Het Echte Verhaal Van Peter Pan

12|het plan

Betty who - human touch

Het was duidelijk. Fawn en Wendy moesten zien te voorkomen dat peter meer kinderen naar neverland zou brengen. Fysiek vechten zal niet lukken, hij was veel en veel sterker dan hen. Plus laten we zijn 'verloren' jongens niet vergeten.

Dus moesten ze achter zijn rug om een meesterplan bedenken om van hem af te komen.

Het zal niet alleen hem stoppen, maar ook de harten van de verloren jongens zullen terug gegeven worden en neverland zal verdwijnen. Fawn legde uit hoe hij gestopt kon worden. Ze moesten opzoek naar de timer en de traan van peter's schaduw erin stoppen.

"Hoe krijgen we in Gods naam nou een traan van zijn schaduw? huilen schaduwen eigenlijk wel?",vroeg Wendy ijsberend in de hut. "En hoe vinden we die timer? heb jij soms een giga-magische-timer-opspoorder?". Fawn schudde haar hoofd en ijsbeerde met Wendy mee. "Nee, maar het kan niet ver van hier zijn. Ja, ik weet zeker dat het wel even zoeken wordt, want hij wilt natuurlijk niet dat andere het vinden, maar ik denk dat hij het wel dicht bij zou willen hebben", zei ze.

Wendy zuchtte. "En hoe vinden we zijn schaduw?". Fawn ging weer staan op de tafel en keek wendy geërgerd aan. "Ik weet het niet Wendy, maar dit is de enige manier. En we moeten snel zijn want hij gaat de kinderen ontvoeren over drie dagen". Buiten klonk er plots een harde toeter. "Ik moet weg, die toeter betekent dat iedereen terug naar het kamp moet. Als ik klaar ben kom ik meteen weer terug". Fawn knikte en Wendy rende de boomhut uit, terug naar het kamp.

Daar aangekomen was het tijd om de strategie vast te leggen. Wendy en nog twee andere verloren jongens moesten hier blijven om een oogje in het zeil te houden. Een groep van tien zou op de grond zoeken, een groep van tien zou bij de ramen zoeken, een groep van tien zou over de stad vliegen en een groep van zeven zal bij de afgesproken plek staan waar ze de kinderen een voor een op het schip zouden zetten en als die gevuld was zal die vertrekken naar Neverland.

Peter had met zijn magie en fantasie een vliegende schip laten verschijnen die op de rand van Neverland zweefde. De jongens moesten de boot klaar maken. Eten moest gebracht worden, bedden en er werden kooien in gezet zodat de jongens die ze ontvoerden erin konden.

Nadat Wendy wat kleren had ingepakt, glipte ze uit het kamp en rende weer zo snel als ze kon naar de hut. Opeens werd ze bij haar arm gegrepen en in de bosjes getrokken. "What the Hell?!", vloekte ze. Ze struikelde over haar voet, maar voordat ze de grond raakte werd ze nog snel gevangen door twee sterke armen.

Ze keek op en zag het knappe, grijnzende gezicht van kapitein haak. Ze staarde hem even aan, maar toen hij met zijn ogen knipperde werd ze weer terug getrokken in de realiteit. Ze kuchte. "Uhm, je kan me nu wel loslaten".

Hij leek even na te denken en knikte. "OK, wat jij wil". Hij liet haar los en ze viel met een klap op de grond. "Auw! Jack ass!! Waarom deed je dat?!", zei ze en leunde op haar ellebogen. "Een, Omdat je het vroeg en twee, vergelijk me alsjeblieft niet met Jack freaking Frost. Pff, de nepperd.", zei hij en grijnsde. Ze keek hem vragend aan. "Jack wie?", vroeg ze en hij lachte. "Inderdaad ja".

Hij pakte haar hand en tilde haar in een keer op. Ze rukte haar hand uit zijn greep en veegde de aarde van haar broek af. "Ik hoef jou hulp niet", zei ze en liep stevig door. "Dus dan hoef je mijn boot ook niet?!", riep haak haar nog na. Ze bleef abrupt staan, draaide zich met een ruk om en keek hem vragend aan. "Je hebt een boot?", vroeg ze terwijl ze haar armen over elkaar deed.

Hij knikte en liep naar haar toe. "Heb je mijn hulp nu wel nodig?", vroeg hij terwijl hij nog steeds op haar af liep, waardoor ze gedwongen werd om naar achter te lopen. Ze stopte toen ze tegen een boom aankwam. Haak stond nu zo dicht bij dat hun neuzen elkaar bijna raakte.