Het Echte Verhaal Van Peter Pan

13|durf

Ariana grande - everyday ft. Future
____________________

*kapitein Haak

Ze renden de schaduw achterna. Fawn volgde de schaduw in de lucht en haak rende op de grond. Hij had in zijn handen een groot, lang net en Fawn hield, met moeite, de andere kant vast.

De schaduw vloog snel en kruiste vlug bochten om. Haak had meer moeite om ze bij te houden sinds hij boven en beneden uit moest kijken. Jerry schreeuwde naar de schaduw en probeerde zichzelf los te rukken van de ijzige greep.

Opeens kwamen ze aan het eind van het bos en kwamen ze uit op een grote,lege, kale vlakte. Overal waren dode plantjes te zien en hier en daar nog wat afgekraakte bomen. Aan de andere kant van het half woestijn was er weer een bos te zien. Maar dit bos zag er heel anders uit.

De bladeren van de bomen waren wit. Puur wit. De stammen waren zwart en de plantjes hadden allemaal lange, scherpe doorntjes. Soms zag je twee helder rode ogen naar je kijken die vervolgens weer verdwenen. Hier werden ze in gegooid? Het was nu of nooit.

Haak gaf een zachte ruk aan het net, als teken dat Fawn het net over de schaduw heen moesten gooien. Ze vloog razend snel over de schaduw heen met het met naar haak toe. Hij pakte de andere kant van het net van Fawn af en trok om de schaduw te laten stoppen.

Peter's schaduw en Jerry vielen op de grond en Jerry raakte bewusteloos door de klap. De schaduw integendeel glipte via de grond onder het net door en viel haak aan. "Aah!" Riep hij toen de schaduw hem tegen een dode boom aangooide. Fawn haaste naar hem toe en hielp hem met opstaan.

De schaduw maakte zich klaar voor nog een aanval en vloog weer razendsnel op ze af, maar net voordat hij hun raakte, sprong Jerry voor het wezen en hield een emmer voor zich, waar de schaduw in botste en Jerry de emmer vliegensvlug onderste kop op de grond deed, zodat het geen kant op kon. Haak en fawn keken met verbaasde ogen naar hem toe en hij glimlachte terug. "Schaduwen bestaan door het licht. Geen licht, geen schaduw" zei hij en knipoogde naar het verbaasde stel.

*Wendy
Peter nam Wendy mee zijn hut in en duwde haar in een stoel. Hij liep naar een kast, haalde een doekje tevoorschijn en maakte het nat met wat water. Hij liep weer naar haar toe en hurkte voor haar neer. "Hef je kin op", zei hij en Wendy deed wat hij zei.

Hij depte zachtjes op de rode kringen en af en toe vertrok haar gezicht van de pijn. Plots stond hij op en liep naar een kistje die hij opende en er een potje uit haalde waar wat groen spul in zat. Even zag Wendy de spiegel waar Tinkerbell in opgesloten zat.

Hij deed de kist weer dicht, liep weer naar haar toe en hurkte voor haar neer. Hij draaide het potje open, haalde wat groene drab eruit en legde de pot op de grond. "Dit kan gaan prikken", zei hij voordat hij het spul op haar wond smeerde. Wendy kreunde van de pijn en zette haar nagels in Peters arm.

Prikken? Dit spul is aan het branden! Toen hij eindelijk klaar was, liet hij haar los en ruimde de rommel op. Hij pakte een stoel en ging voor haar zitten. Ze zag dat ze zijn vel had open geschuurd toen ze haar nagels in zijn vel had gezet. Peter merkte het op en even keek hij geconcentreerd naar de wondjes.

Plots, op magische wijze, verdwenen de wondjes langzaam en zag zijn arm er weer zo goed als nieuw uit. Ze keek hem met grote ogen aan en hij gaf haar een scheve glimlach. Maar daarna maakte zijn uitdagende blik plaats voor een niet begrijpende uitdrukking. "Waarom werd Jerry zo boos op je?", vroeg hij.

Ze keek van hem weg en haalde haar schouders op. Ze keek weer naar hem op en zag dat zijn kaken gespannen stonden, dus besloot ze maar om te spreken voordat hij haar ook nog naar god weet waar zou sturen. "Ik daagde hem uit en pakte zijn stok af die hij aan het slijpen was" zei ze en wachtte op zijn reactie.