Het Echte Verhaal Van Peter Pan

8|slechte gevoelens

Sia - chandelier
___________________

*kamp

Het was een week later. Wendy was duidelijk geen jongen, dus moest zij het huishouden doen in het kamp. Ze maakte het eten, ruimde hun tenten op, maakte schoon, deed de afwas en bracht de jongste 'verloren' jongens zelfs naar bed!

Op dit moment stond ze de afwas te doen. Nadat Wendy terug naar het kamp was gebracht, was Fawn niet meer terug gekomen. Waar zou ze toch zijn? laat ze me hier nou stikken?

"Wendy! waar heb je mijn broek gelaten?!", riep een jongen, waarvan Wendy zijn naam nog kon herinneren. "In je tent Robbie waar anders?!". Robbie zocht in zijn tent maar kon het niet vinden. In zijn oog hoeken kon hij zien dat klaas, een van de 'verloren' jongens, grijnzend naar hem toekeek. "Wat moet je klaas?", Zei Robbie geïrriteerd.

Klaas haalde geamuseerd zijn hand door zijn blonde haren heen. "Oohw niks hoor. Behalve dat ik jouw broek ergens in een boom heb zien hangen".

Robbie keek klaas niet berijpend aan. Hij gebaarde hem omhoog te kijken en zag dat zijn broek aan een pop gemaakt van stro hing. De pop had overal tomatensap over zich heen dat op bloed moest lijken en er zat een touw om zijn nek gebonden. "Hé Robbie! Die pop lijkt precies op jouw!", zei klaas lachend.

"Alleen ben je daar wel aan de... nou ja, niet levende kant", met dat gezegd sprintte Robbie boos op hem af en sprong met zijn hele gewicht op klaas. De andere jongens die ondertussen rond hun heen stonden, begonnen dingen te roepen als 'vecht,vecht,vecht!' en' trek zijn kop eraf!'

Robbie zat nu bovenop klaas en begon hem met zijn vuisten in zijn gezicht te rammen, waardoor er nu overal was. Wendy rende naar de hut van Peter en stormde naar binnen. "Peter kom snel kijken ze... oohw".

Wendy stopte middenin haar zin toen ze besefte dat ze voor een half naakte en peter stond. Ze begon rood te worden. Hij keek haar raar aan. "Het zou fijn zijn als je je even omdraaide".

Wendy ontwaakte zich uit haar trans en draaide zich om. Aarg, dit is zo gênant! alhoewel, hij is best gespierd... Oh mijn god, WENDY doe normaal! Peter had zijn kleren aangedaan. "Kust is veilig", zei hij droog en ze draaide zich om.

"Dus waarnaar moest ik kijken?". Ze gebaarde hem om mee te gaan en ze renden naar het vecht partij middenin het veld, die er nog steeds heftig aan toe ging.

De jongens juichten en Robbie en klaas probeerden elkaar nog steeds af te slachten. "Hé!" riep Peter, maar hij kwam er niet bovenuit door al het gejuich. Hij wurmde zich tussen de jongens door, pakte klaas en Robbie bij de schouders en hield ze uit elkaar. "Genoeg!", riep hij weer. Deze keer stopten iedereen met juichen en klaas en Robbie stopten met vechten.

"Jullie twee eikels gaan nu elk miezerig blaadje in dit kamp weg vegen", zei peter. "En als hier nog een keer wordt gevochten, dan brengt mijn schaduw je naar het vervloekte bos, begrepen?!". De jongens knikten en robbie en klaas pakten de bezems.

Robbie liep langs Klaas en hij hoorde hem nog fluisteren: "Die pop word jij trouwens als je me nog een keer aanraakt". Robbie kon zijn woedde niet meer bedwingen en pakte een steen die hij richting klaas gooide. Klaas ontweek de steen nog net, maar het raakte wel peters hoofd!

Peter viel op de grond en de 'verloren' jongens keken geshockt toe hoe. Wendy's ogen puilden bijna haar oogkassen uit en ze legde haar hand over haar openstaande mond. Ze keek zorgelijk naar Robbie en gebaarde dringend weg te rennen. Voordat hij je te pakken krijgt. Robbie rende zo snel als hij kon weg.

Peter zag het en riep naar de jongens: "Grijp hem! laat hem niet ontsnappen!", Waarna alle jongens op robbie afgingen. Toen ze uit het zicht waren, werd Peter opeens duizelig en viel bijna op de grond, maar wendy kon hem nog net op tijd vangen en liet hem op haar steunen. Waarom ze hem hielp? Dat was een mysterie dat nooit opgelost zal worden.

Samen liepen ze naar zijn hut en ze legde hem neer op zijn bed gemaakt van stro, bladeren en twee boom stammen. Nu pas zag ze dat door de steen hij een wond op zijn hoofd had. "Oh, uhm... ik denk dat ik die beter kan ontsmetten", zei ze. Peter voelde aan zijn hoofd en haalde zijn hand na de pijnscheut meteen weg. "Ja ik denk het ook. Kan je die doos daar aan me geven?".

Ze liep naar de plek dat haar werd aangewezen, pakte het flesje en de watjes uit dedoos en doopte het watje in de medicijn. Ze wou aan zijn wond beginnen, maar hij keerde zijn hoofd om en keek haar met een frons aan. Haar hoofd ging schuin zitten. "Kom op. Vrij zeker dat ik dit beter kan dan jij".

Hij zuchtte, aarzelde even maar ging toch rechtop zitten. Wendy ging op haar knieeën staan zodat ze nog net iets boven zijn kin hoogte zat en maakte de wond zachtjes schoon. Soms maakte hij pijnlijke gezichtsuitdrukkingen. Op een gegeven moment kruisten hun ogen elkaar. Het viel haar op dat hij allemaal verschillende tinten groen had in zijn ogen en hier en daar wat geel. Ze waren adembenemend mooi. Haar hartslag klopte een slag sneller toen ze door kreeg hoe hij elk detail van haar gezicht in zich opnam. Alsof ze een soort net historisch beeld was ofzo. Zo bleven ze elkaar nog even aanstaren, voordat er plotseling een 'verloren' jongen vanuit buiten iets riep. "Peter! peter, we hebben hem gevonden!".

Het leek alsof er een knop bij hem omging en hij uit een trans ontwaakte. Hij stond op en wou net de deur open doen, maar ze hield hem tegen met haar woorden. "Je hoeft dit niet te doen", zei ze en keek hem smekend aan.

Hij schudde zijn hoofd. "Dat je mooie ogen hebt, betekent niet dat jij bepaalt wat ik kan doen", zei hij en liep stevig naar buiten, Wendy achterlatend.

Ze zag dat de lucht weer donker werd, en hoorde Robbie schreeuwen. "Ik zweer je Peter als je me dit aandoet dan... AAH!". Wendy schrok van de plotselinge schreeuw en zag buiten dat Peter Robbie tegen de grond had geslagen.

Ze rende naar buiten en viel op haar knieën naast hem op de grond. "Robbie! gaat het?", Vroeg ze bezorgd. Ze keek woedend naar Peter op. "Waar slaat dit op?!", riep ze naar hem. Hij gebaarde de jongens Wendy weg te halen. Twee jongens pakte haar op maar ze stribbelde tegen.

"Nee! Peter stop, je gedraagd je nu net zo dom als zij net deden, kom op!". Maar het was al te laat. De schaduw was aangekomen en nam Robbie mee. "HElP!", Schreeuwde hij.

Wendy trok zich eindelijk los van de jongens. Robbie was uit het zicht en de lucht werd weer blauw. Ze plofte met tranen in haar ogen op haar knieën en handen op de grond. Peter draaide zich om en liep richting het huisje. Wendy zag het en kon haar woedde niet meer in bedwang houden.

Ze liep stevig naar hem toe en sloeg hem met haar vuisten op zijn rug. "Hoe kan je nou zo iets doen?!". Hij draaide om, greep haar handen vast, gooide haar op de grond en liep weer stevig door.

Hij was bij zijn hut aangekomen en wou net de deur dicht doen, maar Wendy liet nog van zich horen. "Lafaard!". Peter bleef bij die woorden nog even staan, maar ging toen uiteindelijk naar binnen. Dat waren woorden die hij voor een lange tijd niet meer gehoord had.

Wordt vervolgd...

________________________________
Thnx voor het lezen, tips, coments of votes altijd welkom!!!