Het Echte Verhaal Van Peter Pan

16|Escape

Sia- unstoppable
____________________

*Wendy

Ik zat in een niet zo heel comfortabele stoel in het midden van peters hut. Hij stond met zijn rug naar mij toe gericht en ik zag aan zijn houding dat hij nogal gespannen was. Hij frummelde aan iets dat op martel gereedschapjes leek.

Gaat hij me nou martelen? Hij is nog kouder dan ik dacht. Hij draaide zich naar me om en keek me van top tot teen aan. "Vind je het leuk wat je ziet?" Zei ik en keek hem spottend aan. Hij liet zijn hoofd zakken en zuchtte diep. "Je gaat me alles vertellen wat je weet Wendy. Wat je weet over mij, mijn schaduw, alles".

Ik keek hem afwachtend aan. Hij liep naar me toe en knielde voor me neer. Ik ontweek zijn blik en draaide mijn hoofd om.

Plots voelde ik zijn hand mijn kin vast grijpen en hij draaide mijn hoofd naar hem toe. Ik keek nu recht in zijn ogen die, hoe raar dit ook klinkt, er gebroken uitzagen. "Ik wil je echt geen pijn doen Wendy... alsjeblieft, help me jou geen pijn doen", zei hij met een lagere stem. We keken elkaar een hele tijd intens aan.

Totdat ik in zijn gezicht spuugde.

"Als je serieus denkt dat ik jou, de man die kinderen steelt uit hun families, ooit zou helpen... ben je nog zieliger dan ik dacht" zei ik. Hij maakte zijn gezicht schoon met zijn hand, stond op en liep naar achter mijn stoel.

Plots rukte hij keihard aan mijn haar waardoor ik nu recht in zijn gezicht keek die boven de mijne hing. Ik gilde het uit van de brute daad en probeerde hem met gebonden handen van me af te duwen. "Als jij denkt dat je hier ooit mee weg komt, en niet alleen met het spugen maar echt alles, dan ben jij nog dommer dan ik dacht".

Hij liet mijn haar opeens los waardoor mijn nek knakte. "Auw! Sukkel!". "Taalgebruik. En zo ver ben ik nog niet", zei hij en schopte tegen mijn stoel waardoor ik voorover op de grond viel. Ik kreunde van de pijn.

"Mother-"

Maar voordat ik het scheldwoord kon uitspreken, had hij me al weer overeind getrokken. "Zijn er nog meer die jou helpen?", vroeg hij. "Wat denk je zelf?", kaatste ik terug en hij stond zuchtend op. "Je gaat dit niet makkelijk maken of wel?".

Ik glimlachte nep naar hem en hij trok een wenkbrauw omhoog, waarna hij tegen mijn stoel trapte en ik achterover viel. "Aah!" Ik knalde met mijn kop tegen de grond en gilde het uit. Hij greep mijn keel vast en keek me woest aan.

"Wie zijn er nog meer?!". "I-ik...". Het bloed steeg naar mijn hoofd en het voelde alsof mijn brein elk moment kon losbarsten. Ik gromde en schopte met mijn vrije been in zijn kruis, waarna hij kreunend mijn keel losliet en naast mij op de grond viel. "Dit meen je niet", zuchtte hij en ik keek naar hem om en lachte hem uit.

"Niet meer zo stoer nu of wel?", kuchte ik, nog steeds last van mijn keel. Hij stond op en maakte mijn handen los. Ik keek hem onbegrijpelijk aan. Liet hij me nou gaan? Plots hees hij me op en drukte me keihard tegen de muur aan, waarna hij me pierzend aankeek.

"Ik weet dat er nog meer van jullie zijn Wendy. Er zijn hier laatst een paar ex-bemanningsleden geweest die voor ene kapitein haak zochten. En ik mis precies één fee. Wat zijn jullie van plan? Huh? Proberen jullie mij te stoppen door...". Abrupt stopte hij middenin zijn zin en keek me met spleet ogen aan. Hij liet me los en nam een stap naar achter.

Ik keek hem gespannen aan. "Hij is in het bos of niet? Je maakte Jerry expres boos zodat jullie mijn schaduw konden vangen voor de tranen en kapitein haak is in het bos opzoek naar de timer, of niet?".

Mijn hart begon hevig in mijn keel te kloppen toen hij dichterbij kwam. "Wat is je plan wendy? Hm? Wat ga je nu doen?", vroeg hij en ik zag plots iets anders in zijn ogen. Iets dat me de stuipen op het lijf jaagde. Paranoïa.