Het Echte Verhaal Van Peter Pan

5|Wendy Darling

Hailee steinfeld, grey - starving
____________________

*Wendy Darling

"Michael! John! Het is bedtijd voor jullie!", riep mama. "Waarom moet Wendy niet slapen?!", riep de jongste broer beneden in de woonkamer. "Omdat John, Wendy haar schoolwerk af moet maken". Na nog heel wat gezeur en gekwebbel gingen Michael en John eindelijk naar bed.

Er werd geklopt op mijn deur. "binnen", zei ik. Mijn moeder kwam binnen. Ze had zoals gewoonlijk op elke vrijdag avond haar netste kleren aan voor een 'zaken' feest. "Wendy als je klaar bent ga je meteen naar bed ok? Je vader en ik gaan naar-". "Ja ja, een zaken feest, ik snap het".

Onderbrak ik haar. "Goed, ik ga nu, dag". Met die laatste woorden gaf ze me een zoen op mijn wang en sloot de deur weer dicht. Mijn ouders waren bijna nooit thuis en dan moest ik altijd voor mijn broertjes zorgen. Tenminste, dat neem ik aan. Mijn ouders hadden een oppas betaald, maar meestal zat zij voor de tv.

Ik wou dat ik een gewone familie had. Je weet wel, met een klein, knus huisje met een te kleine keuken waardoor we altijd voor de tv moesten zitten en we elke avond allemaal bij elkaar zaten. Maar hier, nou, het enige wat ik kreeg was spullen en geld.

Mijn ma denkt dat je iedereen blij kan maken als je maar geld hebt. Maar familie kan je niet betalen, daar moet je voor zorgen. Als ik het er een keer met ze over heb dat ze misschien wat minder moesten werken, dan deden ze net alsof ze een telefoontje hadden en liepen ze weg.

Daarom ben ik zo vaak bij mijn oma gaan logeren. Ze was net een moeder figuur voor me. We bakten bijna elke week koekjes of taart, en we gingen met mijn broertjes altijd naar de kermis en andere leuke dingen. Ze zei dat ookal geven mijn ouders ons weinig aandacht, dat dat niet betekende dat ze niet van ons hielden. Nu is ze er jammer genoeg niet meer. Ze overleed toen ik 12 was.

Nu zat ik dus elke dag opgescheept met die luie oppas en mijn irritante broertjes. En mijn vrienden? Die gingen meestal elke vrijdag avond wat op stap. Ik kon dat niet want ik moest al op mijn broertjes passen. Ik liet ze echt niet alleen met die luiaard die steeds mijn koekjes afpakte.

Hoe dan ook, ik wou dat mijn ouders normaal waren. Ik voel me gewoon... nou ja, ik voel me... verloren. Ik loop naar mijn raam, doe het open en fluister: "ik voel me verloren".

*schrijvers POV

Toen Wendy deze laatste woorden zei, hoorde de schaduw van peter pan dat. De schaduw was toevallig die nacht op zoek naar kinderen en toen hij het hoorde ging hij er meteen op af. De schaduw kwam bij het huis aan en vloog hij naar het raam. Hij zag twee jongetjes slapen.

Eentje van ongeveer 9 en de andere 11. De schaduw ging door het op een kiertje staande raam en keek naar de jongste. Heeft hij die woorden gezecht? Op dat moment kwam de oppas binnen om te checken of de jongens sliepen. Ze zag de schaduw en gilde. "OMG! WAT IS DAT?!"

de schaduw schrok en liet een ijzige geel horen. Wendy hoorde het en rende naar haar broertjes slaapkamer, waar ze de schaduw haar broertje zag proberen op te pakken. De oppas lag bewusteloos op de grond. "Hey!" Riep Wendy. "Laat mijn broertje met rust!".

De schaduw keek naar haar op en herkende de stem. De schaduw liet John los, en stortte zich op Wendy. Wendy kon nog net op tijd aan de kant springen.

De schaduw probeerde het weer, ontweek weer de greep en rende de gang op, achterna gezeten door de schaduw.

Ze rende de inloop kast van haar moeder in en sloot zich op. De schaduw bonkte een paar keer hard op de deur. Plots ging het op de grond liggen, gleed onder de deur door en greep Wendy vast. Hij deed de deur weer open en vloog vliegens vlug naar het raam, de straten in, met haar in zijn armen. Je kon haar broertjes haar naam nog horen roepen, die inmiddels wakker waren geworden. "Wendy!! Wendy kom terug!!"

Wendy keek met betraande ogen naar haar broertjes. Op een gegeven moment gingen ze steeds hoger, en hoger, en hoger totdat ze een zwevend land zag. "Waar breng je me naartoe?!", riep ze. De schaduw negeerde haar en vloog verder naar het onbekende land. Daar aangekomen liet de schaduw Wendy los in het midden van het kamp.

Alle jongens keken haar verbaasd aan. Ze hadden hier namelijk nog nooit een meisje gezien. Peter liep naar Wendy toe. "Nou kijk eens wat we hier hebben. Hoe heet jij?" Wendy keek hem boos aan. "Wie ben jij en wat doe ik hier?". Hij glimlachte. "Ik ben Peter pan. En de reden dat jij hier bent, is omdat jij dat zelf wou". Hij greep haar hand vast en riep: "Het eerste 'verloren' meisje!". Alle jongens juichten en schreeuwden. Wendy keek verhit om zich heen en had een heel erg slecht gevoel over deze plek.

Wordt vervolg...
____________________________________________________________
thanks voor het lezen! Tips, comments of votes altijd welkom;)