Het Echte Verhaal Van Peter Pan

14|lastige relaties

P!nk - try
____________________

*Wendy

"We zullen allemaal doodgaan en alle kinderen op de wereld zijn verdoemd!", ratelde Jerry wanhopig. We zaten in de hut te bedenken waar Peter de timer had verstopt. Tot nu toe dachten we onder het kamp, onder Neverland of in de spiegel die feeën vangt.

"Kan je je mond houden? We zijn een soort van aan het proberen positief te blijven hier", zei Haak geïrriteerd. De twee zaten te kibbelen, hadden het over dat ze zelf hun mond moesten houden ofzo, maar ik hoorde er geen woord meer over, veelste diep verzonken in mijn eigen gedachten.

"Wendy!!", riep Fawn in mijn oor en ik schrok wakker. "Woow! Wat?!", kaatste ik terug. "We vroegen of jij nog een idee had. Waar zit je toch met je gedachten?", Vroeg ze en Jerry grinnikte. "Hmm... Zo te zien had iemand hier stoute gedachten over petertje", Grapte Jerry waarna hij een duw kreeg van mij.

"Hilarisch Jerry. Maar nee, ik heb geen ideeën meer". Opeens sprong haak uit zijn stoel. "Wij zijn zo dom", Zei hij en sloeg zichzelf grinnikend op zijn hoofd. "Nee, jullie zijn dom. Ik heb gewoon geen zin om na te denken", zei Jerry en lachte. We gaven hem een dodelijke blik en hield hij zijn mond. "Ok haak, wat heb je?", Vroeg Fawn.

"Ik denk dat de timer in het donkere bos verstopt zit. Ik bedoel denk er eens over na: niemand wilt daarnaartoe gestuurd worden want je komt er nooit meer uit. Dat betekent dat als iemand in het bos zit en de timer vind, dat ie het nooit aan iemand anders zou kunnen vertellen. De ideale plek om de timer te verstoppen!".

Fawn knikte. "Dat is eigenlijk best redelijk. Maar dat betekent ook dat we er nooit in en uit kunnen om de timer te vinden". Er hing een dodelijke stilte. We moesten gaan om te kijken of de timer daar was, maar als die er niet is zullen we er nooit meer uit kunnen! Kunnen we wel zo'n groot risico nemen?

Zijn we bereid om ons leven op het spel te zetten? En als we de timer vinden, en de traan erin gooien, zullen we er ooit nog uit kunnen? "Ik doe het wel", zei haak plots. We keken hem met grote ogen aan. Uiteindelijk was ik het die de stilte verbrak. "Wat?", zei ik en keek hem verbaasd aan.

"Ik ga in het bos met de traan, zoek de timer en laat het erin vallen", zei hij resoluut en ik vouwde mijn armen in elkaar. "Ben je gestoord? Je kan daar voor de rest van je leven gevangen zitten! En wie weet welke monsters of ziektes daar allemaal wel niet zitten? En straks blijkt het dat de timer daar niet eens is. Wat dan, huh?! Dan was het allemaal voor niets geweest!".

Ik keek hem afwachtend aan. Er bleef weer een stilte hangen. "Wendy...", begon haak, maar ik onderbrak hem snel. "Nee! Je gaat toch niet je hele leven weggooien voor een wilde gok?". "Maar dit is de enige manier!", riep haak nu door de ruimte heen. "Jerry kan niet gaan want hij is een oen. Fawn kan niet gaan want zij is de enige die eigenlijk weet wat hier gebeurd en ik laat jou niet gaan omdat ik mezelf dan voor de rest van mijn leven zal haten! Ok? Ik moet gaan en ik zal gaan!".

We keken elkaar nu strak aan. Niemand zei wat. In mijn ooghoek zag ik Jerry zich ongemakkelijk verzitten op zijn stoel. Uiteindelijk klom ik de hut uit en stampte naar ergens waar haak niet was. Achter me hoorde ik dat hij mijn naam riep en achter me aan rende. Ik negeerde hem toen hij naast mij kwam lopen. Nou ja, lopen? Meer joggen. "Wendy praat tegen me", smeekte hij.

Ik bleef mors voor me uit kijken en stampte stevig door. "Het spijt me dat je zo boos bent geworden maar eerlijk, je hebt niet echt het recht om zo boos te worden. Het verbaasd me dat jij hier nog gevoeliger over bent dan Fawn". Abrupt bleef ik staan en hij bleef automatisch ook stil staan. Ik keek hem verbaasd aan.

"Nou het verbaasd mij dat het jou verbaasd. Natuurlijk wil ik niet dat je je leven vergooit!". "Maar als ik dit niet doe, dan worden er honderden kinder levens vergooid. Wendy ik heb geen keus", zei hij en legde een hand op mijn arm.