Het Echte Verhaal Van Peter Pan

10|... Actie!

Tori Kelly - I was made for loving you ft. Ed Sheeran

*Wendy

Ik keek Fawn stomverbaasd aan. "Wat is een liefdesvergif?". Plots vloog ze snel in de mand en verstopte zich. "Met wie was je aan het praten?", vroeg Snubbie die zomaar uit het niets aankwam lopen. Ik draaide me om en probeerde snel wat te verzinnen. "Met wie ik aan het praten was? Oh, uhm... met... met de boom! Ja, ik voel gewoon dat deze boom hier me kan horen. probeer het ook eens".

Serieus? Tegen een boom praten? Dat is het beste waarmee je kon opkomen?

Hij keek me kort raar aan, voordat hij zijn schouders op haalde, naar de boom liep en ertegen sprak. "Ok boom, uhm... ik ben Snubbie". Terwijl hij met de boom aan het praten was, glipte ik snelweg en liep een beetje verder het bos in. Ik deed de mand weer open en zag fawn ineen gekropen. "Hé, je kan er weer uit".

Ze vloog eruit en belandde op mijn schouder. "Ok dus over dat liefdesvergif, wat is het?", vroeg ik. "Hoor je dat niet aan de naam? liefdes, wat staat voor de liefde, en vergif wat staat voor een giftig iets. Toen jij in de hut over de kratten viel, brak een van de potten waar het liefdesvergif in zat en jij belandde erin. De eerste die dan in je ogen kijkt, wordt verliefd op je". zei Fawn.

Ik ging zitten bij een boom en ze belandde voor me op het gras. "Maar... jij was de eerste die in mijn ogen keek, ben jij dan... dan...". "Nee Wendy, ik ben niet verliefd op je", zei ze tegen me alsof ik een klein kind was die wat stouts had gedaan en nu een preek kreeg. "De rede waarom het niet bij mij werkt, is omdat het vergif niet bij feeën werkt. Het vergif is door feeën magie gemaakt en onze magie werkt niet op onszelf".

Ik knikte. "Ja...en het kon ook niet de jongens zijn geweest die me naar peter brachten, want ze waren te bang om me aan te kijken. Dus dat betekent dat... oh nee eh", zei ik geërgerd. "Ja wendy, peter is hoogst waarschijnlijk verliefd op je", zei Fawn. Opeens hoorden we een toeter af gaan. Het was peter die iedereen bij elkaar riep. "Ik moet gaan, we spreken hier later nog wel weer over", zei ik. Fawn knikte. "Is goed, ik ga terug naar de hut, er is nog iets dat ik moet doen". We splitsten op, fawn naar rechts, en ik naar links.

*kamp

Aangekomen op het kamp, zag ik alle jongens en feeën op de binnenplaats. Ze stonden in een cirkel om peter heen die op een tafel stond. Ik wurmde mezelf door de massa, waardoor ik hem goed kon zien. Hij zag er niet zo goed uit. Zijn haren waren warrig, hij had donkere kringen om zijn ogen en zijn kleren zaten slordig.

Iedereen was aan het praten, vragend over waarom we hier allemaal naartoe moesten komen. "HÉ!", riep hij opeens en iedereen was gelijk stil. Hij keek de kring rond. "Jullie vragen je vast af waarom ik jullie hier geroepen heb...", begon hij en keek ons een voor een dringend aan, zijn ogen langer landend op mij.

"Over drie dagen, volgens mij is dat op een zaterdag, gaan wij om acht uur naar de begane grond en halen we zoveel kinderen op als we maar kunnen!". Iedereen juichte en klapte, behalve de feeën en ik natuurlijk. Waarom wilde hij dit opeens doen? En al die kinderen... ze worden gewoon afgenomen van hun families! Nee, dat mocht niet gebeuren! Ik stapte naar voren waardoor ik recht voor hem stond.

Ik moest nog wel omhoog kijken, want hij stond nog steeds op de tafel. "Dat kan je niet doen!", zei ik en keek hem boos aan. "Je kunt ze niet zomaar van hun families afpakken!". Peter keek me ijskoud aan en sprong van de tafel. Hij ging dreigend voor me staan.

Iedereen stopte opeens met praten. Ik bleef als bevroren staan en keek hem met een niet zo'n heel overtuigende dreigende blik aan. Hij nam nog een stap naar me toe waardoor ik zijn adem op mijn gezicht kon voelen. Ik nam een stap naar achter, proberend om wat ruimte tussen ons te creeën, maar hij greep me bij mijn boven arm en trok me terug.

Hij boog zich voorover en fluisterde in mijn oor: "Ik kan doen wat ik wil". Zijn stem trilde van gecontroleerde woede. Ik kreeg een angstig gevoel en voelde een trilling langs me heen glijden. Hij keek me nog even met zijn koude blik aan, liet me los en liep toen weg. Voordat hij zijn hut weer in ging, riep hij:

"Maak jezelf klaar jongens... Dit eiland wordt nog eens druk". Hij grijnsde en alle jongens sprongen en juichten. Pas toen Peter zijn deur dicht deed, nadat hij mij nog één blik had gegeven, nam ik eindelijk weer adem en zuchtte diep uit.

Ik had de hele tijd met mijn adem ingehouden naar het verschrikkelijke nieuws geluisterd. Dit kan hij toch niet maken? Hij kan al die kinderen niet ontvoeren en ze van hun families afnemen!

Ik moet dit zo snel mogelijk aan fawn vertellen. De feeën waren ondertussen al terug naar de grot gevlogen. Arme feeën, ze moeten de hele dag non-stop werken en kregen bijna nooit pauze. Een paar zien er al heel mager uit.

Ze hadden donkere kringen om hun ogen en hun kleren zagen er vies en slordig uit. Ik moet ze redden. Ik moet de kinderen redden. Ik denk later wel aan hoe ik thuis moet komen. Ik kon ze niet de rug toekeren en Peter zal boeten voor alles wat hij deze mensen heeft aangedaan!

*in het bos

Nadat ik er zeker van was dat niemand op me lette, glipte ik het kamp uit en rende naar de hut. Het was koud en waaierig en het duurde niet lang of de spetters regen vielen al naar beneden. Ik had (nog steeds) mijn pyjama jurk aan. Tenminste, wat er nog van over was.

Ik heb de onderkant eraf geknipt zodat het nu een paarse t-shirt was met i <3 sleeping erop. Eronder had ik een broek aan die tot mijn knieën kwam. Die had ik van Robbie gekregen. Robbie... Ik voelde een vervelend gevoel in mijn buik als ik aan hem dacht.

Ik mocht hem dan pas kort kennen, maar hij was een van de weinige jongens hier die nog een beetje aardig voor me was. Wat er met hem was gebeurd was onacceptabel.

Ik zal hem, en alle andere die in dat vervloekte bos zaten opgesloten redden. Al is het het laatste wat ik doe. Peter is veelste ver gegaan en nu wilde hij ook nog eens alle kinderen uit de stad nemen, mijn broertjes meegerekend! Nee, dat laat ik hem niet doen. Ik zal hem hier niet mee laten wegkomen.

Ik zag de boomhut al in de verte. Ok, ik ben er bijna. Opeens hoorde ik geroep uit de verte komen. "Waar ben je schurk?!", riep de persoon waarvan ik door de stem kon horen dat het een man was. Ik keek om me heen en stopte toen ik plots geritsel uit de bosjes zag komen. Mijn hartslag versnelde.

Ik liep er rustig naartoe en kon bijna zien wat er achter het bosje zat. "Hallo?", zei ik. Ik wilde net over het bosje kijken, toen er opeens iemand uit sprong en op mij viel, waardoor we met een klap op de grond belandden. "Auw", kreunde ik. Naast me zag ik een man die een boog vast hield.

Ik keek naar de andere kant en zag dat er een pijl in de boom zat. Precies de plek waar ik net stond. Die had mij kunnen raken! Ik keek omhoog naar de persoon die boven op me lag. Het was een jongen van ongeveer 19 jaar oud. Hij had een stoppelbaard, donker bruine ogen, lang zwart haar en een bruine tint. Kortom, hij was een van de knapste mannen die ik ooit had gezien.

Hij was niet zo knap als peter.

Wendy doe even normaal!

De jongen ging ongemakkelijk van me af. Hij wou me een hand geven om op te staan. Ik wou hem net met een glimlach (en een vuurrood hoofd) aannemen, maar opeens zag ik dat zijn hand helemaal geen hand was, maar een-

"Haak?!", zei ik verbaasd en hield mijn wenkbrauwen omhoog. Hij keek eerst verward, maar toen hij doorhad waar ik het over had, gaf hij mij zijn andere hand en hielp me met opstaan. "Hi, sorry voor daarnet, maar als ik niet op je was gesprongen had je nu een pijl door je hoofd", zei hij met zijn lage stem en een ongemakkelijke, maar stralende glimlach.

Wauw, hij heeft een mooie glimlach.

Hoofd erbij houden!

Hij gaf me een hand-haak! Hij gaf me zijn haak. "Ik ben kapitein haak, leuk je te ontmoeten", zei hij met zijn stralende glimlach en zijn schattige kuiltjes.

Oh god.

Wordt vervolgd...

__________________________________________________
Bam, bam, baaaaaam!! We hebben nu- eindelijk- kapitein haak ontmoet! Thnx voor het lezen! Vragen, comments of votes altijd welkom!!!