Het Echte Verhaal Van Peter Pan

20|Endgame: Fairytale

Zendaya - Neverland
____________________

*Wendy

Ik rende door de menigte van paniekerige mensen, opzoek naar Frienilaan 56, waar peter pan's vader hopelijk nog steeds woonde. Fawn vloog hoog in de lucht en had al een voorsprong op het zoeken van de straat. De piraten en feeën die gestuurd waren om de mensen te evacueren leidden de menigte naar het meer. Uit de verte hoorde ik zwaarden die tegen elkaar kletterden en ik hoorde kreten. Ze waren er.

Plots kwam Fawn naar beneden. "Ik heb de straat gevonden!", zei ze en ik volgde haar achterna in een verlaten steegje. We liepen door een stenen poortje en we kwamen in een vieze, verwaarloosde straat met overal vuil en dode diertjes terecht. De stank overviel me en ik verstopte mijn neus in mijn shirt. "Jeetje".

Fawn knikte en ze vloog vooruit. Ik liep verder en keek naar de huisnummers. "46... 48... 50...". Fawn stopte opeens en ik keek haar vragend aan. Ze wees. "Nummer 56", zei ze en ik keek in de richting naar waar ze wees. Verderop zagen we aan het eind van de straat een afgebrokkeld huis staan. De deur had zijn kleur verloren, de ramen waren stuk, de dakpanelen waren afgebrokkeld en het huis zag eruit alsof het op elk moment kon neer storten.

Fawn zuchtte. "En nu?", vroeg ze. Ik liep naar het huis. "Nu kloppen we aan", zei ik en klopte een paar keer aan. Even later werd de deur op een kiertje geopend en zag ik hoe er iemand voorzichtig mijn kant opkeek. "W-wie ben jij?", vroeg de lage mannen stem. Ik nam diep adem.

"Ik ben Wendy Darling en ik moet u dringend spreken meneer Pan".

*Kapitein Haak

"Hajaa!", riep ik en sloeg met de achterkant van mijn zwaard tegen een verloren jongen's gezicht aan, waarna ik het zwaard naar achter duwde en een andere verloren jongen in zijn buik boorde. Ik trok het zwaard er weer uit en sloeg iemand neer die van opzij kwam. Ik keek gehaast om me heen en dook weg voor een naderende jongen die ik weer van het schip afduwde. Niemand wint op mijn Jolly Roger.

Ik keek in de verte en zag nog meer schepen aankomen. 1, 2... 7! "Ooh kom maar op peter", fluisterde ik en rende naar een touw. Ik hield het vast en snijde het met mijn zwaard los, waarna ik over het schip vloog en elke vijand neer sloeg.

Mijn mannen waren druk bezig met het saboteren van de andere schepen terwijl andere het opnamen tegen peter's jongens. Opeens werd ik van achter tegen de grond aangeplet en op mij zat een grote, zware jongen die me tot mors aan het slaan was.

Plots werd de grote jongen aan de kant geschopt en werd hij met een pan op zijn hoofd bewusteloos geslagen. Ik keek op en nam Jerry's hand aan. Ik stond op en keek hem dankbaar aan. Opeens kwamen er weer verloren jongens het dek opklimmen en we haalden onze zwaarden tevoorschijn.

*Wendy Darling

We zaten in een donkere, rommelige woonkamer. Op de muren hingen overal kapotte foto lijstjes met foto's van een klein jongetje erop. Ik keek de zenuwachtige man aan. Zo te zien had peter al zijn looks van zijn vader. Zelfde strakke kaaklijn, zelfde mond, zelfde neus. Ze hadden zelfs dezelfde haarlijn. Alleen de ogen waren anders. Die van deze man waren groot en rond. Die van peter zijn dun en sluw. Net katachtig.

Ik speelde met mijn vingers en keek vragend om naar Fawn. Ze keek me afwachtend aan en ik nam diep adem voordat ik weer naar de man keek. "Wanneer was de laatste keer dat je hem hebt gezien?", vroeg ik en hij fronste zijn wenkbrauwen.