Het Echte Verhaal Van Peter Pan

11|de verklaring

Kygo - it ain't me ft. Selena gomez

Hier stond ik dan. Voor een van de knapste jongens die ik ooit heb gezien. Bruine tint, zwart haar, bruine ogen en natúúrlijk niet te vergeten zijn gespierde lichaam die je, ondanks zijn shirt met jackje aan, nog steeds kon zien.

Maar natuurlijk kon het universum me dit niet gunnen en was het te mooi om waar te zijn, want deze knappe jonge man moest natuurlijk wat aparts of raars hebben. En dat moest zo nodig, een haak als hand zijn.

Alsof mijn leven niet al raar genoeg was.

Terug in de realiteit. Ik schudde zijn 'haak' en glimlachte ongemakkelijk. Opeens duwde hij mij in de bosjes en net voordat ik iets wou zeggen, legde hij zijn hand op mijn mond als teken dat ik mijn mond moest houden.

Ik knikte en hij haalde zijn hand (die verassend zacht was) van mijn mond. We hoorden een paar mensen langs de bosjes lopen en we hielden gespannen onze adem in. "Hij moet hier ergens zijn. Ik zag hem dat meisje weg duwen", zei dezelfde man als dat ik eerst hoorde en die blijkbaar die pijl naar mij wou schieten.

De lafaard.

"Kom op", zei een andere man. "Laten verder in het bos gaan, misschien zijn ze wel weggerend". Nadat we er zeker van waren dat ze weg waren, kwamen we uit de bosjes vandaan.

"Wie waren dat?", vroeg ik. Dit was wel de eerste keer dat ik met een onwijs knappe jongen met een haak als hand in de bosjes verstopt was voor iemand die een pijl naar mijn hoofd wou schieten. "Zij zijn mijn bemanning", zei hij en haalde een hand door zijn haar. Ik fronste.

"Welke bemanning wilt zijn kapitein nou vermoorden?". Hij keek me onschuldig aan. "Nou... het kan zijn dat ze me betrapten toen ik probeerde weg te sluipen van de boot met het goud", zei hij en grijnsde.

Het was te mooi om waar te zijn...

Ik zuchtte. Dit is niemand meer dan een arrogante piraat die alles voor zichzelf wou houden. Ik keek hem nog even ongeïnteresseerd aan, draaide me om en liep weer in de richting van de boom hut.

"Hey! Wacht!". Hij rende naar me toe en liep met me mee. Ik liet een geïrriteerde zucht horen en bleef abrupt staan. Ik draaide me om om hem aan te kijken, maar in plaats daarvan keek ik recht tegen zijn borstkas aan. Ik keek omhoog en zag hem naar mij grijnzen. "Mooi uitzicht?". Grapte hij.

Ik liet een geïrriteerde zucht horen en liep weer verder. "Dus... Ik weet je naam nog niet", zei hij. "Wendy, en ik zeg het alleen omdat je me net gered hebt". Hij knikte. "Ok Wendy, wat doe je hier diep in het bos waar het loert van de rovers?". En toen pas schoot het me te binnen.

Ik stopte en legde mijn hand op zijn borstkas om hem te laten stoppen met lopen. Ik keerde naar hem om. "Zei je nou net dat je een kapitein bent? Met een bemanning enzo?".

Hij schudde zijn hoofd. "Nee, ik ben een kapitein zonder bemanning" zei hij en glimlachte beschaamd. "Dat betekent dus dat je een boot hebt, toch?". Hij knikte met zijn hoofd. "Ja, tenminste, als je daarmee bedoeld dat ik een boot hád. Die is overgenomen door mijn eigen bemanning die me nu willen ophangen".

Ik sloeg met mijn hand op mijn voorhoofd. "Man wat voor kapitein ben jij?!", zei ik gefrustreerd en liep weer door. Ik moest snel zijn voordat Peter zich ging afvragen waar ik was. Maar natuurlijk liep de knappe maar oh zo irritante kapitein haak met me mee. "Maar ik kan het wel terug krijgen!", zei hij en stopte me door mijn arm te pakken.

Ik fronste en gehaast liet hij mijn arm weer los. "Dankje maar... Ik denk dat het beter is als jij terug gaat naar jouw leven en ik naar de mijne". Ik liep weer door. Het bleef een tijdje stil dus ik was nieuwsgierig of hij nog steeds achter mij liep.

Ik keek om maar zag niemand.

Vreemd... is hij nou zomaar weg gegaan?

Even later zat ik in de boomhut op een stoel en fawn stond op de tafel voor me. Ik had haar het hele verhaal verteld van wat er was gebeurd sinds we hadden opgesplitst tot nu.

Fawn had gespannen meegeluisterd en nu wachtte ik op haar reactie. Ze ijsbeerde, schudde haar hoofd en zei: "Dit is erg, dit is heel, heel erg". Ik keek haar vragend aan. "Kijk, op mijn reis ben ik erachter gekomen dat Peter een soort magische timer heeft", zei ze. Nu keek ik haar met een verwarde blik aan.

"Op mijn reis ging ik op zoek naar iets en door het vele reizen langs werelden...". "Wacht, zei je nou net werelden?!". Onderbrak ik haar. "Ja werelden. Mag ik nu verder?". Ik knikte en ze ging weer door. "Een lange tijd geleden, bestond dit zwevende eiland nog niet.

Toen Peter nog een klein kind was, had hij het heel moeilijk. Zijn moeder heeft hem in de steek gelaten, zijn vader hield niet van hem en hij moest elke dag hard werken. Hij was heel ongelukkig.

Maar ondanks al het verdriet en lijd, bleef hij mooie dromen krijgen over een land waar je als je het graag genoeg wilde, als je er echt in geloofde, je het dan kon laten verschijnen. Hij geloofde het omdat hij ergens hoop van nodig had. Iets dat zijn vreselijk leventje misschien een beetje op zou fleuren.

Later werd hij hiernaartoe genomen en iemand liet hem de magische timer zien. Ik heb een boek daarover gelezen. Het is gemaakt door iemand die de tijd kon manipuleren. Die persoon was overleden, maar de magie bestond nog steeds in de timer. De spreuk werkt zo: omdat Peter zijn inspiratie voor dit eiland had gehaald uit zijn lijden en verdriet, moest hij de harten hebben van jongetjes die zich net zo precies voelden.

Als hij dat niet doet,  zal de timer aan gaan en heeft hij maar ongeveer vierentwintig uur te leven. Maar als hij in één keer heel veel harten veroverd, dan zal de timer een soort 'time out' krijgen. De Timer zal dan geen invloed meer hebben op Peters leven en hij zal zelfs sterker worden, waardoor hij de hele wereld zal kunnen veroveren".

Ik schrok. Als dat gebeurd, dan zijn het de kinderen die geen leven meer hebben! "Er is meer. Als de time out wordt ingezet, dan zullen alle harten die Peter heeft veroverd verdwijnen in de magie die Peter onsterfelijk maakt. Maar als de harten verdwijnen...".

"Dan zal iedereen op dit eiland sterven...", Onderbrak ik haar. Ik nam een diepe zucht, stond op en liep naar het raam. Dit is verschrikkelijk! Hij zal al die kinderen vermoorden als hij hier zo mee doorgaat. Mijn broertjes ook als het hem lukt over drie dagen.

Dit mag niet gebeuren! Zo veel levens staan op het spel. Fawn en ik zijn dus de enige die hem kunnen en móeten stoppen! Ik draaide me naar haar om en keek haar kort aan. "We moeten hem stoppen fawn, we mogen hem hier niet mee laten weg komen en wij zijn de enige die wat kunnen doen". Fawn knikte. Ik nam een stap naar voren. "Wat is het plan?".

Wordt vervolgd...

***
Vragen, comments of votes altijd welkom!