peter is waar het gevaar ligt", zei ik en hij stond op. We liepen naar buiten en ik zag de schepen al verderop liggen. Ik wees naar de Jolly Roger. "Daar. We moeten naar dat schip. Kapitein haak brengt ons wel naar peter", zei ik en we renden naar het huis waar het schip naast stond.

We liepen de brand trap op, nadat we een paar keer tegen mensen waren opgebotst, en renden naar de Jolly Roger die iets hoger van het huis zweef. "Haak!", riep ik. Ik hoorde het gekletter van zwaarden. "Haak!!", riep ik nog harder en even later werd er een ladder van touw naar beneden gegooid. We klommen het dek op en keken rond. Overal lagen verwonde of bewusteloze verloren jongens en piraten.

Haak stond bij het roer. Ik keek om naar Fawn en Samuel, peters vader, en gebaarde ze hier te blijven staan. Ik liep naar haak toe. Hij keek me met een schuin oog aan. "Wendy wat doe je hier? Jij hoort toch de mensen te helpen met evacueren?", vroeg hij en dook weg voor een pijl die op hem afgeschoten was.

Ik schrok even en zuchtte diep uit. "Ja, maar ik had een beter idee. Iets waardoor de stad misschien niet hoeft te evacueren", zei ik en hij keek me geïnteresseerd aan.

"Hoe dan?", vroeg hij terwijl hij me plots vliegensvlug naar zich toe trok en ik op het haartje na een pijl vermeed. Ik zat met mijn hoofd tegen zijn borstkas aan en trok me snel weer terug. "Ik was erachter gekomen hoe Jerry uit de spreuk van peter was gekomen en ik denk dat ik dat ook bij peter kan doen omdat hij nu heel zwak is enzo", zei ik en haak keek me ongelooflijk aan.